«Ντροπή» των αστυνομικών του PASSPORT για το «σε όποιον αρέσει» του Πάκου

Ορατοι-ες…. εκ παραδρομής

 

Το τραγικό, αλλά δυστυχώς, όχι αδόκητο γεγονός τoυ λιντσαρίσματος του Ζακ Κωστόπουλου, και τα όσα εκτυλίχθηκαν στη συνέχεια, επαναφέρουν εμφατικά στο προσκήνιο όλες τις παθογένειες εκείνες της κοινωνίας, της οργανωμένης πολιτείας, της λειτουργίας των ΜΜΕ και της αστυνομίας, που όπως έχουμε τονίσει σε παλιότερη ανακοίνωση, αποτελούν βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλια του κράτους δικαίου και συνεχή απειλή για την ειρηνική συνύπαρξη.

 

Πριν την ολοκλήρωση της δικαστικής έρευνας και της διενεργούμενης Ε.Δ.Ε, για τις ενέργειες των συναδέλφων μας, η κίνηση αστυνομικών P.a.s.s.po.r.t (Police Activiststs for Solidary Societies against Poverty and Racist Threat-Αστυνομικοί ακτιβιστές για κοινωνίες αλληλεγγύης ενάντια στη φτώχεια και τη ρατσιστική απειλή) θα απέχει από εικασίες σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά, θέλοντας να αποφύγει με αυτόν τον τρόπο τον περαιτέρω στιγματισμό του θύματος. Δε θα σιωπήσουμε όμως μπροστά στα αμείλικτα ερωτήματα και τους προβληματισμούς του υγιούς κομματιού της κοινωνίας που απαιτούν επιτακτικά απαντήσεις.

 

Ανεξάρτητα λοιπόν από τα περιστατικά στο λιντσάριστα του Ζακ ο ρατσισμός έχει παίξει αναμφισβήτητα εξέχοντα ρόλο. Γιατί ακόμη κι αν τη στιγμή της επίθεσης δεν έχει προκύψει τέτοιο κίνητρο, η βία που έχει υποστεί ο Ζακ, επειδή έχει τη «λάθος» κοινωνική συμπεριφορά, το «λάθος» κοινωνικό σώμα, ως άνθρωπος θετικός στον HIV και ομοφυλόφιλος είναι πάντα, σε κάθε στιγμή παρούσα, ακόμη και μετά το θάνατο του. Ακόμη κι η επίκληση της «ευαλωτότητας» κι η συζήτηση περί «τοξικοεξάρτησης» έρχεται υποκριτικά για να νομιμοποιήσει το θάνατο του, με τις συνδηλώσεις περί επιθετικότητας που μια τέτοια ταμπέλα αυτόματα ενεργοποιεί.

 

Πολύς λόγος στη δημόσια σφαίρα γίνεται για την αυτοδικία (την απ' ευθείας τιμωρία του αδικήσαντος από τον αδικημένο χωρίς προηγούμενη προσφυγή στην αρμόδια αρχή), χωρίς να έχει προσδιοριστεί ακόμη τουλάχιστον, το είδος της «αδικίας» για το οποίο τιμωρείται ο Ζακ. Και αν νομικά έχει κάποια σημασία, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία. Γιατί ο Ζακ πρωτίστως «αδικεί» με την παρουσία του σε κοινωνικούς χώρους, που δεν ανήκει και δεν του ανήκουν και η παρουσία του σε αυτούς γίνεται «ανεκτή», μόνο ως «αθέατος», όπως θα ήταν κι ο θάνατος του αν δεν υπήρχαν τα επίμαχα βίντεο.

