του Γιάννη Μακριδάκη
Το γεγονός δεν χαρακτηρίστηκε τρομοκρατικό χτύπημα αλλά δυστύχημα, αφού έτσι έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε όσα συμβάντα προκαλούν ανθρώπινα θύματα, αλλά συμβαίνουν από σφάλμα ή σφάλματα άλλων ανθρώπων και όχι από πρόθεση δολοφονική. Φυσικά είτε για τον έναν λόγο είτε για τον άλλον το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ακριβώς. Η δε πιθανότητα να γίνει ένα μέλος της ανθρωπότητας καμικάζι ή μαζικός δολοφόνος ανθρώπων, είναι στη σύγχρονη εποχή πολύ μικρότερη από το να συμβεί ένα ή περισσότερα ανθρώπινα σφάλματα που θα οδηγήσουν σε κάποιο πολύνεκρο γεγονός. Αυτό είναι εμφανές φυσικά από την καθημερινή ροή της ζωής των ανθρώπων επί γης.
Το σίγουρο όμως είναι ότι έχουμε φτάσει πλέον ως ανθρωπότητα στο σημείο να μπορούμε να προκαλέσουμε με λίγες κινήσεις, ακόμη και την ολοκληρωτική καταστροφή μας, βεβαίως και των άλλων πλασμάτων που ζουν κι αυτά παράλληλα με μας στον πλανήτη. Έχουμε δημιουργήσει τα μέσα για κάτι τέτοιο και αρκούν πια μόνο λίγα λάθη ανθρώπινα για να συμβεί το μοιραίο. Διότι ανθρώπινο λάθος δεν είναι μόνο μια κακοτεχνία ή μια ελλιπής εργασία ή ένας κακός χειρισμός που μπορούν να επιφέρουν θανάτους, ανθρώπινο λάθος και μάλιστα συλλογικό κάποιες φορές είναι και η δημιουργία ψυχολογίας αδίστακτου δολοφόνου ή παρανοϊκού ηγέτη σε ένα μέλος της ανθρωπότητας.
Θα επικεντρωθώ όμως λίγο από μια άλλη σκοπιά στο θέμα του αεροπλάνου. Προφανώς η πλειονότητα όλων εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ζείτε σε πόλεις, όπου ο θόρυβος της ζωής γύρω σας, εντός του οποίου ζείτε και έχετε προσαρμοστεί οργανικά να μην τον ακούτε πλέον, δεν αφήνει την σχεδόν συνεχή όχληση των αεροπλάνων που πετούν από πάνω, να φτάσει στα αυτιά σας και να σας γίνει ενόχληση. Οπουδήποτε όμως και αν ζείτε, και οποιαδήποτε στιγμή κι αν στρέψετε το βλέμμα σας προς τον ουρανό, αν είναι μέρα χωρίς συννεφιά, θα δείτε ένα ή περισσότερα αεροπλάνα να περνούν από πάνω σας. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε και διαδικτυακά, για όποιους δεν πιστεύουν πια στα φαινόμενα εκτός οθόνης, αφού υπάρχουν ιστότοποι, οι οποίοι δείχνουν σε πραγματικό χρόνο τις κινήσεις των αεροσκαφών σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Θα δείτε λοιπόν εκεί τις χιλιάδες πτήσεις που συμβαίνουν κάθε λεπτό πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων (ιδίως τα καλοκαίρια) στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες , εκεί που οι αεροδιάδρομοι, για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν όλο αυτό το πλήθος των αεροσκαφών, απέχουν μεταξύ τους ουράνια απόσταση πεντακοσίων μόνο μέτρων ο ένας από τον άλλον. Όλα αυτά τα αεροπλάνα λοιπόν, εκτός της μόλυνσης που επιφέρουν στον αέρα, στο χώμα και στο νερό, παράγουν και έναν συνεχή βόμβο, ο οποίος είναι όχι μόνον αντιληπτός αλλά και πολύ ενοχλητικός για όσους ανθρώπους ζουν από κάτω τους, εκτός των αστικών θορυβωδών περιοχών, αλλά και για τα άλλα πλάσματα της φύσης.
Ίσως σας φαίνεται παρανοϊκό αυτό που διαβάζετε τώρα. Δεν σας αδικώ. Το ίδιο ένιωσα κι εγώ όταν ζούσα σε πόλεις και άκουσα κάποιες φορές ανθρώπους της φύσης στην Ικαρία, στη Χίο, στο Καρπενήσι να μου λένε για την ανυπόφορη κατάσταση που βιώνουν με τη φασαρία των αεροπλάνων, η οποία εισβάλει βίαια και διαταράσσει τη γαλήνη του τοπίου και κυριαρχεί επ' αυτού, τρομοκρατεί δε πολλές φορές κάθε ειρηνική μορφή ζωής από κάτω, από τα πετεινά του ουρανού μέχρι τα ζούδια και τον άνθρωπο. Δεν το πίστευα κι εγώ και θεωρούσα παρανοϊκούς τους ανθρώπους αυτούς ή ότι υπερβάλουν, μέχρι που έγινα, και είμαι ακόμη, μάρτυρας αυτής της τραγικής κατάστασης που επικρατεί στον ουρανό, κυρίως κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι που η ζωή μου είναι περισσότερο στο ύπαιθρο παρά μέσα στο σπίτι, αλλά και ο αριθμός των διηπηρωτικών και άλλων πτήσεων αυξάνεται κατακόρυφα.
Θα πείτε, τι θες να γίνει; Να μη μεταφέρονται τα εμπορεύματα και οι καταναλωτές από το ένα μέρος στο άλλο με φθηνά εισιτήρια; Άμα λιγοστέψουν οι πτήσεις θα αυξηθούν τα κόμιστρα. Θα σας απαντήσω ότι δεν θέλω τίποτα, έχω εμπιστοσύνη στο Χάος, απλά επισημαίνω για ακόμη μία φορά τους παράλληλους κόσμους, των καταναλωτών και των φυσικών πλασμάτων, την βίαιη τρομοκρατική εισβολή, την αφόρητη ενόχληση και τον θάνατο που σκορπά είτε τη μόλυνση, είτε με την απομύζηση των πόρων, είτε με “δυστυχήματα” ο ένας κόσμος, ο επινοημένος και βίαιος, στον άλλον, τον αυθύπαρκτο και ειρηνικό.
Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει (από τις εκδόσεις της Εστίας, όπως όλα μου τα βιβλία) το μυθιστόρημά μου “Όλα για καλό”, ένας από τους πολλούς ήρωες του οποίου θίγει αυτή την πτυχή της σύγχρονης ζωής και γενικά το ζήτημα του θορύβου στις σύγχρονες πόλεις, που έχει αλώσει και αλλοιώσει τόσο πολύ το τοπίο και τον άνθρωπο. Εδώ που ζω, πριν λίγα χρόνια λέγανε οι άνθρωποι ότι λαλούσε ο πετεινός στην Τουρκία και τον ακούγανε στο νησί. Τώρα πού τέτοια τύχη.
ΥΓ: Υπάρχουν μελέτες ιατρικές που επιβεβαιώνουν πόσο ύπουλος εχθρός της υγείας του ανθρώπου είναι ο θόρυβος.