Από τότε μέχρι σήμερα έχουν διεκδικήσει και έχουν κερδίσει 50 βραχιoλάκια αλλά δεν τους έχει δοθεί ούτε ένα. Τους στερούν οποιαδήποτε επικοινωνία με τον υπουργό, οι όποιες καταγγελίες υπάρχουν θάβονται σε ένα συρτάρι. Δεκαοκτώ μήνες μετά από τον νόμο 110 για τους βαριά ασθενείς στο «κολαστήριο» παραμένουν περισσότεροι από 30 ασθενείς με αναπηρία άνω 67% και κάθε μήνα θρηνούν και από έναν νεκρό.
Έχουν καταδικαστεί σε ποινή στέρησης της ελευθερίας και όχι σε ποινή μόνιμης αναπηρίας και σε ποινή του θανάτου λόγω έλλειψης περίθαλψης.
Το TPP μίλησε με έναν ασθενή του «κολαστηρίου» του Κορυδαλλού για τις συνθήκες που επικρατούν μέσα στο νοσοκομείο, τις καταγγελίες που κρίνονται ανάξιες έρευνας και περνούν άμεσα στο αρχείο αλλά και τις προσπάθειες συνεννόησης με τον νέο υπουργό Δικαιοσύνης, Σταύρο Κοντονή.
Συνέντευξη στον Δημήτρη Λαμπρόπουλο
Για την σημερινή κατάσταση
«Η κατάσταση δεν έχει αλλάξει καθόλου, το νοσοκομείο είναι για να προσφέρει πρωτοβάθμια περίθαλψη, αλλά εδώ υπάρχουν πάνω από 30-35 άνθρωποι που χρειάζονται δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη. Συνεχίζει να είναι υπερδιπλάσιος ο κόσμος. Η προδιαγραφές του Νοσοκομείου είναι για 60 άτομα και αυτή την στιγμή υπάρχουν περίπου 135-140 ασθενείς, χώρια στο παράρτημα που είναι άλλοι 50.
Υπάρχουν περισσότερα από 35 άτομα τα οποία έχουν 67% αναπηρία, 80% , ακόμα και περισσότερο από το 80% αναπηρία και είναι και άλλοι άνθρωποι όμως που δεν έχουν ποσοστό αναπηρίας, είναι όμως υπερήλικες, έχουν να εκτίσουν μεγάλες ποινές, και είναι ουσιαστικά μελλοθάνατοι, είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, να πεθάνουν μέσα στην φυλακή.
Είναι ένα κτήριο του 1949 όσο και να προσπαθούν να το φτιάξουν δεν φτιάχνεται, άλλες ήταν οι ανάγκες το 1949 και άλλες είναι οι ανάγκες που καλείται να καλύψει τώρα. Πόσο να διορθώσεις? Είναι σαν να προσπαθείς να μπαλώσεις, ένα χιλιομπαλωμένο δίκτυο, όσο και να προσπαθείς δεν γίνεται, αυτό το πράγμα θέλει λεφτά και πολύ εργασία μέσα και να το πλαισιώσεις όπως χρειάζεται έτσι ώστε να λειτουργήσει σωστά. Δεν είναι σαν τα νοσοκομεία που ξέρει ο κόσμος, δεν είναι νοσοκομείο, δεν υπάρχει θάλαμος, δεν υπάρχει νοσηλεία, δεν περνάει ο γιατρός.»
Για τις καταδίκες της Ελλάδας και τις καταγγελίες
«Η Ελλάδα καταδικάστηκε τον Ιούλιο του 2015 και θα ξανά καταδικαστεί και πάλι. Περιμένουμε την απόφαση 25 ανθρώπων που έκαναν προσφυγή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Μετά την καταγγελία που είχε γίνει στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, είχε έρθει επιτροπή κατά των βασανιστηρίων και η έκθεση που είχε βγάλει στις 1/03/2016 ήταν κόλαφος για την Ελλάδα, δηλαδή αναφέρει το νοσοκομείο ως χωματερή, ως χωματερή ανθρώπων. Μας έχουν αφήσει στην τύχη μας για να πεθάνουμε.
Με το προηγούμενο υπουργείο είχαμε χάσει τον δίαυλο επικοινωνίας, γινόντουσαν προσπάθειες αποδόμησης όλης αυτής της προσπάθειας που κάναμε εμείς , για να δείξουμε στον κόσμο το πρόβλημα μας, μέχρι που ο ΓΓ είχε αναφερθεί ότι η επιλογή του ονόματος «κολαστήριο» στον λογαριασμό του twitter είναι θέμα αισθητικής . Του απαντήσαμε μέσα από τον λογαριασμό μας στο twitter, ότι δεν είναι θέμα αισθητικής, είναι θέμα θλιβερής στατιστικής και τραγικής πραγματικότητας.
