του Αρκούδου (αναδημοσίευση από το arkoudos.com)
Ελπίζω – λέει ο Γιάννης Μουζάλας – να γίναμε όλοι σοφότεροι.
Παραθέτω το απόσπασμα της συνέντευξης στο ΑΠΕ:
Μιλώντας σήμερα το μεσημέρι στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο κ. Μουζάλας απάντησε στις καταγγελίες για καθυστερήσεις στον εξανθρωπισμό του καταυλισμού στη Μόρια:
«Ελπίζω αυτοί οι θάνατοι να μας κάνανε όλους σοφότερους» είπε. Και συνέχισε: «Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει και θα ήταν αυτή μια έντιμη ερώτηση, γιατί αυτές οι προσπάθειες γίνονται τώρα και δεν έγιναν πριν από 20 μέρες.
Η απάντηση που εγώ μπορώ να δώσω είναι ότι πριν από 20 μέρες είχαμε μια πολύ μεγάλη άρνηση στο να χρησιμοποιηθούν άλλοι χώροι ώστε να αποσυμφορηθεί το μέρος και να μπορέσουν να αρχίσουν οι εργασίες.
Όπως βλέπετε, θέλουμε μηχανήματα και ανθρώπους. Αυτή η δυνατότητα δίνεται τώρα. Κάνω έκκληση για μια ακόμη φορά, να αυξηθεί η δυνατότητα προσωρινής μεταφοράς των ανθρώπων, ώστε να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε συνθήκες καλύτερες.
Πλανάται το ερώτημα αν αργήσαμε και γιατί αργήσαμε. Πρακτικά αργήσαμε, αλλά το θέμα της μεταφοράς των ανθρώπων προκειμένου να ξεκινήσουμε τις εργασίες το είχαμε θέσει από τον Σεπτέμβριο. Όπως ξέρετε, από τον Σεπτέμβριο προσπαθούσαμε αυτό το πράγμα. Δεν μπορέσαμε να ξεκινήσουμε τις εργασίες, γιατί μέχρι και τον χιονιά και αμέσως μετά, δεν μας δινόντουσαν οι χώροι για να αδειάσουμε τη Μόρια και να μπορέσουμε να δουλέψουμε. Ευτυχώς, τώρα δόθηκαν.
Θα καλούσα και πάλι να συνεχίσουμε σε αυτή την πορεία, χωρίς καμία προσπάθεια δαιμονοποιήσεων και επιμερισμού άδικων ευθυνών ή οτιδήποτε άλλο.
Δεν μπορέσαμε να ξεκινήσουμε νωρίτερα, παρ? ότι υπήρχε το σχέδιο, γιατί δεν υπήρχαν οι χώροι. Τώρα που επιτέλους δοθήκαν οι χώροι, προχωράμε και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε».
Οι επισημάνσεις δικές μου. Το άρθρο εδώ
~
Θέλαμε, λέει ο Μουζάλας – αλλά δεν μπορούσαμε. Δεν μας άφηναν. Από τον Σεπτέμβριο προσπαθήσαμε, αλλά δεν έγινε. Ελπίζω να μάθαμε κάτι, λέει ο Μουζάλας, από τον θάνατο των τριών ανθρώπων, ελπίζω να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Ας μην δαιμονοποιήσουμε, ας μην αρχίσουμε να πετάμε ευθύνες – και δη άδικες.
Ορίστε;
Τι πράγμα;
Αν αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν επειδή δεν έγινε κάτι, επειδή αργήσαμε, δεν πρέπει να μάθουμε ΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ, από ΠΟΙΟΝ, ΠΟΙΟΣ ευθύνεται που δεν έγινε, και να του προσάψουμε ο,τι ευθύνες έχει;
Αν έχουμε τρεις νεκρούς, και ο αρμόδιος υπουργός ομολογεί ότι συνάδουν με αυτήν την καθυστέρηση, θα αφήσουμε τις ζωές τους σε ένα …επιστημονικό, πειραματικό επίπεδο αντίληψης;
Θα πούμε «εντάξει, πέθαναν τρεις – ΑΡΑ, δεν έπρεπε να το κάνουμε έτσι. Είδατε, πήραμε ένα μάθημα πως ΔΕΝ πρέπει να γίνουν τα πράγματα»;
Αλήθεια τώρα, σοβαρά, αυτό λέει ο αρμόδιος υπουργός;
Εγώ λέω ότι ευθύνεται ο ίδιος για τον θάνατο αυτών των τριών ανθρώπων. Οι διοικητές των καταυλισμών, πιθανότατα μέλη του προσωπικού, ο αρμόδιος υπουργός, και ο πρωθυπουργός της χώρας.
Αυτό λέω εγώ.
