Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννωνΣε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαιστίνη τη λένε ακόμα
Αγαπημένη μου, μου δόθηκε
μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώΜαχμούντ Νταρουίς, Παλαιστίνιος ποιητής (1941-2008)
Στις 14 Μάη του 1948, ο David Ben Gurion ανακηρύσσει την ίδρυση του «κράτους του Ισραήλ» και γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός του νεοσύστατου αυτού κράτους. Την επόμενη μέρα που ξημερώνει, οι Παλαιστίνιοι θα την λένε για πάντα Al Nakba: Η καταστροφή.
Μαζί με το κράτος του Ισραήλ ξεκινάει η αιματηρή εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα σπίτια τους και τη γη τους. 500 χωριά καταστράφηκαν, ενώ από το 1967 που το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο ισραηλινός στρατός έχει απαγάγει πάνω από 800.000 Παλαιστίνιους άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Στα τέλη Μάρτη του 2018, οι Παλαιστίνιοι ξεκίνησαν τη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» που θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Μάη, ημέρα που, 70 χρόνια νωρίτερα, σήμανε τον εκτοπισμό τους και μια ζωή υπό στρατιωτική κατοχή, φυλακίσεις και σκοτωμούς. Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς, μόλις 700 μέτρα μακριά από τα σύνορα με το Ισραήλ. Νεαρά κορίτσια ντύθηκαν με παραδοσιακά ρούχα και γυναίκες τραγουδούσαν παλαιστινιακά εθνικά τραγούδια, μαγειρεύοντας για τις οικογένειες και τα παιδιά τους, ενώ μετά τη μεσημεριανή προσευχή, όλοι μαζί οργάνωσαν ποδοσφαιρικούς αγώνες. Το κίνημα διεκδικεί την επιστροφή στην πατρίδα. Την επιστροφή του λαού χωρίς άλλο αιματοκύλισμα ή βόμβες.
Ο ισραηλινός στρατός όμως απάντησε με πραγματικά πυρά και αυτή τη στιγμή 42 Παλαιστίνιοι, ανάμεσα τους παιδιά και δημοσιογράφοι, έχουν σκοτωθεί, ενώ περισσότεροι από 5.500 τραυματίστηκαν.
Η Αλεξία Τσούνη είναι ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μέλος της φεμινιστικής συλλογικότητας «Το Μωβ». Ταξίδεψε από τις 31 Μαρτίου μέχρι τις 8 Απριλίου στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη και φιλοξενήθηκε από ντόπιους σε χωριά που ζουν υπό την κατοχή της ισραηλινής μπότας. Έγινε αυτόπτης μάρτυρας της βιαιότητας του στρατού και του αγώνα των Παλαιστινίων που μάς στέλνουν μήνυμα να μην τους λυπηθούμε ποτέ, αλλά να μεγαλώνουμε κάθε μέρα το κίνημα αλληλεγγύης στο όνομα της ελευθερίας και του δίκιου.
Ραδιοφωνική συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου και τη Νάντια Ρούμπου
Επιμέλεια κειμένου: Τζένη Τσιροπούλου
Αλεξία, είναι εύκολο το να ταξιδέψει κάποιος μέχρι την Παλαιστίνη;
Είναι πολύ εύκολο το να πας και ειδικά από Ελλάδα είναι πολύ φτηνά και υπάρχουν απευθείας πτήσεις για το Τελ Αβίβ. Εγώ πήγα με 100 ευρώ και βίζα βγάζεις επιτόπου στο αεροδρόμιο. Το πρόβλημα είναι τα τρελά συστήματα ασφαλείας και οι πάρα πολλές ερωτήσεις που σου κάνουν οι Ισραηλινοί, τύπου «πού θα πας;», «ποιον θα δεις;». Καλό είναι να είναι κάποιος προετοιμασμένος από πριν για το τι θα απαντήσει. Ήμουν τυχερή γιατί λόγω Πάσχα ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα. Όλο το αεροπλάνο ήταν γεμάτο ‘Έλληνες που πήγαιναν για θρησκευτικό τουρισμό.
