Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου είναι αντίθετη στην πρόταση του γενικού εισαγγελέα, ο οποίος εισηγήθηκε τον περασμένο μήνα ότι τέτοιου είδους άδειες εισόδου πρέπει να εκδίδονται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Υπενθυμίζεται ότι τον Φεβρουάριο ο γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου είχε εισηγηθεί να είναι υποχρεωτικό για τα κράτη – μέλη να χορηγούν βίζα σε ανθρώπους που κινδυνεύουν και αναζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη.
Ο γενικός εισαγγελέας είχε καταλήξει στην απόφαση αυτή με αφορμή την υπόθεση ενός ζευγαριού από τη Συρία οι οποίοι με τα τρία ανήλικα, μικρής ηλικίας, τέκνα τους, συριακής ιθαγένειας, που ζουν στο Χαλέπι (Συρία), υπέβαλαν αιτήσεις θεωρήσεων στην πρεσβεία του Βελγίου στη Βηρυτό του Λιβάνου.
Στη συνέχεια υπηρεσία Αλλοδαπών του Βελγίου απέρριψε τις αιτήσεις, εκτιμώντας ότι η εν λόγω οικογένεια Σύρων, ζητώντας θεώρηση περιορισμένης εδαφικής ισχύος προκειμένου να υποβάλει αίτηση ασύλου στο Βέλγιο, είχε προδήλως την πρόθεση να παραμείνει στο Βέλγιο για διάστημα μεγαλύτερο των 90 ημερών.
Στη συνέχεια οι άνθρωποι κατέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, με τον γενικό εισαγγελέα να τους δικαιώνει. Με τις προτάσεις που ανέπτυξε ο γενικός εισαγγελέας κατέληξε κατ' αρχάς στο συμπέρασμα ότι το καθεστώς της επίμαχης οικογένειας Σύρων διέπεται από τον κώδικα θεωρήσεων και, συνεπώς, από το δίκαιο της ΕΕ και απάντησε καταφατικά στο ερώτημα κατά πόσον τα κράτη μέλη υποχρεούνται να χορηγούν θεώρηση για ανθρωπιστικούς λόγους σε περιπτώσεις κατά τις οποίες υφίσταται αποδεδειγμένος κίνδυνος παράβασης, μεταξύ άλλων, του άρθρου 4 του Χάρτη, και τούτο ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή της έλλειψης δεσμών μεταξύ του ενδιαφερομένου και του κράτους μέλους από το οποίο ζητείται η χορήγηση θεώρησης.