Απεργία ΜΜΕ
apergiaMME
Δεν πάει άλλο; Ε, λοιπόν,
ας το κάνουμε εμείς να πάει αλλιώς!
H απεργία στα ΜΜΕ και η συγκέντρωση-συνέλευση του κλάδου αύριο Πέμπτη 17 Μάρτη
Δεν πάει άλλο; Ε, λοιπόν,
ας το κάνουμε εμείς να πάει αλλιώς!
Ζούμε τις πιο κρίσιμες στιγμές των τελευταίων χρόνων, τόσο σαν κλάδος, όσο και σαν εργαζόμενοι συνολικά. Δεχόμαστε μια πρωτοφανή σε βιαιότητα επίθεση από την εργοδοσία, αλλά και τη νέα τυραννία κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Με τα αλλεπάλληλα Μνημόνια δίχως τέλος που στραγγαλίζουν τη ζωή μας και την πολεμική κραυγή «μαζί τα φάγαμε!» εφορμούν οι μεγιστάνες του πλούτου και οι νταβατζήδες της ενημέρωσης στο μισθό μας, στα δικαιώματά μας, στην αξιοπρέπειά μας – σε όλη την κοινωνία!
Αυτοί που «μάσησαν» τεράστια ποσά από το χρηματιστήριο και τη διαφήμιση, αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια την εργασία, τις γνώσεις και τη δημιουργικότητα των χιλιάδων σκληρά εργαζομένων στα ΜΜΕ (γιατί βεβαίως υπήρχαν και οι χαραμοφάηδες, που ανήκουν όμως στο δικό τους και όχι στο δικό μας στρατόπεδο) έρχονται τώρα κυνικά και επιβάλλουν: μειώσεις μισθών σε μια σειρά επιχειρήσεις, εκ περιτροπής εργασία (με αμοιβές που φτάνουν μέχρι και το εξευτελισμό των 200 ευρώ τον μήνα!), μαζικές απολύσεις και λουκέτα, επέκταση του σκλαβοπάζαρου της μαύρης εργασίας ή της αμοιβής με μπλοκάκι. Οι εργοδότες (αποχαλινωμένοι από την πολιτική κυβέρνησης και τρόικας) ζητούν κι άλλο «αίμα» εργαζομένων. Στις διαπραγματεύσεις για τη συλλογική σύμβαση απαιτούν μείωση μισθών 15%, περικοπή αποδοχών Κυριακής, δραστική περικοπή του «εφάπαξ» της συνταξιοδότησης κλπ., χωρίς να δεσμεύονται για τις θέσεις εργασίας.
Στην πραγματικότητα, ονειρεύονται μια εργασιακή ζούγκλα, όπου ο κάθε εργαζόμενος θα «διαπραγματεύεται» μόνος του με το θηρίο της ιδιοκτησίας. Ήδη εγκαθιστούν καθεστώς γαλέρας μέσα στους χώρους εργασίας, με υπερεντατικοποίηση, διευθυντικό δεσποτισμό και ακόμα πιο έντονη λογοκρισία σε όσα δεν συμφέρουν το σύστημα και την πολιτική του μνημονίου. Έτσι, τα ΜΜΕ μοιάζουν με ντουντούκες της κυβέρνησης, της τρόικας, της εργοδοσίας και της αστυνομίας, ενώ οι εργαζόμενοι σε αυτά υποφέρουν όλο και περισσότερο από την πολιτική που στηρίζουν τα Μέσα στα οποία εργάζονται… Η κραυγή «δεν πάει άλλο!» ακούγεται ολοένα και περισσότερο. Να ψάξουμε όλοι μαζί πως μπορεί «να πάει αλλιώς!»
