του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Και συνέχιζε παρακάτω: «Λεπτομέρειες δεν μου επιτρέπεται να δώσω, δεν ταιριάζει βλέπετε ούτε στον χαρακτήρα μου ούτε στα ήθη της εφημερίδας. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να σας προειδοποιήσω ότι μόλις κατατεθεί η αίτηση διαζυγίου θα προκαλέσει πάταγο».
Πραγματικό ή μη το γεγονός, ποιος ξέρει; Ούτε μπορεί να επιβεβαιωθεί ούτε και να διαψευστεί. Και, φυσικά, μετά από καιρό δεν θα το θυμάται και κανείς…
Άλλωστε ο Βηματοδότης αρέσκεται σε κάτι τέτοια δημοσιεύματα. Ιδού μερικά αντίστοιχα, πέντε μόλις, των τελευταίων μηνών τα οποία γρήγορα ξεχάστηκαν χωρίς ποτέ να μάθουμε ποιον ή ποιους αφορούσαν:
1) Πριν από μερικές ημέρες στο πάρτι ενός πιτσιρικά, το οποίο διοργάνωσαν οι γονείς του, ενεργά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν προσκεκλημένο και το παιδί διευθυντή γραφείου πρωτοκλασάτου κυβερνητικού στελέχους, το οποίο βεβαίως προσήλθε με το δωράκι του, συνοδευόμενο από τον πατέρα του. Κάποια στιγμή ένας άλλος πατέρας (συριζαίος κι αυτός, διορισμένος μετακλητός στο Δημόσιο) πλησιάζει τον διευθυντή και του λέει δήθεν εμπιστευτικά: «Αυτόν τον Στουρνάρα τι τον κρατάτε ακόμα; Γιατί παραμένει στη θέση του;».
2) Ποιος επιφανής βουλευτής, μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής που εξετάζει τα δάνεια των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων πήρε α λα μπρατσέτα εκδότη τοπικής εφημερίδας της Πελοποννήσου και τον πήγε στη διοίκηση μεγάλης συστημικής τράπεζας απαιτώντας διαφημιστικά κονδύλια;
3) Ποιον άραγε αποκαλούν (με την καλή έννοια) «λουκουμά» ορισμένοι εκκλησιαστικοί παράγοντες; Και ποια «ψείρα» οι ανώτεροι δικαστικοί της χώρας; Ο ευρών αμειφθήσεται.
4) Ποιος πολιτικός νοίκιασε γραφείο σε κεντρικό σημείο της Αθήνας για να περνά εκεί τις ελάχιστες, λιγοστές ώρες ξεκούρασης που διαθέτει; Ας τις πούμε στιγμές προσωπικής χαλάρωσης.
5) Υπάρχει μία κυρία της υψηλής κοινωνίας στην οποία ο Πρωθυπουργός δεν χαλάει χατίρι. Ούτε ο κ. Κοτζιάς φυσικά. Απεδείχθη αυτό περίτρανα στις πρόσφατες τοποθετήσεις πρέσβεων στο ΥΠΕΞ. Τουλάχιστον δύο αιτήματα κατέθεσε η κυρία και έγιναν αμέσως αποδεκτά. Μη με πιέζετε, δεν θα σας πω. Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει…
Αν δεν επρόκειτο για τον Βηματοδότη και ήταν κάποιο από τα ανώνυμα blogs του διαδικτύου θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πως ανάλογα κουίζ (όχι αυτά τα αθώα αλλά κάποια άλλα πολύ χειρότερα) κρύβουν από πίσω έναν μικρό ή μεγάλο εκβιασμό.
Από την άλλη (και μιλάω ειλικρινά) μπορεί να αποτελεί ένα είδους δημοσιογραφίας που απλώς δεν καταλαβαίνω. Και το οποίο, πράγματι, ανθούσε στις παλιότερες δημοσιογραφικές γενιές.