Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε;

του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις 27 Γενάρη 1945 ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς. Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Όσα αποκαλύφθηκαν τότε θα θυμίζουν για πάντα εκείνο το ρηθέν: Τα κτήνη είναι δημιούργημα του Θεού, η κτηνωδία είναι έργο των ανθρώπων. Ή για την ακρίβεια εκείνων των υπανθρώπων που ομνύουν στον υπεράνθρωπο για να δικαιολογήσουν την απανθρωπιά τους.

Έχει νόημα να μνημονεύει κανείς την 27^η Γενάρη ως Διεθνή Ημέρα για τα θύματα του Ολοκαυτώματος; Εξαρτάται πως προσεγγίζει κανείς την σημερινή εποχή. Την εποχή του Τραμπ, της Λεπέν, του Βίντερς, του Ορμπαν, των ναζί της Ουκρανίας, της Χρυσής Αυγής…

Έχει νόημα, αφού εκείνοι που προκάλεσαν τα Άουσβιτς κάθισαν στο εδώλιο και τιμωρήθηκαν, να μνημονεύει κανείς την επιγραφή «η εργασία απελευθερώνει» που δέσποζε στην είσοδο του Άουσβιτς; Εξαρτάται πώς εννοεί κανείς την έννοια τιμωρία την εποχή των πνιγμένων προσφύγων στο Αιγαίο, πως εννοεί την «εργασία» την εποχή που 8 Κροίσοι κατέχουν τόσα, όσα και τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού του πλανήτη.

Αλλά, επήλθε πράγματι τιμωρία για εκείνο το έγκλημα;  Κάθισαν, όντως, στο σκαμνί όλοι όσοι το προκάλεσαν; Ας δούμε:

• Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Κρουπ».  Η πολυεθνική «Κρουπ», που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά  η έπαυλη του ιδιοκτήτη της όλως περιέργως έμεινε ανέπαφη όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Εσσεν.  Ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο «κύριος» Κρουπ, έλεγε ότι «ο Εθνικοσοσιαλισμός  απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος)». Ο «κύριος» Κρουπ  έλεγε ότι «ο Αδόλφος Χίτλερ μετέτρεψε τον εργάτη σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και σε σύντροφο των βιομηχάνων». Ο «κύριος» Κρουπ το 1940 παρέλαβε από τα χέρια του Χίτλερ το χρυσό παράσημο του ναζιστικού κράτους. Η σημερινή Κρουπ είναι αυτή στην οποία οι κυβερνήσεις της Ελλάδας έχουν ξεπουλήσει τα ναυπηγεία της χώρας. Μόνο από ένα εργοστάσιο της «Κρουπ», της σημερινής «Κρουπ» με τις 670 θυγατρικές σε όλο τον κόσμο, οι ναζί χρηματοδοτήθηκαν μέχρι το 1945 με το ιλιγγιώδες για την εποχή ποσό των 4,7 εκατ. μάρκων.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Ντόιτσε Μπανκ».  Η «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που έχει  αναλάβει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ως σύμβουλος των ελληνικών κυβερνήσεων, είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ» που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Ζήμενς». Η «Ζήμενς», με την οποία έκαναν εξωδικαστικό συμβιβασμό οι ελληνικές κυβερνήσεις  για τις μίζες, είναι η ίδια «Ζήμενς» που έλυνε και έδενε επί φασίστα Μεταξά. Με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της «Ζήμενς» στην Αθήνα, συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.
• Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, αυτοί που το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων. Ήταν στις εκλογές του '33 που οι Ναζί πήραν το 44% των ψήφων.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η ελβετική «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών». Ο πρόεδρός της, ο τραπεζίτης Σαχτ, ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ από το 1934.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Φάρμπεν». Το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα της «Φάρμπεν» κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Άουσβιτς . Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι  πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του. Στη «Φάρμπεν» δούλευαν 85.000 κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η «Φάρμπεν» κατασκεύασε το Κυκλώνιο B. Ηταν το αέριο που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στα κρεματόρια. Ένα από τα ονόματα με τα οποία κυκλοφορεί σήμερα η «Φάρμπεν» είναι το όνομα «Μπάγερ».
• Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 45 από τους μεγαλύτερους Γερμανούς βιομήχανους που στις επιχειρήσεις τους στέλνονταν για καταναγκαστική εργασία οι κρατούμενοι από το Μαουτχάουζεν.