Και πρέπει να πάει αλλιώς, γιατί οι μέχρι τώρα αντιστάσεις μας, παρά ηρωικές μάχες που δόθηκαν σε μια σειρά «μαγαζιά» (Βήμα, Σκάι, Πήγασος κλπ.), απέτυχαν να ανακόψουν το τσουνάμι. Με αποκορύφωμα την 48ωρη απεργία – φιάσκο και την εμφάνιση του ντε φάκτο σπασίματος της απεργίας. Γίνεται φανερό ότι δεν μπορεί να υπάρξει νικηφόρος αγώνας χωρίς τον απαραίτητο πολιτικό εξοπλισμό (ειδικά στην εποχή που «όλα τα σκιάζει η σκλαβιά» του Μνημονίου), χωρίς να είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων. Αγώνες δι’ αντιπροσώπων, με εξουσιοδότηση στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και των άλλων ενώσεων δεν μπορεί να πετύχουν. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποδείχθηκε στην εποχή των μεγάλων συγκρούσεων πως ούτε θέλει, ούτε μπορεί να τα βάλει με τα μεγάλα συμφέροντα. Γι’ αυτό οδήγησε μόνο σε ήττες, ενώ στην Θεσσαλονίκη η πλειοψηφία της διοίκησης της ΕΣΗΕΜΘ έβαλε την υπογραφή της σε μείωση μισθών! Με τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς…
Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι απαιτούνται αποφασιστικοί αγώνες άλλου τύπου, ωριμάζει η ανάγκη για ένα ενιαίο, ανεξάρτητο και ταξικό Συνδικάτο στα ΜΜΕ. Σήμερα, η πρόταση για απεργία διαρκείας για την κατάκτηση συλλογικών συμβάσεων μπορεί να ξεσηκώσει τον κλάδο, να αποσπάσει κατακτήσεις. Αλλά μόνο με ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις, για να μην καταλήξει σε καρικατούρα:
Αγωνιζόμαστε για συλλογική σύμβαση ουσιαστικής βελτίωσης και όχι απλά για να υπάρχει. Απαιτούμε τώρα αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν τουλάχιστον τον πληθωρισμό, μεγαλύτερες αυξήσεις στο πρώτο κλιμάκιο εισόδου. Παλεύουμε για να ζούμε αξιοπρεπώς από μία δουλειά (1.500 ευρώ καθαρά πρώτος μισθός), χωρίς πολυθεσίες. Δέσμευση για διατήρηση των θέσεων εργασίας και μη εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας και των άλλων μέτρων διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, στο πλαίσιο του αγώνα για απαγόρευση των απολύσεων και κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων. Ένταξη όλων των εργαζομένων με μπλοκάκια, μαύρα ή άλλες συμβάσεις στο μισθολόγιο. Προστασία των Ταμείων από την εισφοροδιαφυγή και την αδήλωτη εργασία.
Ο αγώνας μας είναι μέρος του συνολικού αγώνα για να ανατραπεί η πολιτική του Μνημονίου, η επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ στο χώρο μας και συνολικά. Παλεύουμε για την κατάργηση του Μνημονίου και των νόμων του, ενάντια στο νέο Σύμφωνο για το Ευρώ, που σημαίνει ευρω-μνημόνιο για πάντα. Σε αυτό τον αγώνα είμαστε στο πλευρό όλων των εργαζομένων, όλων των μαχόμενων κλάδων (συγκοινωνίες, Υγεία, Εκπαίδευση κλπ.). Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί. Γι’ αυτό θα παλέψουμε να πάψουν τα ΜΜΕ να αποτελούν όργανα συκοφάντησης και υπονόμευσης των λαϊκών αγώνων, γεμάτα τηλε-εισαγγελείς και απολογητές της τρόικας. Γιατί η πρόσβαση στην αλήθεια και η αντικειμενική ενημέρωση είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα.
Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία! Ο αγώνας θα νικήσει μόνο εάν είναι στα χέρια της βάσης. Η πάλη πρέπει να ξεκινάει, να κλιμακώνεται και να «κλείνει» με αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων, κεντρικές ή ανά χώρο. Με συνελεύσεις σε όλα τα «μαγαζιά» των εργαζομένων όλων των κλάδων και ανάδειξη απεργιακών επιτροπών που συγκροτούν Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή για όλο τον κλάδο. Μέχρι τότε αναλαμβάνουν ρόλο συνολικής απεργιακής επιτροπής, μαζί με το Διασωματειακό, τα Μικτά Συμβούλια όλων των Ενώσεων, που συνεδριάζουν ανοικτά και με τη συμμετοχή και άλλων συναδέλφων.
Επίσης απαιτείται: Άνοιγμα των Ενώσεων, εδώ και τώρα και ένταξη σε αυτές όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ και των συναδέλφων στο ίντερνετ. Δημιουργία ισχυρού απεργιακού Ταμείου. Συγκρότηση απεργιακής περιφρούρησης. Πρωτοβουλίες ενημέρωσης του λαού, με την Αδέσμευτη Γνώμη, εκπομπές στα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά και στο διαδίκτυο.
Είμαστε σε σταυροδρόμι. Υπάρχουν συνάδελφοι, πέρα από τα «στελέχη» και τους μόνιμους τσανακογλύφτες των αφεντικών, που αναρωτιούνται εάν ο αγώνας έχει νόημα, εάν μια απεργία μπορεί να αποδώσει. Αρκετοί σκέφτονται το μεροκάματο, η οικογένεια είναι ζορισμένη. Κι όμως ο αγώνας σήμερα είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Το βλέπουμε: η μοιρολατρία, η αποχή από το συλλογικό αγώνα, η απογοήτευση οδηγεί σε ένα αδιανόητο κοινωνικό βάραθρο. Ο δρόμος του αγώνα είναι σκληρός και απαιτεί θυσίες. Έχει την ομορφιά της συλλογικής διεκδίκησης και την ελπίδα της νίκης και της ανατροπής. Ας τον βαδίσουμε μαζί. Γιατί, όποιος δεν μοιραστεί τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα.
Όλοι στην απεργία, όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση στον Πανελλήνιο, την Πέμπτη 17 Μαρτίου, στις 11 π.μ.
Πρωτοβουλία για την Ανατροπή
(συμμετέχουν Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο, Financial Crimes, Σπάρτακος και ανένταχτοι)
ας το κάνουμε εμείς να πάει αλλιώς!
Ζούμε τις πιο κρίσιμες στιγμές των τελευταίων χρόνων, τόσο σαν κλάδος, όσο και σαν εργαζόμενοι συνολικά. Δεχόμαστε μια πρωτοφανή σε βιαιότητα επίθεση από την εργοδοσία, αλλά και τη νέα τυραννία κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Με τα αλλεπάλληλα Μνημόνια δίχως τέλος που στραγγαλίζουν τη ζωή μας και την πολεμική κραυγή «μαζί τα φάγαμε!» εφορμούν οι μεγιστάνες του πλούτου και οι νταβατζήδες της ενημέρωσης στο μισθό μας, στα δικαιώματά μας, στην αξιοπρέπειά μας – σε όλη την κοινωνία!
Αυτοί που «μάσησαν» τεράστια ποσά από το χρηματιστήριο και τη διαφήμιση, αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια την εργασία, τις γνώσεις και τη δημιουργικότητα των χιλιάδων σκληρά εργαζομένων στα ΜΜΕ (γιατί βεβαίως υπήρχαν και οι χαραμοφάηδες, που ανήκουν όμως στο δικό τους και όχι στο δικό μας στρατόπεδο) έρχονται τώρα κυνικά και επιβάλλουν: μειώσεις μισθών σε μια σειρά επιχειρήσεις, εκ περιτροπής εργασία (με αμοιβές που φτάνουν μέχρι και το εξευτελισμό των 200 ευρώ τον μήνα!), μαζικές απολύσεις και λουκέτα, επέκταση του σκλαβοπάζαρου της μαύρης εργασίας ή της αμοιβής με μπλοκάκι. Οι εργοδότες (αποχαλινωμένοι από την πολιτική κυβέρνησης και τρόικας) ζητούν κι άλλο «αίμα» εργαζομένων. Στις διαπραγματεύσεις για τη συλλογική σύμβαση απαιτούν μείωση μισθών 15%, περικοπή αποδοχών Κυριακής, δραστική περικοπή του «εφάπαξ» της συνταξιοδότησης κλπ., χωρίς να δεσμεύονται για τις θέσεις εργασίας.
