Αφγανιστάν

Η ογκώδης και σοκαριστική διαρροή των εγγράφων για τον σκοτεινό πόλεμο στο Αφγανιστάν, πριν από μερικούς μήνες, μπορεί να μην άλλαξε την εικόνα που είχαν οι ενημερωμένοι για τη σύγκρουση, αλλά πέτυχε να ξαναχτυπήσουν την πόρτα μας σημαντικές δυσάρεστες αλήθειες. 

Πρώτη και καλύτερη, η διαπίστωση ότι η κατάσταση στο έδαφος έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά σαφούς νέο-αποικιακού πολέμου – πολύ χαμηλή προτεραιότητα στη ζωή των αμάχων, ανεπιφύλάκτη αποδοχή για τους «δικούς μας» και άρνηση κάθε διαπραγμάτευσης με τον εχθρό, καμία πραγματική έγνοια για τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα των ντόπιων. Οι δικοί μας να’ναι πασάδες στην Καμπούλ και γαία πυρί μιχθήτω και καλύτερα να μην ξέρουμε  τι ακριβώς γίνεται παραδίπλα στο Πακιστάν. Ο Καρζάι και οι συν αυτώ, οκ είναι μπάσταρδοι – αλλά είναι οι δικοί μας μπάσταρδοι.  
Και η ελληνική αποστολή;  Το έγγραφο που ξεχωρίσαμε και αντιπαραβάλλαμε με την εκδοχή του ΓΕΕΘΑ, δείχνει ρωγμές στη ρόδινη εικόνα που μας παρουσιάζουν. Όχι, οι Έλληνες στρατιώτες δεν είναι οι από άλλο ανέκδοτο σωτήρες, που πηγαίνουν ήσυχα από σχολείο σε νοσοκομείο και μετά φρόνιμα και ωραία πάλι στο στρατόπεδο. Δεν είναι οι ανεξάρτητοι, πρόσχαροι φαντάροι που τους αγαπάνε όλοι. Στήνουν και σ’ αυτούς ενέδρες με παγιδευμένα αυτοκίνητα, πυροδοτούν εναντίον τους εκρηκτικά από κοντά και τους πυροβολούν που και που και με αυτόματα. Γιατί άραγε εμείς επιμένουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα ουπς, απλά πατήσαμε μια νάρκη – κάτι ασήμαντο ενοχλητικό που προορίζονταν για άλλους;  Για μη χαλάσουμε την εικόνα ενός ατέρμονου πολέμου κάπου μακριά, που εμείς α, όλα κι όλα, συμμετέχουμε μόνο στο ανθρωπιστικό του σκέλος;  Πώς θα γίνει δημοκρατική και σοβαρή συζήτηση, όταν δεν μαθαίνουμε τα πραγματικά περιστατικά;