Τα βίντεο και τις φωτογραφίες που τράβηξες, πώς τα πέρασες από τους ελέγχους των Ισραηλινών φεύγοντας;
Καλή ερώτηση. Με είχαν συμβουλεύσει, ώστε να μη διακινδυνεύσω να χάσω το υλικό μου ή να μην μπορέσω να ξαναμπώ στο μέλλον και τα είχα στείλει ήδη στην Ελλάδα ως τουρίστρια που στέλνει δώρα. Μπροσούρες, υλικό ακτιβιστών, μαντίλες παλαιστινιακές, όλα έφυγαν με δέμα μαζί με τις κάρτες της φωτογραφικής.
«Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην Περιοχή Α. Υπό παλαιστινιακό έλεγχο. Απαγορεύεται η είσοδος στους Ισραηλινούς πολίτες. Κινδυνεύει η ζωή σας και είναι ενάντια στον ισραηλινό νόμο»
Από τους ναυαγοσώστες και τα κοκτέιλ στα χωριά της κατοχής
Ποια ήταν η πρώτη σου αίσθηση φτάνοντας; Φαντάζομαι άλλο πράγμα να διαβάζεις για την Παλαιστίνη κι άλλο να πατάς το πόδι σου στην εκεί γη.
Φτάνοντας στο Τελ Αβίβ αρχίζουν οι μεγάλες αντιφάσεις. Ο κόσμος εκεί κάνε τζόκινγκ στις παραλίες με τους ναυαγοσώστες και τα μπαράκια, πίνει καφεδάκι, τρώει, όλα είναι κυριλέ και πανάκριβα, βλέπεις τεράστια κτίρια, πολυτελή ξενοδοχεία, τουρίστες. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα για στρατό και κατοχή εκεί. Οι άνθρωποι ζουν το american dream.
Εκεί συναντήθηκα με την ισραηλινή φεμινιστική οργάνωση Συμμαχία Γυναικών για την Ειρήνη που είναι κατά της κατοχής και του αποκλεισμού της Γάζας και διοργανώνει δράσεις όλον τον χρόνο. Μπήκαμε στο λεωφορείο και πήγαμε στα σύνορα με τη Γάζα, σε μια διαμαρτυρία κατά της σφαγής που έγινε στις 30 Μάρτη, φωνάζοντας συνθήματα στα αραβικά, στα εβραϊκά και στα αγγλικά υπέρ των Παλαιστίνιων.
Διαδηλώσατε χωρίς προβλήματα;
Στην πρώτη μας στάση στον δρόμο υποστήκαμε τρελό bullying από τους Ισραηλινούς πολίτες, τους περαστικούς.
«Οι Ισραηλινοί ενθαρρύνουν τους στρατιωτικούς να πυροβολούν όλο και περισσότερο»
Η αντιρρησίας συνείδησης Ισραηλινή ακτιβίστρια, Sahar Vardi, από τη Συμμαχία Γυναικών για την Ειρήνη, σου λέει στη συνέντευξή σας: «Η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας πηγαίνει όλο και περισσότερο προς τη δεξιά. Πολλοί ενθαρρύνουν τους στρατιωτικούς να πυροβολούν περισσότερο». Οι Ισραηλινοί που τολμούν και διαδηλώνουν δημόσια για αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης, βιώνουν επιπτώσεις από το ισραηλινό κράτος;
Στη διαδήλωση που κάναμε ο στρατός και η αστυνομία δεν μας πείραξαν και γενικά το κράτος του Ισραήλ παίζει το χαρτί της ελευθερίας ως προς τους δικούς του πολίτες, τους δίνει περιθώρια να ασκήσουν δημόσια κριτική.
Η συνέντευξη με την Sahar Vardi.
Το Ισραήλ γενικά προωθεί και προς τα έξω την εικόνα ενός φιλελεύθερου κράτους. «Κάθε καλοκαίρι, άνθρωποι κάθε φύλου, θρησκείας και χρώματος πλημμυρίζουν τους δρόμους και συγκεντρώνονται για μια γιορτή αποδοχής, αγάπης και χαράς» διαβάζουμε, για παράδειγμα, σε διαφήμιση για τον Gay Pride τουρισμό στο Τελ Αβίβ.