Τους ενοχλεί η αλήθεια, η δυνατότητα επικοινωνίας και εναπόθεσης των προβλημάτων που συμβαίνουν εδώ, στον κόσμο και στην κρίση του. Ενοχλούσε και την προηγούμενη κυβέρνηση, αυτό το πράγμα που συμβαίνει εδώ δεν είναι ούτε «αριστερό» ούτε «δεξιό» είναι απάνθρωπο.
Είχαμε κάνει καταγγελία στον Άρειο Πάγο για αυτά που γίνονται, για παραβίαση, για υπέρβαση καθήκοντος, τις πρακτικές και τις αποφάσεις των δικαστικών λειτουργών του Πειραιά. Ο Άρειος Πάγος την έστειλε στον εισαγγελέα εφετών διατάσσοντας έρευνα και η εισαγγελέας την αρχειοθέτησε κατευθείαν, την ιδία μέρα.»
Για το ΚΕΠΑ και τον νόμο 110
«Η πολιτεία έχει θεσπίσει ένα όργανο πιστοποίησης αναπηρίας, κατάργησε όλες τις προηγούμενες επιτροπές και έκανε ένα ενοποιημένο κέντρο πιστοποίησης αναπηρίας το λεγόμενο ΚΕΠΑ (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας), που είναι για τον κάθε πολίτη, αυτά τα αμφισβητεί η δικαστική εξουσία και δεν τα αμφισβητεί κάποιος που έχει ιατρικές γνώσεις, αλλά από απλούς δικαστές. Αν θέλει κάποιος δικαστής να επιβεβαιώσει κάποια αναπηρία, θα έπρεπε να το αναθέσει σε κάποιον ιατροδικαστή.
Έχουμε περιστατικά με εγκεφαλικά που δεν πάνε να κάνουν φυσιοθεραπείες, με αποτέλεσμα να παθαίνουν αγκυλώσεις και αν υπήρχε μια περίπτωση να βελτιωθεί ένας τέτοιος άνθρωπος με αποκατάσταση, «έξω τι κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος όταν παθαίνει εγκεφαλικό? Δεν κάνει αποκατάσταση?» και αν δεν μπορεί να του τα παρέχει ας τον αφήσει έξω να πάει να βρει την υγεία του, ας του βάλει ένα βραχιόλι.
Εδώ όμως για να βγεις με βάση τον νόμο 110 που είναι για τους ασθενείς με αναπηρία πάνω από 67%, πρέπει να περιμένεις 8-9 μήνες , σε τέτοια μεσοδιαστήματα συζητήσεων και αποφάσεων εμείς έχουμε χάσει 3-4 ανθρώπους, τι θα πρέπει δηλαδή να ξανά χάσουμε 3-4 ανθρώπους για να πούμε, ότι αργεί πολύ αυτή η διαδικασία;
Διεκδικήσαμε, κερδίσαμε 50 βραχιόλια από τον Αθανασίου και δεν έχει δοθεί ούτε ένα, και ο λόγος είναι ότι υπάρχουν τα ίδια κριτήρια που υπάρχουν και στους υγιείς κρατούμενους. Μας έδωσε μεροκάματα και τα μεροκάματα δεν μετράνε στην έκτιση της ποινής, αυτά τα πράγματα θέλουμε από το υπουργείο, μπορούν να διορθωθούν.»
Για πιθανή επαφη με τον νέο υπουργό Δικαιοσύνης, Στ.Κοντονή
«Ακόμα δεν είχαμε κάποια επαφή, είχε δείξει και από το υπουργείο αθλητισμού κάποια διάθεση σύγκρουσης, μακάρι όμως να γίνει κάτι καλύτερο με τον Κοντονή.
Είναι μια ευκαιρία επαναπροσέγγισης, ετοιμάζουμε μια επιστολή να του στείλουμε, θα τον ενημερώσουμε για το τι γίνεται και θα τον ενημερώσουμε για τα προβλήματα τα οποία υπάρχουν εδώ και λύσεις που έχουμε να του προτείνουμε.
Το πρώτο που θα κάνουμε είναι να ενημερώσουμε τον νέο υπουργό για τα προβλήματα, να ζητήσουμε μια επαφή μαζί του, να του βάλουμε τα προβλήματα επί τάπητος, να δούμε τι προτείνεται να κάνει και μετά αναλόγως τις προθέσεις και τις κινήσεις του θα πράξουμε.
Εμείς δεν θέλουμε ρήξη με το υπουργείο, θέλουμε να βρεθεί μια λύση. Θέλουμε κάποιον να σηκώσει το κεφάλι του και να ασχοληθεί 10-15 μέρες να βρεθεί μια λύση. Με τον Παρασκευόπουλο είχαμε χάσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας περισσότερο από έναν χρόνο.»
