Το 1954 οι ισραηλινές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες οργάνωσαν Εβραίους της Αιγύπτου, ζητώντας τους να βάλουν βόμβες σε αμερικάνικους και βρετανικούς στόχους, ώστε μετά να κατηγορηθούν γι’ αυτές οι κομμουνιστές της Αιγύπτου και η Μουσουλμανική Αδελφότητα, κυρίως. Η επιχείρηση είχε το κωδικό όνομα «Επιχείρηση Σουζάνα», όμως έμεινε στην ιστορία ως «Υπόθεση Λαβόν», γιατί αποκαλύφθηκε και οδήγησε στην παραίτηση του υπουργού Αμύνης του Ισραήλ, Πίνας Λαβόν. Το Ισραήλ αρνούνταν την συνομωσία, αλλά το 2005 τίμησε με παράσημα τους Εβραίους της «Σουζάνας».
Δύο χρόνια αργότερα, το 1956, το FBI, στις ΗΠΑ, ξεκίνησε, το πρόγραμμα αντικατασκοπείας Cointelpro (Counter Intelligence Programme), με στόχο τον «εσωτερικό εχθρό» – το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, το κίνημα των αφροαμερικάνων για πολιτικά δικαιώματα – και πολύ περισσότερο των Μαύρων Πανθήρων-, τους ινδιάνους ακτιβιστές, τους κομμουνιστές.. Οποιον δεν καθόταν ήσυχος, γενικώς. Μέρος του προγράμματος ήταν η διείσδυση σε αυτές τις οργανώσεις, οι κατασκευασμένες κατηγορίες και συκοφαντίες εις βάρος τους και εις βάρος των ηγετών τους μέσα από τα επίσημα κανάλια ενημέρωσης, οι δολοφονίες χαρακτήρα, οι δολοφονίες γενικώς, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις, τα «ατυχήματα» και τα «δυστυχήματα».
Ένας από τους στόχους και των δύο προγραμμάτων, που αποκαλύφθηκαν αρχές της δεκαετίας του 1970, και γνωρίζουμε, ήταν η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Μέσα από εκδόσεις, media, παραγωγή ντοκυμανταίρ, που δημιουργούνταν ακριβώς για να εξυπηρετήσουν τους στόχους του προγράμματος, μέσα από κατασκευές και πλαστογραφίες για να στηριχθούν συκοφαντίες, ο τελικός στόχος του FBI ήταν να παραμείνουν τα κινήματα πολυδιασπασμένα, και να μη μπορέσουν να οργανωθούν. Η ισχύς εν τη ενώσει, κι αυτή την ενότητα του λαού, έπρεπε να την αποφύγουν οπωσδήποτε.
Πριν λίγο καιρό, εν μέσω της κρίσης για το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο, εμφανίστηκε, στον κυπριακό Τύπο και διάφορα (κυρίως δεξιά) μέσα και site στην Ελλάδα, η ιστορία μιάς «Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας» στα κατεχόμενα της Κύπρου. Η υπόθεση παρουσιαζόταν ως Απειλή και Εισβολή του Ρωσικού Πατριαρχείου στα της Κύπρου, ως εκβιασμός για να Μην προχωρήσει η Κύπρος στην αναγνώριση του Επιφάνιου (Ντουμένκο) της «Αυτοκέφαλης Ουκρανικής Εκκλησίας». Εξαφανίστηκε γρήγορα, χωρίς να γίνουν γνωστές οι λεπτομέρειες περί της «εκκλησίας» αυτής και όσων βρίσκονταν πίσω από την δημιουργία.
Την ίδια περίοδο, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής, και ο άρτι τοποθετηθείς από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, Ελπιδοφόρος, καλούσαν τον Επιφάνιο στις ΗΠΑ για να τον βραβεύσουν με το βραβείο Αθηναγόρα «για την προσφορά του στα ανθρώπινα δικαιώματα». Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ, ο περικυκλωμένος από φασίστες Επιφάνιος, συμμετείχε και σε στρογγυλό τραπέζι, που οργάνωσε η αμερικανική Μη Κυβερνητική Οργάνωση, με γνωστό στόχο την αλλαγή ισορροπιών σην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή και με το πολύ νατοϊκό όνομα «Ατλαντικό Συμβούλιο».
