«Όλοι ξέραμε ότι τα μέτρα για το χρέος θα διευκρινίζονταν πλήρως και θα δίνονταν προς το τέλος του προγράμματος» παραδέχτηκε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Χουλιαράκης, ακυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο σωρεία κυβερνητικών δεσμεύσεων και εξαγγελιών του τελευταίου χρόνου. Δεν έχουν περάσει και πολλές εβδομάδες άλλωστε από τότε που η υπόσχεση για «ελάφρυνση χρέους» βρισκόταν καθημερινά στους λόγους κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών, ως «χάπι» για την ψήφιση νέων μέτρων λιτότητας (ουσιαστικά του νέου «μνημονίου» για το 2019-2022). Δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες επίσης από όταν ο Αλέξης Τσίπρας διέρρεε προς τους βουλευτές του ότι «τα νέα για το χρέος είναι τόσο καλά, που θα αναγκαστώ να βάλω και γραβάτα» και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επαναλάμβανε τη θέση για «συνολική συμφωνία». Τελικά, όπως άλλωστε ήταν γνωστό από τον Μάιο του 2016, οι αποφάσεις για (περιορισμένη) ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα παρθούν μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου, αν η τρόικα κρίνει ότι αυτό έχει ολοκληρωθεί και «αν είναι αναγκαία».
Ο Χουλαράκης φαίνεται ότι έχει δίκιο. Είναι άλλο πράγμα να αγνοείς επικοινωνιακά τις επίσημες αποφάσεις, τη στάση και τους κανόνες των δανειστών στην επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής και άλλο να μη γνωρίζεις, ενδόμυχα έστω, το τι έχεις αποδεχθεί ως κυβέρνηση και ως χώρα. Η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει για το αν η ωμή παραδοχή Χουλιαράκη αντικατοπτρίζει την αλήθεια, δίνοντας ταυτόχρονα και μια απάντηση στο αρχικό ερώτημα για συνειδητά ψεύδη ή νέες αυταπάτες – για όσους τουλάχιστον εξακολουθούν να αναρωτιούνται.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από την απάντηση, αν έρθει ποτέ, η αλήθεια είναι ότι το ερώτημα είναι πλέον εγκυκλοπαιδικής σημασίας. Όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβανόμαστε ότι οι πιθανότητες να πρόκειται για πολιτικούς που αγνοούν σε τέτοιο βαθμό την πραγματικότητα είναι απειροελάχιστες. Η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή: δίνουν διαβεβαιώσεις, τις αθετούν, εκφράζουν τη λύπη τους, και κυβερνούν για όσο δεν διαφαίνεται κάποια εναλλακτική πολιτική λύση στον ορίζοντα.
Η επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δείχνει να έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αχαλίνωτου κυνισμού. Πολιτεύεται μοιράζοντας υποσχέσεις που αντιμάχονται την κοινή λογική, την εμπειρία όλων των περασμένων ετών και τις γνωστές δεσμεύσεις της χώρας. Μετά έρχεται η ωμότητα, στην οποία όλοι εθιζόμαστε, ανασηκώνοντας τους ώμους την ώρα που κάποιο κυβερνητικό στέλεχος μας εξηγεί αφ’ υψηλού ότι όσοι πίστευαν τον πρωθυπουργό είναι αφελείς.
Αυτού του επιπέδου ο αμοραλισμός δεν συμβαίνει χωρίς συνέπειες. Δεν προκαλεί αγανάκτηση, όπως διαπιστώνουμε όλοι, αλλά η αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι εξακολουθούμε να έχουμε ένα νεοναζιστικό κόμμα σταθερά στην τρίτη θέση, δεν μπορεί να είναι άσχετο με αυτή τη ριζική κρίση αξιοπιστίας. Το εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της ιστορίας είναι πόσο γρήγορα φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να μας αντιμετωπίζει κι εκείνος, με τον ίδιο ακριβώς γνώριμο τρόπο όλων αυτών των ετών.