Τηλεφώνησα χθες με αγωνία στη μεγάλη μου αδερφή που ζει στη Βοστώνη. Γέλασε. Με πληροφόρησε λοιπόν ότι χθες έκανε μια μεγάλη βόλτα στο προάστιο όπου κατοικεί. Με διαβεβαίωσε ότι δεν πάγωσε η αναπνοή της, ότι δεν αισθάνθηκε φρικτούς πόνους στο στήθος, ότι δεν είδε πίτσες ή τηγανητά αυγά πετρωμένα από τον παγετό, ούτε σαπουνόφουσκες να στερεοποιούνται.
 
Αργότερα συνάντησα τον ξάδερφό μου, ο οποίος ετοιμάζεται να επιστρέψει αύριο στο Ουισκόνσιν όπου κατοικεί τα τελευταία πολλά χρόνια, έχοντας ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Έμεινε έκπληκτος με την ανησυχία μου για τις συνθήκες της επιστροφής του, δεδομένου ότι δεν είχε παρακολουθήσει δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης. «Μα έχουν αναβληθεί 4.000 πτήσεις» αντέτεινα, αλλά ούτε αυτό το επιχείρημα κλόνισε την αμεριμνησία του. (Αντιθέτως, είχε την ακλόνητη πεποίθηση ότι χθες έγινε σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας διαδήλωση εναντίον της τελετής ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας από τη χώρα μας –εδώ– κι ότι έπεσε μεγάλη ποσότητα χημικών, πράγμα που οποιοσδήποτε Έλληνας τηλεθεατής θα διέψευδε, δεδομένου ότι τα δελτία ειδήσεων δεν ανέφεραν τίποτα σχετικό.)
 
Όπως και να ’χει, δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη Βόρεια Αμερική αυτό τον καιρό, θα απέφευγα οπωσδήποτε να ταξιδεύω, κι αν ήμουν εκεί δεν θα το κουνούσα από το σπίτι μου. Βλέποντας πάντως τα πλάνα στα δελτία ειδήσεων, δεν μπόρεσα να μη σκεφθώ τι θα γινόταν στον δικό μας τον τόπο, με τις δικές μας υποδομές και με τις δικές μας τοπικές αρχές και δυνάμεις ασφαλείας, αν βιώναμε ανάλογα κατακλυσμιαία φαινόμενα. Εδώ μια κάπως δυνατή βροχή πέφτει και δεν ξέρουμε από πού να μαζέψουμε τις πλημμύρες, όχι να σημειώνονται απανωτά ρεκόρ αρνητικών θερμοκρασιών και να βρεθούμε κάποια στιγμή με ψύχος μεγαλύτερο από τους πόλους της Γης…
 
Αμέσως μετά όμως ησύχασα, είμαστε πεισματάρης λαός εμείς και θα τα καταφέρναμε, το είπε κι ο πρωθυπουργός, τώρα που βρέθηκε στα ευρωπαϊκά πράγματα, σιγά μην κωλώσουμε στην «πολική δίνη», όπως αποκαλείται το καιρικό φαινόμενο που βιώνουν στις ΗΠΑ.
 
Αλλά καθώς η μια σκέψη φέρνει την άλλη, συλλογιζόμουν πώς γίνεται να ζούμε σ’ αυτή τη χώρα με το εύκρατο γλυκό της κλίμα, με τις παραλίες της, με τα βουνά της και με τις ομορφιές της και όμως να είμαστε ο αδύνατος κρίκος της Ευρώπης, υπόλογοι και ικέτες απέναντι σε κατοίκους χωρών που υποφέρουν μονίμως από δυσμενή καιρικά φαινόμενα. Όσο πιο δυσμενές μάλιστα είναι το κλίμα, σε τόσο καλύτερη οικονομική κατάσταση φαίνεται να  βρίσκονται οι ευρωπαϊκοί λαοί, εξ ου και η αντιπαράθεση Βορρά-Νότου.
 
Πώς διάολο τα καταφέραμε έτσι, μονολογούσα, καθώς ήταν αδύνατον ούτως ή άλλως να παρακολουθήσω τον ανύπαρκτο ειρμό του πρωθυπουργού. Κάποτε πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό…