Αγαπητέ Γιάνη,
 
Σε ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να ανταλλάξουμε μια σειρά δημόσιων επιστολών προκειμένου οι αναγνώστες του ThePressProject να έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν το πολιτικό νόημα της δημιουργίας του DiEM25, που αυτές τις ημέρες έρχεται στην Αθήνα.
 
Είμαι σίγουρος ότι λίγες ώρες πριν την παρουσίαση του DiEM25 θα προτιμούσες να επικεντρωθείς στο μέλλον, ωστόσο παρόλο που επί δύο χρόνια οι δημοσιογράφοι σε καλούν να κάνεις μια αποτίμηση της θητείας σου, νομίζω ότι μπορούμε εύκολα να συμφωνήσουμε ότι το επίπεδο του διαλόγου είναι εκπληκτικά χαμηλό. Επίτρεψε μου λοιπόν να αφιερώσω και εγώ αυτή την πρώτη επιστολή στο όχι και τόσο μακρινό (από πολλές απόψεις) 2015.
 
Στο τελευταίο βιβλίο σου, Adults in the Room, περιγράφεις μια σκηνή όπου μια κυρία σε πλησιάζει μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 15 για να σε συγχαρεί και εσύ της απαντάς «περιμένω όμως να είστε μαζί μας και μετά τη ρήξη», για να σχολιάσει ο Αλέξης Τσίπρας «ήταν ανάγκη να το πεις αυτό;» Γύρω από αυτές τις λίγες γραμμές θα ήθελα να σχηματίσω ένα διπλό ερώτημα που θεωρώ ότι έχει πραγματική αξία να απαντηθεί.
 
Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει, λοιπόν, με τον πολιτικό σχεδιασμό. Υποστήριξες ουκ ολίγες φορές ότι όχι μόνο γνώριζες ότι οι εκπρόσωποι της αδίστακτης Τρόικας θα επιχειρούσαν να κλείσουν τις τράπεζες σε μια αριστερή κυβέρνηση αλλά και ότι είχες πολλές φορές προειδοποιήσει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη προετοιμασίας για την αντιμετώπιση αυτής της επιθετικής «διαπραγματευτικής» κίνησης. Θυμάμαι επίσης την πρώτη ομιλία που έκανες στη Βουλή ως υπουργός Οικονομικών, όταν στράφηκες στην κυβερνητική πτέρυγα και όχι στην αντιπολίτευση λέγοντας «σύντροφοι πρέπει να διανοηθούμε τη ρήξη». Η ρήξη αυτή δεν θα προϋπέθετε μια ουσιαστική προετοιμασία της κοινής γνώμης, που όλα έδειχναν  ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντελώς απρόθυμη να την κάνει;  Ένα κεφάλαιο του βιβλίου σου επιγράφεται «Λιοντάρια που τα διοικούν γαϊδούρια», με μια φράση που χρησιμοποιείται για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να περιγράψει ηγεσίες που υστερούν σε σχέση με τους στρατιώτες. Το επεισόδιο με την ηλικιωμένη γυναίκα δεν δείχνει ότι η ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος ήταν μια παγίδα που είχε στηθεί ήδη από την άρνηση αυτής της προετοιμασίας;
 
Το δεύτερο σκέλος της ερώτησης έχει να κάνει με την αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα και επεκτείνεται μέχρι και τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου σου. Αφορά τη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι με τους πολίτες. Φαίνεται ότι η αδυναμία του πρωθυπουργού να υπερασπιστεί το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έχει ρίζα στο βράδυ των εκλογών του Γενάρη του 2015. Προσωπικά μέτρησα στο βιβλίο σου περισσότερα από 20 περιστατικά όπου ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ή άνθρωποι του στενού του περιβάλλοντος έδειχναν να μη συμμερίζονται την στρατηγική της ευθείας αντιπαράθεσης βάσει του «Σχεδίου για την Ελλάδα» το οποίο πρότεινες από πολύ νωρίς. Από την ημέρα της παραίτησης σου μέχρι σήμερα έχεις δεχτεί αρκετή κριτική, μεγάλο μέρος της οποίας είναι όντως άδικο, ωστόσο θεωρώ ότι θα πρέπει να εξηγήσεις την στάση σου σε αυτούς που σε κατηγορούν είτε για «πολιτική αφέλεια», είτε για «καθυστερημένη αντίδραση». Στο απόσπασμα που είχες την ευγενή καλοσύνη να μας παραχωρήσεις για προδημοσίευση λες στο τέλος «δεν θα παραιτηθώ γιατί ο Τσίπρας είναι η τελευταία μας ελπίδα». Σήμερα, σχεδόν δύο χρόνια μετά, πώς νιώθεις γι' αυτό το σχόλιο;
 
Αναμένοντας την απάντησή σου, σε ευχαριστώ πολύ,
 
Κώστας Εφήμερος.