Η Γκιουλμέν και ο Οζακσά είναι μόλις δύο από τους εκατοντάδες χιλιάδες δασκάλους και καθηγητές που συνέλαβε η κυβέρνηση Ερντογάν μετά το αποτυχημένο περσινό πραξικόπημα.
Η αστυνομία δεν επέτρεψε την παρουσία των κατηγορουμένων στο δικαστηρίο παρά το γεγονός πως είναι εξαιρετικά αδύναμοι, ενώ έκανε χρήση σπρέι πιπεριού στην Άγκυρα, για να διαλύσει τους διαδηλωτές έξω από το δικαστήριο «Πριν λίγες ημέρες συνέλαβαν τους δικηγόρους της Νουριγιέ και του Σεμίχ και ακόμη κρατούνται. Οπότε αφού δεν θα φέρουν τη Νουρίγε και τον Σεμίχ από τη φυλακή τότε πάμε στο δικαστήριο να δούμε αν έχουν τοποθετήσει γκιλοτίνα» λέει η σύζυγος του Σεμίχ Οζάκσα.
Για την τουρκική αντιπολίτευση η μη παρουσία των εκπαιδευτικών στη δίκη τους συνιστά «παραβίαση του δικαιώματός τους να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους», ενώ παράλληλα οι υποστηρικτές του αγώνα των εκπαιδευτικών καταγγέλλουν ότι ο πραγματικός λόγος που δεν τους επετράπη να είναι πα΄ροντες στο δικαστήριο, είναι να μην γίνει γνωστή σε πολίτες και ΜΜΕ η πολύ κακή κατάσταση στην οποία βρίσκονται, καθώς από
Όπως είχε αναφέρει το TPP σε αναλυτικό ρεπορτάζ του, στις 9 Νοεμβρίου του 2016, μία γυναίκα με ένα καφέ παλτό, η εκπαιδευτικός Νουριέ Γκιουλμέν, πήγε μόνη της μπροστά στο Άγαλμα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην πλατεία Γιουκσέλ και κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε πως «Έχασα τη δουλειά μου αδικαιολόγητα και τη θέλω πίσω», κάθισε εκεί, μπροστά στο μνημείο. Ύστερα, δίπλα της πήγε και κάθισε ένας δάσκαλος, ο Σεμίχ Οζακτσά, ζητώντας κι αυτός πίσω τη δουλειά του που έχασε με τις εκκαθαρίσεις.
Λίγο αργότερα, δίπλα τους κάθισε και ο κοινωνιολόγος Βελί Σατσελέ, που έχασε το δεξί του χέρι το 2000, όταν ο στρατός γκρέμισε 20 φυλακές στην επικράτεια της χώρας για να τερματίσει τις απεργίες πείνας που πραγματοποιούσαν οι κρατούμενοι. Ο ίδιος αγωνίστηκε για χρόνια μέχρι να αποζημιωθεί από το καθεστώς, ενώ σήμερα βρίσκεται επίσης στο στόχαστρο τού καθεστώτος.
Σύντομα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να προσεγγίζουν, και γρήγορα η καθιστική τους διαμαρτυρία άρχισε να λαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις.
Τις επόμενες εβδομάδες, το μνημείο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Γιουκσέλ μεταβλήθηκε σε σημείο συνάντησης της αντίστασης και της διαμαρτυρίας απέναντι στην επιχείρηση εκκαθάρισης του Ερντογάν. Σύντομα, οι δυνάμεις ασφαλείας χτύπησαν την ειρηνική διαμαρτυρία και συνέχισαν τις επιθέσεις τους επί 120 ημέρες. Στις 9 Μαρτίου, η Νουριέ και ο Σεμίχ ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να μετατρέψουν την καθιστική τους διαμαρτυρία σε απεργία πείνας, σε απάντηση στην καταστολή που συναντούσαν. Το γεγονός ήταν αρκετό για το καθεστώς του Ερντογάν ώστε να κλιμακώσει την επίθεσή του δυόμιση μήνες αργότερα, όταν στις 22 Μαΐου τούς συνέλαβε με την κατηγορία πως «θα δημιουργήσουν εστία αντίστασης όπως στο πάρκο Γκεζί και το Τεκέλ» και, βέβαια, με την κατηγορία της τρομοκρατίας.
«Όλοι εμείς που μαζευτήκαμε εκεί, βγήκαμε μέσα από αυτό το καφέ παλτό, το παλτό της Νουριέ» δήλωνε φανερά συγκινημένος στο TPP ο Ισμαήλ Ερντογάν, ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των δύο εκπαιδευτικών που αγωνίζονται για να πάρουν πίσω τη δουλειά τους. Ο ίδιος βρίσκεται σε απεργία πείνας για 90η ημέρα, ενώ τέσσερις ακόμη άνθρωποι προχώρησαν σε αυτό το διάστημα σε απεργία πείνας σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των δύο. Μεταξύ αυτών, η σύζυγος του Σεμίχ, Εσρά, στην 92η ημέρα απεργίας πείνας και ο 71χρονος Μεχμέτ Γκιουβέλ στην 52η ημέρα.
«Η απεργία πείνας είναι ο πιο ειρηνικός τρόπος πολιτικής ανυπακοής» δήλωνε στο ThePressProject ο Ισμαήλ.