Στην πραγματικότητα, ονειρεύονται μια εργασιακή ζούγκλα, όπου ο κάθε εργαζόμενος θα «διαπραγματεύεται» μόνος του με το θηρίο της ιδιοκτησίας. Ήδη εγκαθιστούν καθεστώς γαλέρας μέσα στους χώρους εργασίας, με υπερεντατικοποίηση, διευθυντικό δεσποτισμό και ακόμα πιο έντονη λογοκρισία σε όσα δεν συμφέρουν το σύστημα και την πολιτική του μνημονίου. Έτσι, τα ΜΜΕ μοιάζουν με ντουντούκες της κυβέρνησης, της τρόικας, της εργοδοσίας και της αστυνομίας, ενώ οι εργαζόμενοι σε αυτά υποφέρουν όλο και περισσότερο από την πολιτική που στηρίζουν τα Μέσα στα οποία εργάζονται… Η κραυγή «δεν πάει άλλο!» ακούγεται ολοένα και περισσότερο. Να ψάξουμε όλοι μαζί πως μπορεί «να πάει αλλιώς!»
Και πρέπει να πάει αλλιώς, γιατί οι μέχρι τώρα αντιστάσεις μας, παρά ηρωικές μάχες που δόθηκαν σε μια σειρά «μαγαζιά» (Βήμα, Σκάι, Πήγασος κλπ.), απέτυχαν να ανακόψουν το τσουνάμι. Με αποκορύφωμα την 48ωρη απεργία – φιάσκο και την εμφάνιση του ντε φάκτο σπασίματος της απεργίας. Γίνεται φανερό ότι δεν μπορεί να υπάρξει νικηφόρος αγώνας χωρίς τον απαραίτητο πολιτικό εξοπλισμό (ειδικά στην εποχή που «όλα τα σκιάζει η σκλαβιά» του Μνημονίου), χωρίς να είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων. Αγώνες δι’ αντιπροσώπων, με εξουσιοδότηση στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και των άλλων ενώσεων δεν μπορεί να πετύχουν. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποδείχθηκε στην εποχή των μεγάλων συγκρούσεων πως ούτε θέλει, ούτε μπορεί να τα βάλει με τα μεγάλα συμφέροντα. Γι’ αυτό οδήγησε μόνο σε ήττες, ενώ στην Θεσσαλονίκη η πλειοψηφία της διοίκησης της ΕΣΗΕΜΘ έβαλε την υπογραφή της σε μείωση μισθών! Με τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς…
Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι απαιτούνται αποφασιστικοί αγώνες άλλου τύπου, ωριμάζει η ανάγκη για ένα ενιαίο, ανεξάρτητο και ταξικό Συνδικάτο στα ΜΜΕ. Σήμερα, η πρόταση για απεργία διαρκείας για την κατάκτηση συλλογικών συμβάσεων μπορεί να ξεσηκώσει τον κλάδο, να αποσπάσει κατακτήσεις. Αλλά μόνο με ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις, για να μην καταλήξει σε καρικατούρα:
Αγωνιζόμαστε για συλλογική σύμβαση ουσιαστικής βελτίωσης και όχι απλά για να υπάρχει. Απαιτούμε τώρα αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν τουλάχιστον τον πληθωρισμό, μεγαλύτερες αυξήσεις στο πρώτο κλιμάκιο εισόδου. Παλεύουμε για να ζούμε αξιοπρεπώς από μία δουλειά (1.500 ευρώ καθαρά πρώτος μισθός), χωρίς πολυθεσίες. Δέσμευση για διατήρηση των θέσεων εργασίας και μη εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας και των άλλων μέτρων διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, στο πλαίσιο του αγώνα για απαγόρευση των απολύσεων και κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων. Ένταξη όλων των εργαζομένων με μπλοκάκια, μαύρα ή άλλες συμβάσεις στο μισθολόγιο. Προστασία των Ταμείων από την εισφοροδιαφυγή και την αδήλωτη εργασία.
