Φισκ Συρία
Χωρίς φανερή διέξοδο. Ανάλυση του Ρόμπερτ Φισκ για τη δυναμική της πολιτικής κατάστασης στη Συρία (Independent: http://ind.pn/iDm93v)
Δε βλέπει φανερή διέξοδο ο Ρόμπερτ Φισκ σε άρθρο του στον Independent (7/5/2011):
«Εάν θέλει κανείς να κατανοήσει την πολιτική κατάσταση στη Συρία και την τραγωδία που ζει τον τελευταίο καιρό, αρκεί να διαβάσει δύο βιβλία: «The Struggle for Power in Syria» (Η μάχη της εξουσίας στη Συρία) του Nikolaos van Dam και τη βιογραφία των Ασαντ του Patrick Seale.
Η μελέτη του Nikolaos Van Dam, πρεσβευτή της Ολλανδίας στη Δαμασκό, πάνω στους Μπααθιστές, ήταν εξαιρετικά ακριβής και , μολονότι εμπεριείχε και κριτική άποψη- έγινε ανάρπαστη στα μέλη του κόμματος.
Πρόσφατα, ένας λιβανέζος δημοσιογράφος κάλεσε τρεις από τους πλέον σημαντικούς, πλην εξόριστους ακαδημαϊκούς της Συρίας για να συζητήσουν για την εξέγερση. Τα συμπεράσματα ήταν αρκούντως «τρομακτικά» μα απόλυτα αληθινά…
Σύμφωνα, π.χ. , με τον ιστορικό Farouk Mardam-Bey, η Συρία είναι ένα «πολυφυλετικό καθεστώς» που το διέπουν οι νόμοι της Μαφίας και θυμίζει Λιβύη. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση (απορρύθμιση του συστήματος) θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση των Μπααθιστών, οι οποίοι υπερασπίζονται με λύσσα το κόμμα τους.
Ο Burhan Ghalioun από την άλλη πλευρά μιλά για ένα απολυταρχικό καθεστώς που επιβάλλει σε εκατοντάδες διανοούμενους την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, έχει εξορίσει 150.000, ενώ πάνω από 17.000 είναι «εξαφανισμένοι» ή φυλακισμένοι επειδή απλώς εξέφρασαν ανοιχτά την άποψή τους.
Δεν θα μπορούσε ο Μπασάρ αλ Ασαντ να πει πως δε θα παρατείνει ή δε θα ανανεώσει τη θητεία του, μιας και για την δυναστεία των Aσαντ η Συρία είναι απλά τσιφλίκι τους, είναι μια οικογενειακή υπόθεση. Η λέξη «χώρα» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους…
Με ευαγγέλιο το Κοράνι και ιδρύοντας θρησκευτικά σχολεία, ο Ασαντ έχει αποδείξει πόσο πολύτιμη του είναι μια σκοταδιστική ισλαμική κοινωνία που δηλώνει τυφλή εμπιστοσύνη στο καθεστώς. Παράλληλα σπέρνει ανασφάλεια λέγοντας πως εάν συνεχιστούν οι διαμαρτυρίες, η χώρα θα βυθιστεί στο χάος, ενώ απειλεί τις χριστιανικές κοινότητες πως θα έχουν την τύχη των ομόθρησκών τους στο Ιράκ εάν αφήσουν το καθεστώς να καταρρεύσει, μιας και στη διάδοχη κατάσταση θα κυριαρχήσουν οι εξτρεμιστές ισλαμιστές.
Για να κρατηθεί στην εξουσία, το καθεστώς του Ασαντ έχει χωρίσει τους Σύριους σε τρεις κατηγορίες, όπως τονίζει ο κριτικός λογοτεχνίας Subhi Hadidi:
- Η πρώτη αφορά σε εκείνους τους χιλιάδες «μεροκαματιάρηδες» που είναι πολύ απασχολημένοι να κερδίσουν τον επιούσιο για την οικογένειά τους, ώστε να αντιδράσουν.
- Η δεύτερη κατηγορία είναι όλοι εκείνοι οι «εξαγοράσιμοι» που, πρόθυμοι να βουτήξουν στη διαπλοκή, είναι ήδη «δεμένοι» με το καθεστώς μέσω της διαφθοράς και της γνωστής πελατειακής λογικής.
- Η τρίτη αφορά κάποιους «λίγους» και «ανόητους» διανοούμενους και ακτιβιστές που αντιτίθενται στο καθεστώς.
Καμία από τις τρείς κατηγορίες δε δείχνει ικανή να ανταπεξέλθει στις αιματηρές συγκρούσεις αλλά και στην μετά Ασαντ εποχή και να ενώσει τη χώρα μετά από έναν επώδυνο εμφύλιο.
