του Γιώργου Μουργή
Τα «δημοκρατικά» κόμματα με τις εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές πολιτικές των ελίτ, των τραπεζών και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να εκθρέψουν τις λογικές εκφασισμού των ευρωπαϊκών κοινωνιών, ενεργοποιώντας τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά τους, δίνοντας χώρο στις μαύρες δυνάμεις της ακροδεξιάς του σκοτεινού παρελθόντος με «σύγχρονο» πρόσωπο.
Στη χώρα μας τα ποσοστά της χρυσαυγίτικης εγκληματικής οργάνωσης καταγράφουν απώλειες, οδηγούμενα προς τον ακροδεξιό και εξίσου πολιτικά επικίνδυνο Κυριάκο Βελόπουλο, ως η φυσική συνέχεια του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Ο ρόλος που έπαιξε η Χρυσή Αυγή προς αυτή την κατεύθυνση καταγράφεται, πλέον, στα ποσοστά του κόμματος Βελόπουλου, με τον ίδιο να παίρνει το χρίσμα του αρχηγού στον νέο πολιτικό βραχίονα του ακροδεξιού τόξου, το οποίο αποκαθαρμένο από εγκληματική δράση μπορεί να σταθεί δεκανίκι στήριξης, αν χρειαστεί, στη «Νέα Δημοκρατία».
Η ανάλυση που τον περιγράφει ως άλλον έναν γραφικό ή ακίνδυνο τηλεπωλητή «επιστολών» του Ιησού, αποτελεί μέρος πολιτικής προετοιμασίας για μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή», την ώρα που ο σκληρός πυρήνας των εγκληματικών ταγμάτων εφόδου του φύρερ Μιχαλολιάκου, παραμένει κρυμμένος αλλά ακέραιος σε δυνάμεις.
Τα ποσοστά της ΧΑ οδηγούν στην ευρωβουλή το υπόδικο μέλος και χρυσαυγίτικο στέλεχος Γιάννη Λαγό, ο οποίος σύμφωνα -και πέρα όλων των αποκαλυπτικών συνδιαλέξεων μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, με την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου- με κατάθεση στη δίκη της ΧΑ από την προστατευόμενη «μάρτυρα Β»: «Ο Λαγός προστάτευε τη Νίκαια, η τοπική της Νίκαιας ήταν το καμάρι της Χρυσής Αυγής, γιατί πήγαινε και καθάριζε… ήταν η πλάτη της Νίκαιας».
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, που οδήγησε τον Α.Τσίπρα σε εκλογές, από τη μια επιβεβαίωσε περίτρανα την ήττα που είχε ήδη υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη η διαφορά των 9,5 μονάδων, η συντριβή ως τιμωρία του ψέματος, της αλαζονείας, της υπεροψίας, του ακκισμού, του παρενδυτισμού, του κυνισμού και της οίησης στην εξουσία.
Η συνταγή του Ε. Τσακαλώτου με λίγο Μαρξ, λίγο Κέινς, λίγο δικαιώματα, λίγο κίνημα, λίγο πολιτική ορθότητα με ταξική μεροληψία, λίγο επιδοματική πολιτική, λίγο Σκάρλετ Γιόχανσον και λίγο Πάμπλο Γκαρσία μπορεί να κάνει κάποιους να νομίζουν ότι φτιάχνουν αριστερό πρόσημο ή αποτύπωμα, αλλά αξιολογείται μόνο ως «προσκοπικής κατασκήνωσης», απολίτικο αφήγημα νίκης.
Η μετάλλαξη του παλιού ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό αστικό κόμμα εξουσίας μπορεί να οφείλεται στη μετάλλαξη της ηγετικής του ομάδας, αλλά το χειρότερο είναι ότι εμφανίζουν την πασοκοποίησή του τεχνηέντως ως απαραίτητη και αναπόδραστη «στρατηγική».
Αξίζει, επίσης, να δει κάποιος την επιλογή προτίμησης στους υποψηφίους των ευρωψηφοδελτίων για να καταλάβει πως η σειρά κατάταξης είναι ο καθρέφτης των ψηφοφόρων κάθε κόμματος.
Στην περίπτωση, μάλιστα, του ΣΥΡΙΖΑ η σταυροδοσία δείχνει ότι επιβραβεύεται η τοξική εικόνα κομματικής πλειοδοσίας – γραμμής ή αυτή προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού έξω και πέρα από όρους πολιτικούς, πολιτισμού, ταξικής προέλευσης, αγώνων και ταυτότητας.
Έτσι, οι ψηφοφόροι επιβραβεύουν την ακροδεξιά πτέρυγα του μέχρι πρότινος συγκυβερνήτη Π. Καμμένου στο πρόσωπο της Έ. Κουντουρά, και όχι την Κωνσταντινά Κούνεβα, τον υιό του εθνικού προμηθευτή Σωκράτη Κόκκαλη και όχι τον Δημήτρη Πλουμπίδη, τον δημοσιογράφο του εκσυχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, Κώστα Αρβανίτη και όχι τον Πανό Λάμπρου, τον τηλεαστέρα Αλέξη Γεωργούλη και όχι την ιστορική φυσιογνωμία της ιταλικής Αριστεράς, Λουτσιάνα Καστελίνα, μαζί με τόσα άλλα παραδείγματα που μπορεί να δει κανείς από την τελική καταμέτρηση των σταυρών προτίμησης.
Κι αν κάποιος αναρωτιέται ποια θα είναι η επόμενη μέρα, μετά το τέλος του «συμφώνου συμβίωσης ΣΥΡΙΖΑ με τα μνημόνια και την καρέκλα της εξουσίας», ας περιμένει μέχρι το τέλος Ιουνίου, όταν τη σκυτάλη πάρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι αδίστακτες νεοφιλελεύθερες οικονομικές και κατασταλτικές πολιτικές.
Το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά των εθνικών εκλογών αποτυπώνει πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, ενώ έρχεται σε μια στιγμή όπου το πολιτικό σκηνικό συνολικά καταγράφει άλλη μια αντιλαϊκή δικομματική εναλλαγή βγαλμένη από τα παλιά.
Αυτή τη φορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε αναμονή ως νέος διαχειριστής της «μεταμνημονιακής» Ελλάδας των μνημονίων και εντεταλμένος να υλοποιεί τις αποφάσεις από τις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο.