Ο Μάριος Ζέρβας συνελήφθη από άνδρες των ΜΑΤ στη μεγάλη πορεία της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, στις 11 Μαρτίου 2010, ενάντια στα μέτρα του πρώτου μνημονίου. Παρά τις δεκάδες μαρτυρίες και φωτογραφίες, που αποδείκνυαν την αθωότητά του, κρατήθηκε 5 ημέρες στην ΓΑΔΑ και στη συνέχεια προφυλακίστηκε, με τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν να επιβαρύνονται με τον κουκουλονόμο.Στο σακίδιο που κουβαλούσε βρέθηκε ένα μπουρνούζι, γυαλιά κολύμβησης, σαμπουάν, σαγιονάρες και σκουφάκι. Ωστόσο, στην Ασφάλεια του χρέωσαν ότι πέταξε μία μολότοφ με μοναδικό στοιχείο τις καταθέσεις τριών αστυνομικών, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά γεγονότα.
Ως συνέπεια, ο Μάριος προφυλακίστηκε για περισσότερες από 40 μέρες στον Κορυδαλλό, παρά το παράλογο της κατηγορίας. Αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, ύστερα από την πίεση και τις διαμαρτυρίες του κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε πανελλαδικά.
Συνέντευξη στους Κωνσταντίνο Πουλή και Θάνο Καμήλαλη, στην εκπομπή «Η Φάρμα των Ζώων»
TPP: Δεν ξέρω τι μπορεί να νιώθεις εσύ, αν εμείς συγκινούμαστε στο άκουσμα της απόφασης αυτής. Θέλεις να ξεκινήσουμε από το τι περίμενες; Είχες αγωνία μέχρι το τέλος, ένιωθες αβεβαιότητα μέχρι να ακουστεί η απόφαση;
Μ.Ζ: Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Βέβαια η εξέλιξη της δίκης έδειχνε ότι οδηγείται σε μία καλή απόφαση, αλλά μαθαίνοντας μέσα από αυτήν την πορεία των χρόνων, πάντα κράταγα μικρό καλάθι. Δηλαδή με τα ίδια στοιχεία περίπου ήρθε η προφυλάκιση, οπότε προχωρώντας στη δίκη κράταγα μία μετριοπαθή στάση. Βέβαια πάντα υπήρχε η αγωνία, υπήρχε το άγχος, σίγουρα μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Ένα από τα πράγματα που θέλαμε να σε ρωτήσουμε είναι το εξής: Υπήρξαν τρεις καταθέσεις αστυνομικών εναντίον σου με βάση τις οποίες είχες προφυλακιστεί και η αθώωση σου σημαίνει ότι το δικαστήριο δεν τις δέχθηκε. Αποδείχτηκε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για ανθρώπους που εκ των πραγμάτων δεν λένε την αλήθεια να μην υποπέσουν σε αντιφάσεις, να μην αναιρέσουν προηγούμενες δηλώσεις τους κλπ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πρέπει να έχουν συνέπειες;
Θα έπρεπε. Δεν μπορώ να σου πω κάτι παραπάνω γι αυτό. Εγώ δεν θα γίνω ο «τιμωρός» αυτής της κατάστασης, θα πρέπει να φροντίσει το ίδιο το κράτος να σωφρονίσει τους υπαλλήλους του και όχι να τους σωφρονίσω εγώ.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα κινούσες κάποια διαδικασία εναντίον τους;
Όπως το λες είναι, δηλαδή έχουμε φάει επτάμιση χρόνια στα δικαστήρια για μια υπόθεση που κράτησε τόσο. Δηλαδή πήγαμε και ξαναπήγαμε και ξαναπήγαμε στα δικαστήρια…Δεν με ενδιαφέρει ξανά να ξοδέψω λεφτά, να ξοδέψω χρόνο, να είμαι σε έναν χώρο ο οποίος δεν είναι αυτός που θα ήθελα να βρίσκομαι.
Πάνω σε αυτό που λέει ο Κωνσταντίνος, έχει δίκιο στο εξής. Είδαμε μια παρόμοια περίπτωση στις Σκουριές, με την πρόσφατη αθώωση 21 κατοίκων. Υπήρχαν εκεί κάποιες με καταθέσεις αστυνομικών-«μαρτύρων», που ήταν copy paste. Οπότε βλέπουμε ότι αυτό είναι ένα γενικό ζήτημα. Εγώ θα συμφωνήσω με τον Μάριο, στο ότι δεν γίνεται ο πολίτης-πρώην κατηγορούμενος, που έχει τραβήξει τόσα, να το κυνηγήσει το κράτος και να μην το αφήνει μέσα στην αστυνομία να «λύνεται» εσωτερικά, γιατί έχουμε δει που καταλήγουν αυτές οι διαδικασίες (οι ΕΔΕ).
Αλλά πριν Μάριε είπες για τα επτάμιση χρόνία και νομίζω σημασία να μείνουμε σε αυτό. Δηλαδή συλλαμβάνεσαι στην πορεία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 11 Μαρτίου του 2010, προφυλακίζεσαι, ευτυχώς υπάρχει ένα κύμα αλληλεγγύης, αλλιώς μπορεί να μην έληγε τόσο «νωρίς», ας πούμε εντός πολλών εισαγωγικών, αυτή η πρώτη περιπέτεια. Μετά όμως έχουμε 7 χρόνια με δίκες. Μπορεί λοιπόν τώρα να χαιρόμαστε, αλλά εδώ υπάρχουν επτάμιση χρόνια, με άγχος, με ένα τεράστιο βάρος υποθέτω, με κόστος στην προσωπική ζωή…
Πέρα από αυτό που όντως υπήρχε σαν κατάσταση, σαν όρος, που ήταν η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, υπήρχε το άγχος κάθε φορά της δίκης, η προετοιμασία της δίκης, το άγχος των ανθρώπων γύρω μου, από την οικογένεια μου μέχρι και οποιονδήποτε αλληλέγγυο βρέθηκε δίπλα μου. Υπήρξε το δικό μου άγχος, η δική μου έκθεση στον κόσμο, η δική μου έκθεση στη δουλειά. Αλλάζαν τα παιδιά στο κολυμβητήριο αλλάζαν οι γονείς, οπότε οι καινούριοι γονείς μάθαιναν την ιστορία και βρισκόμουν συνέχεια στη θέση να πρέπει να εξηγώ την ίδια ιστορία.
Εντάξει όσο και να υπήρχε η κατανόηση, υπήρχε πάντα κάποιος λόγος για να εξηγήσω τι έχει γίνει. Ένας, δύο, πέντε-δέκα άνθρωποι; Οτιδήποτε. Αλλά πάντα έπρεπε να περάσω από αυτήν τη διαδικασία. Ας μείνουμε εκεί, ότι αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι, το συναισθηματικό, το ψυχολογικό. Από εκεί και πέρα, έχει λεφτά παιδιά. Έχει λεφτά, έχει κόστος το πράγμα… Και κόστος, όντας μέσα στη φυλακή έτσι; Οπότε είναι ένας συνδυασμός που δεν είναι πάρα πολύ καλός…
Μετά από όλα αυτά, έχει αλλάξει συναισθηματικά, όχι πολιτικά, ο τρόπος που αντιμετωπίζεις υποθέσεις όπως της Ηριάννας και του Περικλή για παράδειγμα, ανθρώπων που βρίσκονται σε μια κατάσταση που λίγο η πολύ μοιάζει με τη δική σου, υπό την έννοια ότι πέφτουν θύματα μιας, ας την πω, εκδικητικής μανίας του κράτους.
Κοίτα, υπάρχει κατά κάποιον τρόπο η ομηρία που ζούμε εκτός φυλακής και εκτός περιοριστικών όρων, αλλά υπάρχει και η ομηρία που είναι μέσα σε αυτά τα πλαίσια, είτε της φυλακής, είτε των περιοριστικών όρων. Αυτό, για να το βιώσεις, θα πρέπει μόνο να το ζήσεις. Εγώ με το τόσο λίγο που το έζησα, όσον αφορά τη φυλακή τουλάχιστον, θεωρώ ότι μπορώ να καταλάβω περισσότερο κάποια τέτοια συμβάντα.
Ένα από αυτά είναι και της Ηριάννας, που έχει φάει 13 χρόνια. Σίγουρα αυτό το μέγεθος δεν μπορώ να το ψυχολογήσω, δεν μπορώ να το καταλάβω, στο βαθμό που εκείνη το ζει. Είναι δύσκολες οι συνθήκες αυτές.
Είναι δύσκολες και προφανώς εντείνεται αυτό από το να κατηγορείσαι για κάτι που δεν έχεις κάνει, οπότε βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την ευθύνη για κάτι που δεν έχεις κάνει…
Φαίνεται ότι πρέπει να είσαι έτοιμος να αναλάβεις ευθύνη ακόμα και για να περπατάς στο δρόμο.