του Γιάννη Μακριδάκη
Η πρώτη ότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι εργάζονται από το πρωί, πριν ακόμα φέξει, μέχρι πολύ αργά τη νύχτα καθημερινά και είναι ολημερίς σε αναμονή για να βγαίνουν συνεχώς σε αλλεπάλληλες ζωντανές συνδέσεις ή στο στούντιο την ώρα των ενημερωτικών εκπομπών και των ειδήσεων. Σοκαρίστηκα ειλικρινά με την διαπίστωση αυτή. Εκτός από το ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι όλη μέρα στη δουλειά και σε ετοιμότητα, λένε και συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, είτε παρουσιάζουν τον καιρό, είτε κάνουν εξωτερικά ρεπορτάζ για τα χιόνια, για την αγορά κρεάτων και δεν ξέρω τι άλλο. Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι, όταν φθάνει το τέλος της κάθε Παρασκευής θα νιώθουν σαν να αποφυλακίζονται ή κάτι τέτοιο. Δεν νομίζω όμως να τους είναι αρκετό το σαββατοκύριακο για να αποτοξινωθούν και να ξανανιώσουν άνθρωποι μετά από όλη αυτή τη βδομάδα της μαρμότας που περνάνε. Νομίζω ότι η ζωή που χάνεται με αυτό τον τρόπο, δεν πληρώνεται με χρήματα, όσο υψηλό κι αν είναι το μηνιάτικό τους. Οι ίδιοι πάντως δείχνουν ευτυχείς, πιθανόν επειδή νιώθουν τυχεροί που έχουν ακόμη δουλειά, ποιος ξέρει. Τραγικές περιπτώσεις.
Η δεύτερη διαπίστωση που έκανα, ακούγοντας όλα όσα σχολιάζουν στα κανάλια σχετικά με την οικονομία, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί ζούνε εξολοκλήρου σε ένα πλασματικό σύμπαν, σε μια φούσκα μέσα όλη τους η ζωή και η φιλοσοφία, δεν μπορούν να δουν τίποτε πέρα από τον καταναλωτικό καπιταλισμό που τους εξασφαλίζει τα προς το “ζην” και δεν έχουν καμία απολύτως συναίσθηση της φυσικής πραγματικότητας. Οι άνθρωποι στα κανάλια είναι τελείως ασυνείδητοι όσον αφορά στην έννοια της κατανάλωσης, την με κάθε τρόπο αύξηση της οποίας θέτουν συνεχώς ως μοναδικό ζητούμενο και την θεωρούν ως πανάκεια για τον ερχομό της ανάπτυξης και για τη λύση όλων των προβλημάτων της οικονομίας και της κοινωνίας κατ' επέκταση. Με βάση λοιπόν και με δεδομένο ότι η κατανάλωση είναι το παν, είναι η πρωταρχική και “ζωογόνος” παράμετρος του συστήματος και η αύξησή της το συνεχές ζητούμενο, αναλύουν όλα τους τα σκεπτικά και σχολιάζουν τις πολιτικές εξελίξεις που έχουν να κάνουν με την οικονομία. Κι αν αυτά που λένε φαντάζουν σωστά, είναι στηριγμένα πάνω σε σαθρή και τελείως ανυπόστατη βάση, άρα είναι πύργος στην άμμο. Διότι η κατανάλωση δεν μπορεί να είναι άπειρη, αφού το οικοσύστημα δεν μπορεί πλέον να αναπληρώνει τους φυσικούς πόρους με τον ίδιο ρυθμό, με τον οποίον τους καταναλώνουν οι άνθρωποι, που το μολύνουν κιόλας και το αφανίζουν ταυτόχρονα, άρα φθίνει συνεχώς, και άρα αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της ανθρωπότητας, ότι βαδίζει ολοταχώς προς τον λιμό και πρέπει επειγόντως να μπει σε τροχιά εξοικονόμησης από δω και πέρα των φυσικών πόρων και μείωσης της κατανάλωσης.
Αλλά ποιος να τα δει, να τα σκεφτεί και να τα νιώσει όλα αυτά. Αυτοί που ζουν όλη τους τη μέρα εσώκλειστοι στα στούντιο ή όσοι, εξίσου εσώκλειστοι στο σύστημα, τους ακούν καθημερινά και τους βλέπουν;