Ακριβώς έτσι συμβαίνει μέσα στο Ισραήλ. Αντιθέτως, αν είσαι Παλαιστίνιος και ασκήσεις κριτική, συλλαμβάνεσαι. Αυτός όμως που είναι αδιανόητο, όμως, αν είσαι Ισραηλινός, είναι το να αμφισβητήσεις τον στρατό. Μόλις κλείσουν τα 18, αγόρια και κορίτσια, έχουν υποχρεωτική θητεία. Εκεί δεν αστειεύονται. Αν αρνηθείς, με ολική άρνηση στράτευσης όπως έκανε η Sahar, πας στρατοδικείο και στρατιωτική φυλακή. Και όχι μία φορά. Σε καλούν συνέχεια. Κάποιοι κάνουν μερική άρνηση, δηλαδή αρνούνται να πάνε στα κατεχόμενα.
Αλλά δυστυχώς, η Sahar έχει δίκιο. Η πλειοψηφία ενθαρρύνει τους στρατιωτικούς να πυροβολούν περισσότερο. Οι Ισραηλινοί υπέρ του παλαιστινιακού αγώνα είναι η μειοψηφία της μειοψηφίας και τους κατηγορούν για αντισημίτες εθνοπροδότες. Παλεύουν σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον και αξίζουν ένα παραπάνω τη στήριξή μας.
«Είναι σαν video game πολέμου, μόνο που σε κάθε γωνιά του δρόμου κάποιος έχει σκοτωθεί, κάποιο παιδί έχει πυροβοληθεί στ’ αληθινά»
Πήγες και σε μικρά παλαιστινιακά χωριά υπό κατοχή, όπως το Νάμπι Σάλεχ, το χωριό της 17χρονης Αχέντ Ταμίμι που συνελήφθη στις 20 Δεκεμβρίου 2017 από τον ισραηλινό στρατό και το πρόσωπό της έχει γίνει σύμβολο του αγώνα. Πώς είναι η καθημερινότητα εκεί; Υπάρχουν συνεχείς διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και ήχοι πολέμου όπως στη Γάζα;
Είναι μονίμως πολιορκημένοι και μονίμως περικυκλωμένοι από άπειρο στρατό ο οποίος οποτεδήποτε θέλει μπαίνει μέσα στις αυλές τους, ρίχνει χημικά, δακρυγόνα, χειροβομβίδες… Ο μπαμπάς της Αχέντ, ο οποίος με φιλοξένησε στο σπίτι του, ένα βράδυ γύρισε και όλα τα τζάμια τους σπιτιού τους ήταν σπασμένα και βρήκαν μέσα στα δωμάτια χειροβομβίδες. Ο στρατός ορίζει αυθαίρετα ποια σπίτια είναι κατεδαφιστέα και όντως τα κατεδαφίζουν. Ζουν οι άνθρωποι υπό ένα μόνιμο άγχος γιατί ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να τους γκρεμίσουν το σπίτι. Το 80% του χωριού της Αχέντ είναι υπό εντολή κατεδάφισης. Και στην απέναντι πλαγιά, οι Ισραηλινοί έχτισαν εποικισμούς, παίρνοντάς τους ακόμα μια φορά τη γη και το νερό. Τους κλέβουν το νερό τους και ξεριζώνουν τις ελιές τους.
Η Αχέντ Ταμίμι.
Από πάνω μας πετούσε συνέχεια ένα Ζέπελιν, σαν ένα μεγάλο μπαλόνι, με κάμερες παρακολούθησης που κατέγραφε όλες τις κινήσεις μας κάθε στιγμή. Ξέρουν πότε πας, πού πας, με ποιον πας. Την ώρα που κάναμε τη συνέντευξη με τον μπαμπά της Αχέντ, ήταν μια πολύ ήρεμη στιγμή, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς τίποτα και ξαφνικά ένα στρατιωτικό τζιπ άρχισε να εκτοξεύει χωρίς κανέναν λόγο δακρυγόνα και μας έπνιξε στα χημικά. «Αυτό σημαίνει κατοχή» μου ‘πε τότε ο μπαμπάς της Αχέντ. «Τα παιδιά μας δεν έχουν γνωρίσει κάτι άλλο και οφείλουμε να τα κάνουμε δυνατά». Είναι σαν video game πολέμου, μόνο που εκεί οι άνθρωποι σκοτώνονται αληθινά. Σε κάθε γωνιά του δρόμου κάποιος έχει σκοτωθεί, κάποιο παιδί έχει πυροβοληθεί.