Η συμφιλίωση θα αργήσει να έρθει. Οπως συνέβη και στον εμφύλιο του Λιβάνου (1975 – 1990), όπου σκοτώθηκαν πάνω από 200.000 πολίτες και , σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστείας, υπάρχουν ακόμη και σήμερα 17.000 αγνοούμενοι, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Πολλοί εξ αυτών τότε μεταφέρθηκαν σε συριακό έδαφος. Παρά τις υποσχέσεις για σύσταση Συριολιβανέζικης Επιτροπής για τον εντοπισμό των αγνοούμενων, η έρευνα έμεινε στα χαρτιά...
Οι οικογένειες των αγνοουμένων διαδηλώνουν μέχρι σήμερα στη Βηρυτό. Το άνοιγμα των ομαδικών ταφών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όταν το επιχείρησαν οι Γιουγκοσλάβοι, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ταραχές στα Βαλκάνια αναζωπυρώθηκαν κι άνοιξε νέος κύκλος αίματος και εθνοκαθάρσεων…
Οι Επιτροπές συμφιλίωσης δεν τα κατάφεραν στο Λίβανο - φοβάμαι πως το ίδιο θα συμβεί και στη Συρία- και ακόμα κι αν συμφώνησαν να εντάξουν τον εμφύλιο στη σχολική ύλη, οι μαθητές και οι φοιτητές που θέλουν να μάθουν το γολγοθά που έζησαν οι γονείς τους, θα πρέπει να απευθυνθούν σε βρετανικές ή γαλλικές εκδόσεις.
Οι Σύριοι ακαδημαϊκοί προειδοποίησαν πως η διαμάχη θα περάσει τα σύνορα με το Βόρειο Λίβανο. Ηδη οι Σουνίτες απειλούν τους Αλεβίτες (τη σέχτα των Σιϊτών, στην οποία ανήκουν οι Ασαντ) .
Όμως - για να κλείσω με κάτι λίγο πιο αισιόδοξο - όσο κι αν το καθεστώς Ασαντ έχει σκοπό να αιματοκυλίσει τη Συρία, οι νέοι διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στη φτώχεια, την καταπίεση, την ανεργία και τη διαφθορά θα ενωθούν με τους χιλιάδες πολίτες και –παρά τις δυσκολίες και τις θυσίες - θα οδηγήσουν το λαό της Συρίας στην ελευθερία.
Παραμένει δύσκολη η επόμενη μέρα. Με το τέλος του εμφυλίου και το αίμα ακόμη νωπό, η επανένωση ενός λαού πάνω από τους ομαδικούς τάφους των συμπολιτών τους θα είναι το μεγάλο στοίχημα.»
Διαβάστε την ανάλυση του Ρόμπερτ Φισκ εδώ:
http://ind.pn/iDm93v
«Εάν θέλει κανείς να κατανοήσει την πολιτική κατάσταση στη Συρία και την τραγωδία που ζει τον τελευταίο καιρό, αρκεί να διαβάσει δύο βιβλία: «The Struggle for Power in Syria» (Η μάχη της εξουσίας στη Συρία) του Nikolaos van Dam και τη βιογραφία των Ασαντ του Patrick Seale.
Η μελέτη του Nikolaos Van Dam, πρεσβευτή της Ολλανδίας στη Δαμασκό, πάνω στους Μπααθιστές, ήταν εξαιρετικά ακριβής και , μολονότι εμπεριείχε και κριτική άποψη- έγινε ανάρπαστη στα μέλη του κόμματος.
Πρόσφατα, ένας λιβανέζος δημοσιογράφος κάλεσε τρεις από τους πλέον σημαντικούς, πλην εξόριστους ακαδημαϊκούς της Συρίας για να συζητήσουν για την εξέγερση. Τα συμπεράσματα ήταν αρκούντως «τρομακτικά» μα απόλυτα αληθινά…
Σύμφωνα, π.χ. , με τον ιστορικό Farouk Mardam-Bey, η Συρία είναι ένα «πολυφυλετικό καθεστώς» που το διέπουν οι νόμοι της Μαφίας και θυμίζει Λιβύη. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση (απορρύθμιση του συστήματος) θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση των Μπααθιστών, οι οποίοι υπερασπίζονται με λύσσα το κόμμα τους.
Ο Burhan Ghalioun από την άλλη πλευρά μιλά για ένα απολυταρχικό καθεστώς που επιβάλλει σε εκατοντάδες διανοούμενους την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, έχει εξορίσει 150.000, ενώ πάνω από 17.000 είναι «εξαφανισμένοι» ή φυλακισμένοι επειδή απλώς εξέφρασαν ανοιχτά την άποψή τους.