Ο αγώνας μας είναι μέρος του συνολικού αγώνα για να ανατραπεί η πολιτική του Μνημονίου, η επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ στο χώρο μας και συνολικά. Παλεύουμε για την κατάργηση του Μνημονίου και των νόμων του, ενάντια στο νέο Σύμφωνο για το Ευρώ, που σημαίνει ευρω-μνημόνιο για πάντα. Σε αυτό τον αγώνα είμαστε στο πλευρό όλων των εργαζομένων, όλων των μαχόμενων κλάδων (συγκοινωνίες, Υγεία, Εκπαίδευση κλπ.). Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί. Γι’ αυτό θα παλέψουμε να πάψουν τα ΜΜΕ να αποτελούν όργανα συκοφάντησης και υπονόμευσης των λαϊκών αγώνων, γεμάτα τηλε-εισαγγελείς και απολογητές της τρόικας. Γιατί η πρόσβαση στην αλήθεια και η αντικειμενική ενημέρωση είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα.
Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία! Ο αγώνας θα νικήσει μόνο εάν είναι στα χέρια της βάσης. Η πάλη πρέπει να ξεκινάει, να κλιμακώνεται και να «κλείνει» με αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων, κεντρικές ή ανά χώρο. Με συνελεύσεις σε όλα τα «μαγαζιά» των εργαζομένων όλων των κλάδων και ανάδειξη απεργιακών επιτροπών που συγκροτούν Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή για όλο τον κλάδο. Μέχρι τότε αναλαμβάνουν ρόλο συνολικής απεργιακής επιτροπής, μαζί με το Διασωματειακό, τα Μικτά Συμβούλια όλων των Ενώσεων, που συνεδριάζουν ανοικτά και με τη συμμετοχή και άλλων συναδέλφων.
Επίσης απαιτείται: Άνοιγμα των Ενώσεων, εδώ και τώρα και ένταξη σε αυτές όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ και των συναδέλφων στο ίντερνετ. Δημιουργία ισχυρού απεργιακού Ταμείου. Συγκρότηση απεργιακής περιφρούρησης. Πρωτοβουλίες ενημέρωσης του λαού, με την Αδέσμευτη Γνώμη, εκπομπές στα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά και στο διαδίκτυο.
Είμαστε σε σταυροδρόμι. Υπάρχουν συνάδελφοι, πέρα από τα «στελέχη» και τους μόνιμους τσανακογλύφτες των αφεντικών, που αναρωτιούνται εάν ο αγώνας έχει νόημα, εάν μια απεργία μπορεί να αποδώσει. Αρκετοί σκέφτονται το μεροκάματο, η οικογένεια είναι ζορισμένη. Κι όμως ο αγώνας σήμερα είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Το βλέπουμε: η μοιρολατρία, η αποχή από το συλλογικό αγώνα, η απογοήτευση οδηγεί σε ένα αδιανόητο κοινωνικό βάραθρο. Ο δρόμος του αγώνα είναι σκληρός και απαιτεί θυσίες. Έχει την ομορφιά της συλλογικής διεκδίκησης και την ελπίδα της νίκης και της ανατροπής. Ας τον βαδίσουμε μαζί. Γιατί, όποιος δεν μοιραστεί τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα.
Όλοι στην απεργία, όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση στον Πανελλήνιο, την Πέμπτη 17 Μαρτίου, στις 11 π.μ.
Πρωτοβουλία για την Ανατροπή
(συμμετέχουν Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο, Financial Crimes, Σπάρτακος και ανένταχτοι)