Έχω όμως λάθος; Φταίει κάποιος άλλος; Φταίνε οι ΜΚΟ που έχουν το χρήμα από την Ευρώπη, ο δήμος που δεν γίνει εκτάσεις, ή οποιοσδήποτε ενδιάμεσα που δεν συνεργάστηκε;
Ok.
Κάποιος-όμως-φταίει. Το παραδέχεται και ο ίδιος ο υπουργός. Αργήσαμε, γιατί μας καθυστέρησαν, λέει. Πέθαναν τρεις άνθρωποι εξ αυτού: Οι θάνατοι, λέει. Το συνδέει.
Γιατί να μην πάει στην δικαιοσύνη όλο αυτό;
Τι νόημα έχει το «Θα καλούσα και πάλι να συνεχίσουμε σε αυτή την πορεία, χωρίς καμία προσπάθεια δαιμονοποιήσεων και επιμερισμού άδικων ευθυνών ή οτιδήποτε άλλο»; Τι σημαίνει «άδικος επιμερισμός» – ΠΟΙΟΣ ρε γαμώ το φελέκι μου θα πει ότι είναι άδικος ο κάθε επιμερισμός ευθύνης, πλην της δικαιοσύνης; Και αν δεν φταις εσύ όπως λες, δεν πρέπει να μάθουμε ΠΟΙΟΣ φταίει; Δεν σε νοιάζει πρωτίστως ΕΣΕΝΑ που είσαι (κατ” εμέ, τουλάχιστον) ο απόλυτος και αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάσταση να διορθωθεί το πράγμα;
Και πιο σημαντικό: ΠΩΣ θα διορθωθεί, με την …ελπίδα ότι καταλάβαμε; Με την ελπίδα ότι γίναμε σοφότεροι;
Όσο δεν δείχνετε εσείς τους υπεύθυνους, είτε είναι σε ΜΚΟ, είτε στην Ευρώπη, είτε είναι οποιοσδήποτε άλλος, θα είστε εσείς υπεύθυνοι.
Οι ζωές των τριών, οι ζωές της γιαγιάς και του παιδιού που κάηκε, οι ζωές όσων κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας, όσων ζουν με «ελλείπεις ποσότητες και ποιότητες νερού και τροφής», όσων ζουν σε ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ σκηνές μέσα στα χιόνια, όσων ζουν σε επικίνδυνες για την υγεία τους συνθήκες – οι ζωές όλων αυτών δεν είναι πειραματικές μέχρι να γίνουμε σοφότεροι και να …μάθουμε επιτέλους να διοικούμε καλύτερα.
Και οι ζωές αυτές είναι σημαντικές, η κάθε μία από αυτές είναι σημαντικές, και δεν εξουσιοδοτώ κανέναν πρωθυπουργό να αφήνει υπουργούς να δοκιμάζουν, χωρίς ευθύνες και λογοδοσία, πάνω σ” αυτές τις ζωές, να διοικεί χωρίς να στεναχωρεί κανέναν (εκτός από τους νεκρούς) και να μην έρχεται σε σύγκρουση – μέχρι να γίνουμε όλοι σοφότεροι.
~
Ξέρω όμως, παρ” ελπίδα, πως θα γίνουμε όντως όλοι σοφότεροι.
Αν ασχοληθεί ένας εισαγγελέας, αφού υπάρχουν θάνατοι, και ο αρμόδιος υπουργός τους συνδέει με καθυστερήσεις και κακοδιαχείριση, και αναζητήσει αυτός ο εισαγγελέας τις ευθύνες για τους θανάτους αυτούς, και αποδώσει ευθύνες – θα γίνουμε πράγματι σοφότεροι.
Θα ξέρουμε ποιος φταίει, θα ξέρουμε ποιο το μερίδιο ευθύνης καθενός, τι έκανε λάθος και προκάλεσε, άμεσα ή έμμεσα τον θάνατο αυτών των ανθρώπων, και θα ξέρουν οι επόμενοι να μην βασίζονται στην σοφία μας για να λειτουργήσουν, αλλά ότι οι ευθύνες για ο,τι συμβαίνει σ” αυτούς τους ανθρώπους είναι σαφείς, και αν κάτι πάει στραβά, τιμωρούνται.
Αυτό, θα μας κάνει πράγματι σοφότερους.
Δεν θα κάνει χρήσιμους αυτούς τους θανάτους, αλλά θα εξηγήσει σε όλους τους συμμετέχοντες ότι οι ζωές των ανθρώπων, αντιμετωπίζονται ως πολύτιμες και σημαντικές.
Μέχρι τότε, δεν γινόμαστε σοφότεροι. Αδιανόητα αναίσθητοι γινόμαστε.