του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη
Και ο Κιμούλης που είναι γνωστό πως δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του, εδώ και χρόνια, παραιτήθηκε πριν ο αλέκτωρ λαλήσει, προφανώς γιατί είδε και κατάλαβε πολλά. Και επειδή ο Γιώργος Κιμούλης είναι αυτός που είναι εδώ και 35 τουλάχιστον χρόνια, δεν έχει κανένα απολύτως λόγο, να ευτελίσει το όνομά του, δίνοντας κύρος σε κάτι, που προφανώς δεν το αξίζει.
Ο κύριος Μανωλόπουλος, για χρόνια ήταν ένα από τα «δεξιά χέρια» του Χρήστου Λαμπράκη στο Μέγαρο Μουσικής. Προσφάτως τοποθετήθηκε Διευθύνων σύμβουλος στο κέντρο πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Αυτό βέβαια, το περί Μεγάρου Μουσικής δε σημαίνει και πολλά για τον κύριο Μανωλόπουλο, ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Ο Χρήστος Λαμπράκης, μόνος του αποφάσιζε για όλα, και συνήθως είχε κάποιους ανθρώπους να διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις του. Πάντως κάποιες γλώσσες καλές και κακές, δεξιά και αριστερά στον χώρο, ψιθυρίζουν πως ο κύριος Μανωλόπουλος ήταν επιλογή του Ιδρύματος Νιάρχου. Ο Γιώργος Κιμούλης ήταν σίγουρα επιλογή της κυβέρνησης. Και επειδή απ’ ότι έχω καταλάβει η βασική κόντρα ήταν μεταξύ Μανωλόπουλου και Κιμούλη, αν ισχύει αυτό, τότε δυστυχώς, ό,τι έχω γράψει ως τώρα από πέρσι τον Ιούνιο για το συγκεκριμένο θέμα, βγαίνει αλήθεια. Στον πρώτο γύρο Νιάρχος – κυβέρνηση σημειώσατε 1.
Και όπως σχολίασε κάποιος, μετά την παραίτηση Κιμούλη, γελώντας: «πρώτη φορά βλέπω, σε ανάλογη κόντρα, να παραιτείται ο Πρόεδρος, δηλαδή ο ανώτερος και όχι ο Διευθύνων Σύμβουλος, δηλαδή ο κατώτερος.
Ο Γιώργος Κιμούλης έκανε πολύ καλό τελικά με την έστω και για λίγο παρουσία του, σ’ αυτή τη θέση, και την παραίτησή του. Έκανε καλό γιατί έδωσε τον τόνο για το τι μέλλει γενέσθαι. Και θα ’πρεπε να κάνει κάποιους στην κυβέρνηση αλλά και στην αντιπολίτευση να σκεφθούν για το τι θα γίνει από δω και πέρα.
ΜΠΡΑΒΟ στον Γιώργο Κιμούλη. Απέδειξε πως όντως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Και για να το κάνει τόσο γρήγορα, ασφαλώς δεν θα ήτανε μια τόση δα μυγούλα. ΜΠΡΑΒΟ στον Κιμούλη, γιατί έδωσε τον τόνο, πώς πρέπει να φέρεται κανείς σε ανάλογες περιπτώσεις. ΜΠΡΑΒΟ στο Γιώργο Κιμούλη, διότι απέδειξε πως δεν υπάρχει μέσα από τις θέσεις και δε χρειάζεται καμία θέση για να συνεχίσει να υπάρχει. ΜΠΡΑΒΟ θα πω στον κύριο Κιμούλη, και αν δω στο φινάλε κάτι ν’ αλλάζει εκεί κάτω.
Προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει πριν απ’ όλα να βρει καινούριο πρόσωπο κύρους για τη θέση του προέδρου, και αυτό δε θα είναι εύκολο, γιατί τώρα πια ο επόμενος πρέπει να αποδείξει πως είτε είναι τόσο ανθεκτικός σε οποιαδήποτε πίεση, σαν τον Κιμούλη, είτε πως ο Κιμούλης δεν είχε δίκαιο. Και αυτό δεν θα είναι εύκολο. Για να δούμε, λοιπόν, τώρα, τι θα κάνει η κυβέρνηση.