Ποια μηχανή προπαγάνδας μπορεί να είναι τόσο ισχυρή που να βλέπεις πιτσιρίκια και άοπλους ανθρώπους την ώρα που πάνε στην αγορά ή στο σχολείο και να τους πυροβολείς…
Αδιανόητο πραγματικά. Βλέπεις τον Παλαιστίνιο με το τζιν και ένα μπλουζάκι και τον Ισραηλινό στρατιώτη ζωσμένο με ένα εργοστάσιο όπλων σαν τον Ρόμποκοπ. Είναι πολύ τρομακτικοί. Το συζητάω κι εγώ με τους Ισραηλινούς ακτιβιστές αυτό και μου λένε ότι από μικροί μεγαλώνουν με μία απίστευτη προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου ότι όλοι οι άλλοι είναι τρομοκράτες, ότι δεχόμαστε επίθεση από παντού και πρέπει να αμυνθούμε αλλιώς θα μας κατασπαράξουν. Ακόμα και τα παιδιά έχουν πλαστικά όπλα για παιχνίδια.
Με τον εκτοπισμό και τους εποικισμούς κάνουν τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα. Ταυτόχρονα, οι Παλαιστίνιοι είναι ο λαός με τους περισσότερους πρόσφυγες στον κόσμο.
Για την ακρίβεια, 7.000.000 είναι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, 750.000 οι εσωτερικά εκτοπισμένοι και πόσοι ακόμα εγκλωβισμένοι στην υπαίθρια φυλακή της Γάζας. Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής, η Νάκμπα, που γίνεται τώρα μέχρι τις 15 Μάη, ονομάζεται έτσι γιατί διεκδικούν την επιστροφή στον τόπο τους.
«Οι έποικοι από τους πάνω ορόφους πετάνε σκουπίδια, μπουκάλια και πέτρες στους Παλαιστίνιους στο ισόγειο»
Ο μπαμπάς της Αχέντ Ταμίμι, ο Παλαιστίνιος ακτιβιστής Μπασέμ Ταμίμι, τον οποίο συνάντησες, σου λέει στη συνέντευξή σας: «Ενώνουμε τις φωνές μας και ζητάμε από εσάς κι όλο τον κόσμο να είστε μαζί μας. Και αυτό δεν είναι δώρο ή χάρη αλλά καθήκον και ευθύνη». Τι έχουν ανάγκη από τους αλληλέγγυους ώστε να παίξει κι ο αγώνας μας κάποιο ρόλο τελικά;
Είναι απίστευτα αξιοπρεπείς άνθρωποι και δυνατοί. Ποτέ δε μου ζήτησαν οικονομική υποστήριξη. Πάντα ζητάνε πολιτική στήριξη. Να ασκούμε πολιτική πίεση στις δικές μας κυβερνήσεις για να στηρίξουν το αίτημα της επιστροφής των προσφύγων. Ο Μπασέμ μού έλεγε ότι είναι αδιανόητο η Ελλάδα που στηρίζει παραδοσιακά την Παλαιστίνη να έχει κυβερνήσεις που συνεργάζονται όλο και πιο στενά με το Ισραήλ. Δίνουν μεγάλη σημασία στο να δημοσιοποιούμε το τι συμβαίνει εκεί και για αυτό σέβονται πάρα πολύ τους δημοσιογράφους. Ο μπαμπάς της Αχέντ είχε στο σπίτι τους ένα πάκο με γράμματα στήριξης στην κόρη του από όλο τον κόσμο. Το επισκεπτήριο δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά όταν την βλέπει στη φυλακή, της δείχνει από το κινητό του τα πάντα. Γνωρίζουν και για τις πορείες αλληλεγγύης που έγιναν στην Αθήνα και θα του στείλουμε και αυτή τη συνέντευξη να τη δείξει στην Αχέντ.
Με πολύ μεγάλη μας χαρά!
Ο μπαμπάς της Αχέντ, Μπασέμ Ταμίμι.
