Έβλεπα στην τηλεόραση τη Ρένα Δούρου να τρέχει από γειτονιά σε γειτονιά της δυτικής Αττικής και σκεφτόμουνα το μέγεθος της ευθύνης που κουβαλάει στις πλάτες της. Όχι η ίδια, αλλά η Αριστερά.
 
Φυσικά, αυτό που κρίνεται δεν είναι μόνο τα σχήματα που διοίκησαν την πρωτεύουσα τα χρόνια της ευμάρειας, αλλά το ίδιο το μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε εδώ και δεκαετίες. Το ότι αυτοί που πλήττονται είναι κυρίως τα λαϊκά στρώματα δεν είναι παράξενο – πάντα έτσι συμβαίνει. Είναι ακριβώς εκείνα τα στρώματα που έδωσαν τη νίκη στη Δούρου. Είναι εκείνα που περιμένουν από την Περιφέρεια λύσεις.
 
Πολλοί λένε αφ’ υψηλού ότι εφόσον κάποιοι έχτισαν τα σπίτια τους πάνω στα ρέματα, τώρα θα πληρώσουν. Χμμμ, και στο Κολωνάκι και στου Φιλοπάππου πάνω σε ρέματα χτίστηκαν τα σημερινά πανάκριβα σπίτια, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο εκείνα τα ρέματα συμπεριφέρονται πολύ πιο ευγενικά – σχεδόν ταξικά θα έλεγα.
 
Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να αντιστρέψουμε τις εργολαβίες των προηγούμενων δεκαετιών. Η Αριστερά δεν ανέλαβε να κριτικάρει τον τρόπο που λύθηκε το στεγαστικό πρόβλημα των λαϊκών τάξεων της Αθήνας, ανέλαβε να βρει ευφάνταστες λύσεις που θα αμβλύνουν μέχρις εξαφανίσεως το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και των λαϊκών συνοικιών, του κέντρου και των προαστίων.
 
Έβλεπα στην τηλεόραση τη Ρένα Δούρου και τους αντιπεριφερειάρχες να τρέχουν να συμπαρασταθούν στον κόσμο, αναλογιζόμενοι προφανώς κι εκείνοι το βάρος της ευθύνης που τους περιμένει, και σκεφτόμουνα ταυτοχρόνως μια είδηση των προηγούμενων ημερών που πέρασε σχεδόν στα ψιλά: Ο περιφερειακός σύμβουλος Δημήτρης Αρβανίτης εκδήλωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί.
 
Ο Δημήτρης Αρβανίτης αποτελεί μεγάλο πολιτιστικό μέγεθος για τη χώρα και για την πόλη. Η παρουσία του στο ψηφοδέλτιο της Ρένας Δούρου, και μετέπειτα στο συμβούλιο της Περιφέρειας, αποτελεί εγγύηση καλού γούστου και λύσεων εφαρμοσμένης αισθητικής για την πόλη. Σε μια εξαιρετική του συνέντευξη στο ThePressProject, προεκλογικά, είχε πει σημαντικά πράγματα για την πόλη, κυρίως όμως είχε ανταποκριθεί στο αίτημά μας να εικονογραφήσει τις προτάσεις του, κατασκευάζοντας μια γκαλερί εικόνων γεμάτη αισθητική επάρκεια και αισιοδοξία.
 
Ξαναδιάβασα λοιπόν εκείνη τη συνέντευξη αναζητώντας τις αιτίες αυτής της πολύ πρόωρης, και εν πολλοίς ανεξήγητης, πρόθεσής του να παραιτηθεί, αλλά δεν τις εντόπισα. Συνέχισα να ψάχνω, ώσπου έπεσα σ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Ο δρόμος της Αριστεράς» (26/4/2014), με τον εύγλωττο τίτλο «Ο πολιτισμός ως δράση» και τον έξυπνο υπότιτλο «Από την περιφέρεια στο κέντρο», όπου μεταξύ άλλων προδιαγράφει με σαφήνεια ένα σχέδιο για την πολιτιστική παρέμβαση της Περιφέρειας: «Η περιφέρεια, η βαριά βιομηχανία της Αυτοδιοίκησης, οφείλει να συμπεριλάβει στα προγράμματά της για τη δημιουργία υλικοτεχνικών υποδομών, πρωτίστως σχέδιο πολιτισμού που θα επαναπροσδιορίζει με σαφήνεια την καλλιέργειά του και θα ξεχωρίζει την ιχνογραφία από τις Τέχνες, τα μαθητικά σκετς από το σύγχρονο θέατρο, δεν θα πριμοδοτεί μουσικές αρπαχτές βαφτίζοντάς τες καλοκαιρινά τοπικά φεστιβάλ, αλλά κυρίως θα επικεντρωθεί στο ήθος του πολιτισμού. Για παράδειγμα, θα παίρνει δυναμική θέση σε θέματα όπως το σχέδιο αλλαγής χρήσης της βασικής αρτηρίας της πόλης, της οδού Πανεπιστημίου, γνωστού με τον ελληνικό(!) τίτλο Rething Athens και θα μελετά τη γνώμη των αρχιτεκτόνων μας, που μάλλον κανείς δεν τους ακούει, ως ειδικών σε αυτά που αφορούν στη ζωή της ελληνικής πρωτεύουσας. Θα επιμείνει σε θέματα του αστικού περιβάλλοντος και θα αναρωτηθεί πότε οι λερωμένοι τοίχοι είναι αποτέλεσμα επαναστατικής καλλιτεχνικής έκφρασης και πότε βίαιη σαρωτική εικονορύπανση. Αν τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς ή για τα τραπεζοκαθίσματα. Αν το ποδήλατο μπορεί να κινηθεί με ασφάλεια στην πόλη, αν το ποδόσφαιρο θα παίζεται με μπάλα ή με κροτίδες και μολότοφ, αν οι παραλίες ανήκουν στο λαό κι όχι στα ξενοδοχεία και στις βίλες κι αν οι πλατείες είναι σκουπισμένες και κάτω από τα παγκάκια».
 
Αν διαβάσει κανείς αυτό το άρθρο ίσως υποψιαστεί τις ευαισθησίες που ενδεχομένως οδήγησαν τον Δημήτρη Αρβανίτη στη χειρονομία του. Προσωπικά θα το προσυπέγραφα ως έχει – όχι όμως και την πρόθεσή του να παραιτηθεί