Για να δούμε τι θα κάνει και η αντιπολίτευση, που χάρις σ’ αυτήν και ειδικά στον κύριο Καραμανλή στον οποίο, μέσα σε όλα τα άλλα που μπορεί να του προσάψει κανείς, για το διάστημα της Πρωθυπουργίας του, υπάρχει αυτή η μοναδική στα χρονικά σύμβαση δωρεάς από ένα ίδρυμα προς ένα κράτος. Και για να δούμε, μήπως και το ίδρυμα Νιάρχου και οι άνθρωποί του, αρχίσουν να φέρονται ως φιλανθρωπικό ίδρυμα προς μία χώρα, και όχι ως κατακτητές σε τριτοκοσμική χώρα.
Υ.Γ.: Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω πως ούτε εναντίον των πλουσίων είμαι, ούτε εναντίον των ιδρυμάτων που φτιάχνουν οι πολύ ευκατάστατοι άνθρωποι. Κανείς δεν υποχρεούται, ούτε ιδρύματα να κάνει, ούτε δωρεές με τα λεφτά που μάζεψε με κόπο, μια ζωή. Με οποιοδήποτε τρόπο κι αν μάζεψε αυτά τα λεφτά. Όμως, όταν λες ότι κάνω μία δωρεά, αυτό να έχει τους κανόνες μιας δωρεάς. Γιατί αν η δωρεά περιλαμβάνει όρους χρήσης κλπ. δεν είναι δωρεά, είναι επιχειρηματική πράξη. Διότι με πολλά από τα ιδρύματα που υπάρχουν στην Ελλάδα, με τις πράξεις και τις δωρεές τους, μπορεί να διαφωνώ, αλλά δεν τους συζητάω, ούτε τους σχολιάζω. Στο κάτω κάτω ο καθένας ό,τι μπορεί και ό,τι θέλει προσφέρει. Αυτά τα λίγα για όσους, απ’ ότι έχω ακούσει, «απαντούν» σε σημειώματά μου στο thepressproject είτε παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως «αριστεροαναρχικότερους» του «αριστεροαναρχικού» είτε ως «πιστός φύλακας» των ιδανικών του ιδρύματος Νιάρχου. Για τους τελευταίους, έχω να πω, πως ελπίζω να έχουν ακουστά το ανέκδοτο με την πόντια γυναίκα ελευθερίων ηθών, και τι έκανε, όταν έμαθε πως οι όμοιές της από άλλες περιοχές, πληρώνονταν γι’ αυτό… Δεν απαντώ ποτέ στα σχόλια κάτω από τα κείμενά μου, διότι εγώ ό,τι είχα να γράψω το ’γραψα. Και οι αναγνώστες, ό,τι θέλουν να σχολιάσουν το σχολιάζουν. Στο κάτω κάτω, αν δεν έχω γίνει αρκετά αντιληπτός στο κείμενό μου, μπορεί να φταίω κι εγώ. Επιπλέον, επειδή δεν μπαίνω στο ίντερνετ και τα συγκεκριμένα κομμάτια τα υπαγορεύω στην αγαπημένη μου Ράνια, ούτε εύκολα μπορώ να μπαινοβγαίνω στο ίντερνετ ούτε ν’ ανταπαντώ στις ερωτήσεις. Με την ευκαιρία πάντως, να σας πω, πως τα διακόσια τόσα εκατομμύρια που άφησε χρέος ο Λαμπράκης στο Μέγαρο Μουσικής, έχουν ως εγγύηση τη γη και τα κτίρια του Μεγάρου, που ακόμα και τώρα μέσα στην κρίση, η αξία τους είναι κοντά στο δισεκατομμύριο. Δεν το λέω για να υπερασπιστώ τον Χρήστο Λαμπράκη ή το Μέγαρο Μουσικής, αλλά βέβαια, μακάρι όλοι αυτοί να μπορούσαν να κάνουν κάτι σαν αυτό που έκανε ο Λαμπράκης στο Μέγαρο Μουσικής. Α, επίσης, να πω, πως απ’ ότι μαθαίνω, όποιος θέλει να με βρίσει, αναφέρει τι έλεγα στο «Να η ευκαιρία» πριν 17 χρόνια. Σ’ αυτούς όλους, θέλω να πω, πως εγώ ό,τι είχα στη ζωή μου, το ’κανα σε κοινή θέα, σε πανελλήνια εμβέλεια και όχι με ένα ψευδώνυμο κυκλοφορώντας στο βούρκο του διαδικτύου…