Δεν θα μπορούσε ο Μπασάρ αλ Ασαντ να πει πως δε θα παρατείνει ή δε θα ανανεώσει τη θητεία του, μιας και για την δυναστεία των Aσαντ η Συρία είναι απλά τσιφλίκι τους, είναι μια οικογενειακή υπόθεση. Η λέξη «χώρα» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους…
Με ευαγγέλιο το Κοράνι και ιδρύοντας θρησκευτικά σχολεία, ο Ασαντ έχει αποδείξει πόσο πολύτιμη του είναι μια σκοταδιστική ισλαμική κοινωνία που δηλώνει τυφλή εμπιστοσύνη στο καθεστώς. Παράλληλα σπέρνει ανασφάλεια λέγοντας πως εάν συνεχιστούν οι διαμαρτυρίες, η χώρα θα βυθιστεί στο χάος, ενώ απειλεί τις χριστιανικές κοινότητες πως θα έχουν την τύχη των ομόθρησκών τους στο Ιράκ εάν αφήσουν το καθεστώς να καταρρεύσει, μιας και στη διάδοχη κατάσταση θα κυριαρχήσουν οι εξτρεμιστές ισλαμιστές.
Για να κρατηθεί στην εξουσία, το καθεστώς του Ασαντ έχει χωρίσει τους Σύριους σε τρεις κατηγορίες, όπως τονίζει ο κριτικός λογοτεχνίας Subhi Hadidi:
- Η πρώτη αφορά σε εκείνους τους χιλιάδες «μεροκαματιάρηδες» που είναι πολύ απασχολημένοι να κερδίσουν τον επιούσιο για την οικογένειά τους, ώστε να αντιδράσουν.
- Η δεύτερη κατηγορία είναι όλοι εκείνοι οι «εξαγοράσιμοι» που, πρόθυμοι να βουτήξουν στη διαπλοκή, είναι ήδη «δεμένοι» με το καθεστώς μέσω της διαφθοράς και της γνωστής πελατειακής λογικής.
- Η τρίτη αφορά κάποιους «λίγους» και «ανόητους» διανοούμενους και ακτιβιστές που αντιτίθενται στο καθεστώς.
Καμία από τις τρείς κατηγορίες δε δείχνει ικανή να ανταπεξέλθει στις αιματηρές συγκρούσεις αλλά και στην μετά Ασαντ εποχή και να ενώσει τη χώρα μετά από έναν επώδυνο εμφύλιο.
Η συμφιλίωση θα αργήσει να έρθει. Οπως συνέβη και στον εμφύλιο του Λιβάνου (1975 – 1990), όπου σκοτώθηκαν πάνω από 200.000 πολίτες και , σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστείας, υπάρχουν ακόμη και σήμερα 17.000 αγνοούμενοι, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Πολλοί εξ αυτών τότε μεταφέρθηκαν σε συριακό έδαφος. Παρά τις υποσχέσεις για σύσταση Συριολιβανέζικης Επιτροπής για τον εντοπισμό των αγνοούμενων, η έρευνα έμεινε στα χαρτιά...
Οι οικογένειες των αγνοουμένων διαδηλώνουν μέχρι σήμερα στη Βηρυτό. Το άνοιγμα των ομαδικών ταφών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όταν το επιχείρησαν οι Γιουγκοσλάβοι, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ταραχές στα Βαλκάνια αναζωπυρώθηκαν κι άνοιξε νέος κύκλος αίματος και εθνοκαθάρσεων…
Οι Επιτροπές συμφιλίωσης δεν τα κατάφεραν στο Λίβανο - φοβάμαι πως το ίδιο θα συμβεί και στη Συρία- και ακόμα κι αν συμφώνησαν να εντάξουν τον εμφύλιο στη σχολική ύλη, οι μαθητές και οι φοιτητές που θέλουν να μάθουν το γολγοθά που έζησαν οι γονείς τους, θα πρέπει να απευθυνθούν σε βρετανικές ή γαλλικές εκδόσεις.
Οι Σύριοι ακαδημαϊκοί προειδοποίησαν πως η διαμάχη θα περάσει τα σύνορα με το Βόρειο Λίβανο. Ηδη οι Σουνίτες απειλούν τους Αλεβίτες (τη σέχτα των Σιϊτών, στην οποία ανήκουν οι Ασαντ) .
Όμως - για να κλείσω με κάτι λίγο πιο αισιόδοξο - όσο κι αν το καθεστώς Ασαντ έχει σκοπό να αιματοκυλίσει τη Συρία, οι νέοι διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στη φτώχεια, την καταπίεση, την ανεργία και τη διαφθορά θα ενωθούν με τους χιλιάδες πολίτες και –παρά τις δυσκολίες και τις θυσίες - θα οδηγήσουν το λαό της Συρίας στην ελευθερία.
Παραμένει δύσκολη η επόμενη μέρα. Με το τέλος του εμφυλίου και το αίμα ακόμη νωπό, η επανένωση ενός λαού πάνω από τους ομαδικούς τάφους των συμπολιτών τους θα είναι το μεγάλο στοίχημα.»
Διαβάστε την ανάλυση του Ρόμπερτ Φισκ εδώ:
http://ind.pn/iDm93v