Με αφορμή τις συναντήσεις ΓΑΠ και Νετανιάχου σε Τελ Αβίβ και Αθήνα
Αθήνα – Τελ Αβίβ: Η Ελλάδα θέλει το ρόλο του βασικού συνεταίρου του Ισραήλ. Γιατί όχι; Κανείς άλλος δεν τον θέλει άλλωστε…
Δεκέμβριος του 1983: Ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ και 8.000 μαχητές Φενταγίν δραπετεύουν, κάτω από την μύτη των ισραηλινών και αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, από το καταφύγιό τους στο Λίβανο για να μεταφερθούν στο Αλγέρι και την Τύνιδα. Ταξιδεύουν με τρία ελληνικά πλοία τα οποία είχε στείλει ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Ο αραβικός κόσμος δεν ξέχασε ποτέ εκείνη την αποστολή και έκτοτε προσέφερε αρκετά οικονομικά και διπλωματικά ανταλλάγματα στην Ελλάδα.
Αρκετοί αναλυτές και δημοσιογράφοι της εποχής θυμήθηκαν αυτό το περιστατικό, που ίσως να άλλαξε για πάντα την ιστορία της Μέσης Ανατολής, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου πραγματοποιούσε την πρώτη επίσημη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ εδώ και τριάντα χρόνια. Ήταν το συμβολικό τέλος μιας εποχής, που όπως εξηγεί στο WR ο δημοσιογράφος Δ. Κωνσταντακόπουλος είχε αρχίσει να διαφαίνεται ήδη από την πρώτη θητεία του Γ. Παπανδρέου στην θέση του υπουργού Εξωτερικών.
Πριν περάσουν δυο μήνες από την αιματηρή επιδρομή των ισραηλινών κομάντος στο Στόλο της Ελευθερίας και την φυλάκιση δεκάδων Ελλήνων πολιτών, η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού επιβεβαίωσε τη «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ για την οποία μιλούσε εδώ και καιρό ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας. Μια συμμαχία η σημασία της οποίας επιβεβαιώθηκε και με τη συνέχιση των κοινών αεροπορικών ασκήσεων των δύο χωρών.
Το πρόγραμμα επαφών του έλληνα πρωθυπουργού περιελάμβανε ένα μάλλον περίεργο συνονθύλευμα ανθρώπων. Από την πλευρά του Ισραήλ οι περισσότεροι κατηγορούνται σε κάποια χώρα του πλανήτη για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και ο παλαιστίνιος «πρόεδρος» Μαχμούντ Αμπάς όμως (γνωστός και ως Αμπού Μάζεν, σε όλους πλην του ελληνικού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος που θεωρεί ότι πρόκειται για δυο ξεχωριστά πρόσωπα) έχει κατηγορηθεί για την πραξικοπηματική ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης των Παλαιστινίων. Όσο για τον Παλαιστίνιο πρωθυπουργό Σαλάμ Φαγιάντ, δεν δοκιμάστηκε ποτέ στις κάλπες και οι περισσότεροι τον θυμούνται περισσότερο σαν πρώην στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ίσως λοιπόν η σημαντικότερη λεπτομέρεια που προσπάθησαν επιμελώς να κρύψουν αρκετά από τα μέσα ενημέρωσης που κάλυψαν την επίσκεψη είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με την ισραηλινή πλευρά και με εκείνη την ομάδα Παλαιστίνιων πολιτικών που είναι ανεκτή στο Τελ Αβίβ.
Το αποτέλεσμα των συναντήσεων ήταν μερικές άνευρες δηλώσεις μπροστά στις κάμερες που επαινούσαν τις ειρηνευτικές προθέσεις του Τελ Αβίβ χωρίς να θίγουν στην ουσία τους ζητήματα όπως η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, η επιστροφή των κλεμμένων ελληνικών πλοίων και η ολοκληρωτική άρση του αποκλεισμού στη Γάζα – κίνηση που ορισμένοι θεωρούσαν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα «δωράκι» του Ισραήλ προς τον Έλληνα πρωθυπουργό για τις μέχρι σήμερα προσφορά του στο ισραηλινό κράτος.
Αρκετοί αναλυτές και δημοσιογράφοι της εποχής θυμήθηκαν αυτό το περιστατικό, που ίσως να άλλαξε για πάντα την ιστορία της Μέσης Ανατολής, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου πραγματοποιούσε την πρώτη επίσημη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ εδώ και τριάντα χρόνια. Ήταν το συμβολικό τέλος μιας εποχής, που όπως εξηγεί στο WR ο δημοσιογράφος Δ. Κωνσταντακόπουλος είχε αρχίσει να διαφαίνεται ήδη από την πρώτη θητεία του Γ. Παπανδρέου στην θέση του υπουργού Εξωτερικών.
Πριν περάσουν δυο μήνες από την αιματηρή επιδρομή των ισραηλινών κομάντος στο Στόλο της Ελευθερίας και την φυλάκιση δεκάδων Ελλήνων πολιτών, η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού επιβεβαίωσε τη «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ για την οποία μιλούσε εδώ και καιρό ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας. Μια συμμαχία η σημασία της οποίας επιβεβαιώθηκε και με τη συνέχιση των κοινών αεροπορικών ασκήσεων των δύο χωρών.
Το πρόγραμμα επαφών του έλληνα πρωθυπουργού περιελάμβανε ένα μάλλον περίεργο συνονθύλευμα ανθρώπων. Από την πλευρά του Ισραήλ οι περισσότεροι κατηγορούνται σε κάποια χώρα του πλανήτη για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και ο παλαιστίνιος «πρόεδρος» Μαχμούντ Αμπάς όμως (γνωστός και ως Αμπού Μάζεν, σε όλους πλην του ελληνικού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος που θεωρεί ότι πρόκειται για δυο ξεχωριστά πρόσωπα) έχει κατηγορηθεί για την πραξικοπηματική ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης των Παλαιστινίων. Όσο για τον Παλαιστίνιο πρωθυπουργό Σαλάμ Φαγιάντ, δεν δοκιμάστηκε ποτέ στις κάλπες και οι περισσότεροι τον θυμούνται περισσότερο σαν πρώην στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ίσως λοιπόν η σημαντικότερη λεπτομέρεια που προσπάθησαν επιμελώς να κρύψουν αρκετά από τα μέσα ενημέρωσης που κάλυψαν την επίσκεψη είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με την ισραηλινή πλευρά και με εκείνη την ομάδα Παλαιστίνιων πολιτικών που είναι ανεκτή στο Τελ Αβίβ.
Το αποτέλεσμα των συναντήσεων ήταν μερικές άνευρες δηλώσεις μπροστά στις κάμερες που επαινούσαν τις ειρηνευτικές προθέσεις του Τελ Αβίβ χωρίς να θίγουν στην ουσία τους ζητήματα όπως η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, η επιστροφή των κλεμμένων ελληνικών πλοίων και η ολοκληρωτική άρση του αποκλεισμού στη Γάζα – κίνηση που ορισμένοι θεωρούσαν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα «δωράκι» του Ισραήλ προς τον Έλληνα πρωθυπουργό για τις μέχρι σήμερα προσφορά του στο ισραηλινό κράτος.