Συντονιστής της συνάντησης ήταν ο διευθυντής του Ευρασιατικού Κέντρου του Ατλαντικού Συμβουλίου Τζων Χερμπστ, δραστήριος ενορίτης της «Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς», μιας Ιδιωτικής Αμερικάνικης Εκκλησίας που Δεν ανήκει στο Πατριαρχείο Μόσχας αλλά χρησιμοποιεί ένα όνομα που είναι πολύ εύκολο να συγχίσει, και μάλιστα ένα όνομα που ανήκε σε Εκκλησία η οποία έχει ενωθεί πια με το Πατριαρχείο Μόσχας. Επικεφαλής της περίεργης αυτής Εκκλησίας είναι ο «μητροπολίτης» Αγαθάγγελος (Πασκόφσκι). Και, όλως περιέργως, αυτός άνοιξε και υπό την εποπτεία του λειτουργεί η «Ρώσικη εκκλησία» στα Κατεχόμενα, που έγινε θέμα.
Ο Τζων Χερμπστ, σήμερα «σύμβουλος» και «λομπίστας», ήταν ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Κίεβο την περίοδο της «Πορτοκαλί Επανάστασης». Διατηρεί στενότατους δεσμούς με τους ουκρανούς νεοναζί και εθνικιστές, που έχουν συγκεντρωθεί γύρω από τον Επιφάνιο του «Αυτοκέφαλου», και είναι η βασική τους φωνή στην Ουάσιγκτον.
Εν τω μεταξύ, ο (υπό την σκέπη του Χερμπστ, προφανώς) Αγαθάγγελος, της «Ρωσικής Εκκλησίας Εξωτερικού» στην «Σύνοδό» του αποφάσισε τη δημιουργία παραλλήλων «Συνόδων» και «ενοριών» των «αληθινά ορθόδοξων Εκκλησιών».
Η σχέση του Χερμπστ με την Ουκρανία, οι επαφές του με τον Επιφάνιο και η προεδρία του στην στρογγυλή τράπεζα, όπως και η σχέση του με την «ρωσική εκκλησία εξωτερικού» – κατ’ όνομα ρωσική- δίνουν άλλη βαρύτητα στην προσπάθεια να χειραγωγηθεί η κυπριακή και ελληνική κοινή γνώμη, μέσα από την κατασκευή μιας ψευτορώσικης «εκκλησίας» και των σχετικών ειδήσεων που ουσιαστικά αποτελούσαν έναν ακόμη τρόπο να ενισχυθεί η στάση του Φαναρίου, που αναγνώρισε το φασιστικό μόρφωμα του Επιφάνιου.
Πριν λίγες μέρες, στη Μόσχα, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρώφ, κατήγγειλε ευθέως, μπροστά στον έλληνα ομόλογό του, Νίκο Δενδια, ότι και η επίσκεψη Πομπέο στην Αθήνα αποτελούσε μία ακόμη πίεση του Στέητ Ντηπάρτμεντ προς το ελλαδικό κράτος και την ελλαδική εκκλησία, να αναγνωρίσουν τη σχισματική «Εκκλησία της Ουκρανίας» του Επιφάνιου.
Το ερώτημα, τίθεται πλέον όλο και πιο ξεκάθαρα στην γεωπολιτική σκακιέρα: Ποιός και με ποιό σκοπό υποθάλπει σχίσματα, κατασκευάζει «ορθόδοξες εκκλησίες», ποιος και με ποιό σκοπό τις χρηματοδοτεί, ποιος τις εγκαθιστά, σε ευαίσθητες περιοχές, όπως η Ουκρανία και τώρα τα Κατεχόμενα; Κατά πόσον πρόκειται για Εκκλησίες και όχι για ένα ισχυρό, νέο μηχανισμό, αντίστοιχο εκείνων του ’50 σε Ισραήλ και ΗΠΑ, που έγιναν γνωστές γιατί ήταν οι πρώτες; Τόσο η ισραηλινή όσο και αμερικάνικη «αντικατασκοπεία», που φαίνεται να έχει βάλει εδώ το μακρύ της χέρι, έχουν μάθει να καλύπτουν τα ίχνη τους πολύ καλύτερα από τότε…
Η εμφάνιση αμερικανών πρέσβεων και υπουργών Εξωτερικών ως «υπερασπιστών της Ορθοδοξίας», με την εμπλοκή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που έχει καταντήσει παράρτημα του Στέητ Ντηπάρτμεντ, και η υπονομευτική για τις κανονικές εκκλησίες είσοδος των ανθρώπων τους στα Κατεχόμενα, ειδικά στην Κύπρο, όπου η Εκκλησία έχει ιδιαίτερη, και πολιτική, ιστορία, δεν μπορεί ούτε τυχαία να θεωρηθεί, ούτε σύμπτωση. Προφανώς, παρακολουθούμε τις πρώτες (φανερές) κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής μας μιας επιχείρησης, που φέρει μνήμες από τη «Σουζάνα» και την Cointelpro και που τοποθετεί την Ορθοδοξία στο κέντρο των εξελίξεων.