Επίσης, έχουν ανάγκη να στηρίζουμε το οικονομικό και πολιτιστικό μποϋκοτάζ απέναντι στο Ισραήλ και έχουν ανάγκη το διεθνές μάτι να βρίσκεται εκεί ώστε να καταγράφει, να καταγγέλλει και να βοηθάει ως ανθρώπινη ασπίδα.
Τι εννοείς «ως ανθρώπινη ασπίδα»;
Στη Χεβρώνα που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, για παράδειγμα, ζητάνε διεθνείς ακτιβιστές να βοηθάνε τα παιδιά να πάνε στο σχολείο γιατί υπάρχουν checkpoints και μπορεί να μην τα αφήσουν οι Ισραηλινοί να περάσουν. Τα κορίτσια δέχονται σεξουαλικές παρενοχλήσεις από τον στρατό. Ακόμα χειρότεροι είναι οι έποικοι, Ισραηλινοί που τους φέρνουν από παντού στον κόσμο να εγκατασταθούν εκεί, με κίνητρο πολλά λεφτά, δωρεάν σπίτι, νερό και ρεύμα.
Το συρμάτινο δίχτυ και τα αντικείμενα που έχουν πεταχθεί στους Παλαιστίνιους.
Στη Χεβρώνα είδα το πιο τραγικό: στο ίδιο κτίριο ζούσαν στο ισόγειο Παλαιστίνιοι και στους πάνω ορόφους έποικοι. Οι έποικοι πετάνε σκουπίδια, μπουκάλια, πέτρες και άλλα αντικείμενα στους Παλαιστίνιους στο ισόγειο, οι οποίοι για να προστατευτούν έφτιαξαν μόνοι τους ένα συρμάτινο δίχτυ. Ο στρατός όποτε θέλει αυθαίρετα τους κλείνει τα μπακάλικά τους ή τους απαγορεύει να πάνε στο τζαμί για να βγουν οι έποικοι βόλτα.
Η συνέντευξη με τον Μπασέμ Ταμίμι.
«Οι Παλαιστίνιοι μάς ζητάνε να πιέζουμε τις κυβερνήσεις μας, οικονομικό και πολιτιστικό μποϋκοτάζ στο Ισραήλ»
Το οικονομικό μποϋκοτάζ, ειδικά στα προϊόντα που παρασκευάζονται στους εποικισμούς, πώς μπορούμε να το στηρίξουμε εφόσον δεν υπάρχει σχετική σήμανση;
Πρέπει να το πούμε οπωσδήποτε αυτό. Μπορούμε να μπούμε όλοι στο site του BDS, του κινήματος μποϋκοτάζ και εκεί θα βρούμε όλες τις εταιρείες που φτιάχνουν προϊόντα σε κλεμμένη γη με το κλεμμένο νερό των Παλαιστινίων. Αυτό το ζητάνε πάρα πολύ από εμάς να το κάνουμε ώστε να ασκηθεί πίεση.
Και ασκείται πράγματι. Δεν είναι τυχαίο ότι το Ισραήλ δημοσίευσε πρόσφατα μια μαύρη λίστα με όλες τις οργανώσεις που υποστηρίζουν το BDS και απαγόρευσε την είσοδο αυτών των ακτιβιστών στη χώρα. Στην Ελλάδα, όσοι υποστηρίζουμε τον παλαιστινιακό λαό τασσόμαστε σύσσωμοι υπέρ του μποϋκοτάζ των καλλιτεχνών προς το Ισραήλ – στο οποίο πρωτοστατεί ο Roger Waters των Pink Floyd- και συνήθως γίνεται θέμα όταν κάποιος δέχεται να πάει, όπως συνέβη πρόσφατα με τον Nick Cave και τους Radiohead. Υπάρχει όμως κι ο αντίλογος, ότι αντί να συναντιούνται οι άνθρωποι μέσω της τέχνης, τελικά απομονώνονται έτσι και οι Ισραηλινοί που υποστηρίζουν τον αγώνα των Παλαιστινίων. Εσύ τι λες για αυτό;
Όλοι οι ακτιβιστές που συνάντησα, και οι Ισραηλινοί, ήταν υπέρ του BDS, με τα μισά πλακάτ να γράφουν συνθήματα υπέρ του μποϋκοτάζ. Δείτε άλλωστε πώς χρησιμοποιεί το ίδιο το Ισραήλ τον πολιτισμό και τις τέχνες για προπαγάνδα: δίνει χρηματοδοτήσεις σε καλλιτέχνες και συγγραφείς -και αυτό συμβαίνει αρκετά και με τους Ισραηλινούς της διασποράς- με τον όρο να βγαίνουν και να υποστηρίζουν την κρατική πολιτική. Στόχος είναι να ξυπνήσουν και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί με την απομόνωση που θα υποστούν. Δεν είναι τυχαίο το ότι η ιδέα του μποϋκοτάζ ξεκίνησε με τη Νότια Αφρική λόγω του απαρτχάιντ. Είναι το ίδιο εργαλείο απέναντι σε ένα σημερινό απαρτχάιντ και έχει αντίκτυπο. Ούτε είναι τυχαίο ότι τώρα το Ισραήλ θέλει να αφαιρέσει την ισραηλινή υπηκοότητα από την ηθοποιό Νάταλι Πόρτμαν γιατί αρνήθηκε να βραβευτεί στη γενέτειρά της, το Ισραήλ, ως μια ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σφαγή στη Γάζα.
«Αυτός είναι ο γιος μου ο Σαλέμ. Ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο σήμερα αλλά δεν μπορεί. Δεν υπάρχουν διακοπές για τα παιδιά. Είναι σαν κρατούμενα στο σπίτι-φυλακή»
Αλεξία, να ξαναπάμε λίγο πίσω στο σπίτι της Αχέντ Ταμίμι. Κάποια στιγμή σου λέει ο μπαμπάς της: «Αυτός είναι ο γιος μου ο Σαλέμ. Ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο σήμερα αλλά δεν μπορεί. Διότι βλέπετε δεν υπάρχουν διακοπές για τα παιδιά. Είναι σαν κρατούμενα στο σπίτι-φυλακή». Τα παιδιά, πώς είναι τα παιδιά εκεί;
Είναι ανατριχιαστικό. Δεν υπάρχει παιδική ηλικία. Δεν υπάρχει μια μέρα ξεγνοιασιάς. Δεν υπάρχουν βόλτες, δεν υπάρχουν παιχνίδια γιατί μπορεί να πεταχτούν Ισραηλινοί στρατιώτες και να σε χτυπήσουν ή να σε συλλάβουν. Τώρα 350 παιδιά παλαιστινιάκια βρίσκονται σε ισραηλινές φυλακές σε ένα σύνολο 6.000 Παλαιστίνιων κρατουμένων.
Είναι ακόμα τραγικό το πώς αλλάζει η κατοχή τα όνειρα των παιδιών. «Όταν ρωτούσαν την Αχέντ “τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”, εκείνη έλεγε ποδοσφαιρίστρια» μου είπε ο μπαμπάς της. Τώρα, όμως πια θέλει να σπουδάσει νομικά για να βοηθήσει το χωριό και τον λαό της.
Μιας και μίλησες για σπουδές, μπορούν να σπουδάσουν στα κατεχόμενα;
Ναι, υπάρχουν πανεπιστήμια. Δεν μπορούν να βγουν στο εξωτερικό, βέβαια, και ειδικά αν έχουν φάκελο.
Οι γυναίκες, από τη μεριά τους, διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στον παλαιστινιακό αγώνα, στους δρόμους και στα οδοφράγματα.
Πολύ σωστή παρατήρηση. Οι γυναίκες είναι παρούσες, πολύ δυναμικές και δικτυωμένες. Οι Παλαιστίνιοι στην πλειοψηφία τους είναι μορφωμένοι, μιλάνε αγγλικά και χρησιμοποιούν πολύ τα social media. Υπάρχει φυσικά και εκεί πατριαρχία, αλλά οι γυναίκες έχουν λόγο και άντρες και γυναίκες συναποφασίζουν.
Στα checkpoints.