 

Χωρίς να προδικάζουμε τι έχει προηγηθεί, θέλουμε να θυμίσουμε τι περιγράφει ο κώδικας δεοντολογίας του αστυνομικού: «Κατά τη σύλληψη ενεργεί με σύνεση και σταθερότητα, τηρεί άψογη συμπεριφορά και αποφεύγει κάθε πράξη που μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του συλληφθέντος και γενικά να προσβάλει την αξιοπρέπειά του. Χρησιμοποιεί την απολύτως αναγκαία βία και δεσμεύει τον συλληφθέντα μόνον όταν αντιδρά βίαια ή είναι ύποπτος φυγής». Και αναρωτιόμαστε, δε θα ναι πάντα ο «ευάλωτος», ο «ξένος», ο «άλλος», ύποπτος φυγής και η «βίαιη» αντίδραση χαρακτηριστική δυνητικά συμπεριφορά του; Η τιμή και η υπόληψη αφορά άραγε όλους;

 

Ως αστυνομικοί προβληματιζόμαστε για το γεγονός ότι το αγαθό της ασφάλειας, όπως αυτό παρέχεται στους πολίτες και τους κατοίκους της χώρας, πρώτιστα και κύρια αφορά, τους «σωστούς πολίτες», τις «σωστές» συμπεριφορές, όπως το σωστό ορίζεται με κοινωνικούς κανόνες (μαγαζάτορας, ιδιοκτήτης, οικογενειάρχης, στρέιτ CIS άντρας, εργαζόμενος, ευκατάστατος). Όσοι περισσεύουν δεν έχουν το δικαίωμα ή τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό, να απολαύουν έννομης προστασίας.

 

Κι αυτό δυστυχώς αποτυπώνεται και στην απόκριση των διωκτικών και δικαστικών αρχών, όταν ένας εκ των εμπλεκομένων τυγχάνει «παρίας». Ενστικτωδώς κι ανεξαρτήτως των πραγματικών περιστατικών, θα χειροπεδηθεί πρώτος, θα τύχει απαξίας σε πολλές περιπτώσεις, βίας σε κάποιες άλλες, ενώ αν βρεθεί στη θέση του θύματος υπάρχει το ενδεχόμενο οι σε βάρος του πράξεις να μην τύχουν της δέουσας διερεύνησης.

 

Μας προκαλούν ντροπή οι δηλώσεις του Προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών, γιατί η λογική του «έτσι είναι και σε όποιον αρέσει», όταν αφορά παρωχημένες και αναχρονιστικές λογικές και πρακτικές, βάζει ταφόπλακα στη βούληση της κοινωνίας για ισονομία, δικαιοσύνη και είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης αντιδημοκρατική, αφού θέτει το επάγγελμα μας και τη λειτουργία μας ως κρατικών λειτουργών, εκτός κοινωνικής λογοδοσίας.

 

Ως κίνηση αστυνομικών PASSPORT, δηλώνουμε απερίφραστα ότι όχι μόνο επιθυμούμε αλλά και επιδιώκουμε τη λογοδοσία και τον έλεγχο, γιατί αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τον εκσυγχρονισμό του οργανισμού μας, ώστε να παρέχει με επαγγελματισμό και αποτελεσματικότητα, το αγαθό της ασφάλειας σε όλους ανεξαιρέτως, γεγονός που θα προσφέρει ικανοποίηση και στην πλειοψηφία των συναδέλφων μας.

 

Κλείνοντας θέλουμε να τονίσουμε την αναγκαιότητα, εμείς οι αστυνομικοί να λειτουργούμε, χωρίς στερεότυπα, και σε καμία περίπτωση να μη γινόμαστε φορείς ρατσιστικών αντιλήψεων και πρακτικών γιατί από τις ενέργειες μας πολλές φορές εξαρτάται το μέλλον και ή ίδια η ζωή ανθρώπων. Και η ζωή, όπως και η ελευθερία, ακόμη ευτυχώς αναγνωρίζονται ως υπέρτατα αγαθά του πολιτισμού μας. Κι εξ' αυτού του λόγου, είναι υπέρτατη πολιτική ευθύνη, ο περαιτέρω εκδημοκρατισμός κι εκσυγχρονισμός της λειτουργίας του σώματος, όπως και η ριζική αλλαγή του συστήματος εκπαίδευσης-μετεκπαίδευσης, καθώς κι η διεξαγωγή βιωματικών συμπεριληπτικών σεμιναρίων σε όλο το προσωπικό. Χθες, αν ήταν δυνατόν.

 

Τα μέλη της συλλογικότητας Passport