 Στο εδώλιο δεν κάθισαν:

• Η αμερικανική πολυεθνική «ΙΒΜ». Η οργάνωση των 78 ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης έγινε με τεχνολογία της «IBM». Ο πρόεδρος της «IBM», ο T. Watson,  τιμήθηκε από το Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937. Ηταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε να αποδώσει το ναζιστικό καθεστώς σε μη Γερμανό πολίτη. 
• Η αμερικάνικη πολυεθνική «ΙΤΤ». Ηταν αυτή που μεταξύ άλλων οργάνωσε το σύστημα πληροφοριών του γερμανικού στρατού, που συμμετείχε στον σχεδιασμό βομβών και βομβαρδιστικών για λογαριασμό της ναζιστικής αεροπορίας.
• Η «Standard Oil». Η «Standard Oil», των συμφερόντων Ροκφέλερ, στη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους συμμάχους προμήθευε με καύσιμα και τον Άξονα.
• Η «General Motors». Χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό κατασκευάστηκαν από την «General Motors».  Αλλά «ό,τι συμφέρει την General Motors συμφέρει την Αμερική», όπως έλεγε κι ο Αϊζενχάουερ. Το αμερικανικό κράτος αποζημίωσε  με 33 εκατ. δολάρια την «General Motors» για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσιά της σε Γερμανία και Αυστρία στον πόλεμο. Ήταν τα εργοστάσια που κατασκεύαζαν τανκς για τον Χίτλερ.
• Η «Ford». Το 1/3 των φορτηγών της Βέρμαχτ το κατασκεύασε η αμερικανική πολυεθνική «Ford». Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν σκλάβοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Ο πρόεδρος της «Ford», ο «κύριος» Ford, το 1938 γιόρτασε τα 75^α γενέθλιά του παραλαμβάνοντας από τους Γερμανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού. 
• Η τράπεζα «UBC». Ήταν από τους  μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος. Πρόεδρός της ήταν ο «κύριος» Πρέσκοτ Μπους. Πατέρας και παππούς δυο κατοπινών αμερικανών προέδρων.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Τα παραπάνω είναι απλώς ενδεικτικά. Σε κάθε περίπτωση: Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν τιμωρήθηκε ποτέ μετά τον πόλεμο για τις σχέσεις του με τον ναζισμό. Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν.

Το φρόντισε ο κύριος John McCloy.  Ήταν ο Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Ο  McCloy ήταν από το 1947 ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της τράπεζας «Chase Manhattan». Η «Chase Manhattan» υπήρξε από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και το συμπέρασμα ασφαλές: Από το εδώλιο δεν πέρασαν ποτέ όλοι αυτοί που συνηθίζουν να βρίσκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους «Χίτλερ». 

Το συμπέρασμα είναι ασφαλές: Από το πινάκιο των ενόχων του ναζιστικού εγκλήματος, λείπουν τα μονοπώλια και όλοι αυτοί που κάνουν κουμάντο σε ένα σύστημα που είτε με φασισμό είτε χωρίς φασισμό, είτε με κοινοβούλιο είτε χωρίς κοινοβούλιο, έχει πάντα το ίδιο όνομα. Λέγεται καπιταλισμός.

Ο φασισμός το 1945 ηττήθηκε. Η ιστορία, όμως, απεφάνθη ότι – δυστυχώς – ο φασισμός δεν αρκεί να νικηθεί. Ο φασισμός πρέπει να ξεριζωθεί. Και η απόδειξη είναι όλη αυτή η κτηνωδία που καταγράφηκε με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο Άουσβιτς.

Τίποτα, όμως, δεν ξεριζώνεται αν δεν ξεριζωθούν οι ίδιες οι ρίζες του. Γεγονός που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις: Μήπως, τελικά ο Μπρεχτ είχε δίκιο; Ο Μπρεχτ, κάποιος που γνώρισε όσο λίγοι τον τρόμο και την αθλιότητα του ναζισμού, ισχυριζόταν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 ότι:

«… ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός. Ως ο πιο ωμός,  ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός»

Η κτηνωδία του φασισμού είναι η ίδια η απόδειξη της ανάγκης για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση ενάντιά του. Ενάντια στην ωμότητα, τη δολιότητα, την θρασύτητα, την απανθρωπιά του φασισμού.

Χωρίς άγνοια της ιστορικής εμπειρίας, όπως αναβιώνει μπροστά στα μάτια μας: Ότι ο φασισμός δεν αρκεί να πολεμηθεί. Δεν αρκεί ούτε ακόμα και να νικηθεί. Ο φασισμός πρέπει να ξεριζωθεί. Και θα ξεριζωθεί μόνο έτσι: Ως καπιταλισμός.