«Όσο δεν είμαστε όλοι ελεύθεροι, δεν είναι κανένας ελεύθερος»
Τα social media είναι η σύνδεση των Παλαιστινίων με το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, αλλά κι εμείς έχουμε πιο καλή εικόνα χάρη σ’ αυτά. Να θυμήσουμε εδώ, ότι το Facebook πήγε να καρπωθεί τον κομβικό του ρόλο στις αραβικές εξεγέρσεις που ξεκίνησαν το 2011 από την Τυνησία για να βρει επενδυτές – ο ιδρυτής του είχε πει τότε χαρακτηριστικά: «Πιστεύουμε ότι [τα] εργαλεία που [φτιάχνουμε], μπορούν να δημιουργήσουν έναν πιο ειλικρινή και διαφανή διάλογο με τις κυβερνήσεις και αυτό μπορεί να οδηγήσει στη χειραφέτηση των ανθρώπων, στο να λογοδοτούν οι υπεύθυνοι και στο να βρεθούν λύσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας».
Τον Ιανουάριο του 2018, όμως, στο Φόρουμ για τον Ψηφιακό Ακτιβισμό στην Παλαιστίνη (Palestine Digital Activism Forum) που έγινε στη Δυτική Όχθη, η εχθρότητα απέναντι στην εκπρόσωπο του Facebook ήταν εύλογα διάχυτη. Η εκπρόσωπος δεν αρνήθηκε ότι το Facebook συνεργάζεται με τις ισραηλινές Αρχές, ενώ η εκπρόσωπος του YouTube είπε ξεκάθαρα ότι «Προτιμάμε να συνεργαζόμαστε με κυβερνήσεις που λογοκρίνουν, παρά να ρισκάρουμε να μας αποκλείουν οριστικά».
Η ισραηλινή κυβέρνηση ζητά από το Facebook να κατεβάζει λογαριασμούς χρηστών ή να σβήνονται post με την αιτιολογία της παρακίνησης σε τρομοκρατικές πράξεις, ενώ εκατοντάδες Παλαιστίνιοι συλλαμβάνονται με αφορμή κάτι που έγραψαν στα κοινωνικά δίκτυα.
Έτσι είναι. Υπάρχει παντού ίντερνετ, σε κάθε σπίτι, χρησιμοποιούν smartphone και είναι εξελιγμένοι διότι είναι πολύ σημαντικό εργαλείο η δημοσιοποίηση, αλλά εννοείται ότι πρόκειται για πολυεθνικές εταιρείες και είναι δίκοπο μαχαίρι. Στόχος τους είναι τα κέρδη και από την άλλη, οι κυβερνήσεις πιέζουν για να καταπνίξουν τις φωνές αντίστασης. Αλλά τα καλέσματα για μια διαμαρτυρία ή τα βίντεο με τις παραβιάσεις και τις επιθέσεις, δε θα μπορούσαν να βρουν καμία άλλη δίοδο δημοσίευσης στα media, πέρα από τα social media.
Εμείς, δυστυχώς, ως χώρα δεν έχουμε αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος, κάτι που για παράδειγμα έκανε η Σουηδία, η Κύπρος, η Μάλτα, κά.
Αυτή ήταν άλλη μία κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε άλλη στάση ως αντιπολίτευση όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ δεν έχει βγει, όμως, επίσημα ως κυβέρνηση να αναγνωρίσει το δικαίωμα των Παλαιστίνιων προσφύγων να επιστρέψουν στον τόπο τους, κάτι που το έκανε το ευρωπαϊκό κόμμα της Αριστεράς στο οποίο ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αυτό το ελάχιστο, το αυτονόητο, δεν το κάνει η ελληνική κυβέρνηση.
Θα ήθελες να μας πεις εσύ κάτι για κλείσιμο;
Να μην ξεχνιόμαστε, γιατί όσο δεν είμαστε όλοι ελεύθεροι, δεν είναι κανένας ελεύθερος. Είναι το καθήκον μας από άνθρωπο προς άνθρωπο, τίποτα παραπάνω. Μπροστά σε τέτοια εγκλήματα δεν μπορούμε να μένουμε σιωπηλές και σιωπηλοί.
*Οι φωτογραφίες – εκτός από την κεντρική του άρθρου και αυτή με την Αχέντ Ταμίμι – είναι από το ταξίδι της Αλεξίας Τσούνη και μας τις παραχώρησε προς δημοσίευση.