Του Κώστα Εφήμερου
Ακούω όλους τους προβληματισμούς που εκφράστηκαν και από την στήλη άποψης του ThePressProject αλλά θέλω να επικεντρωθώ μόνο στο επιχείρημα που αφορά την αποτελεσματικότητα της πρότασης μομφής.
Αναρωτιέμαι αν θυμάται κανείς κάποια κυβέρνηση που έπεσε εξαιτίας μιας πρότασης δυσπιστίας. Το κοινοβουλευτικό αυτό «εργαλείο» έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα, ιδίως αφού ο Αντώνης Σαμαράς έχει ανακοινώσει ότι η καταψήφιση οποιουδήποτε νομοσχεδίου θα σημάνει αυτόματα την πτώση της κυβέρνησης (και για αυτό περνάει όλο και λιγότερα στη Βουλή).
Δεν κατανοώ λοιπόν για ποιο λόγο κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Κυρίως όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαντικότερο θα συμβεί το επόμενη εξάμηνο μέχρι τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης που έτσι και αλλιώς είναι προγραμματισμένες.
Στην περίπτωση της ΕΡΤ συμπυκνώνεται η αυθαιρεσία όλων των εξουσιών. Το μαύρο της έπεσε με μια πολιτική αυθαιρεσία μιας Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, που δεν υπογράφτηκε όπως προβλέπει το σύνταγμα από όλο το υπουργικό συμβούλιο, δεν έφτασε εντός προθεσμιών στη βουλή και δεν επικυρώθηκε ποτέ.
Μια δικαστική αυθαιρεσία ακολούθησε όταν το ΣτΕ αποφάσισε ότι η απόφαση της κυβέρνησης ήταν νόμιμη μεν αλλά ταυτόχρονα το μαύρο ήταν παράνομο, διατάσσοντας να επανέλθει το σήμα σε όλα τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια της ΕΡΤ. 158 ημέρες μετά, το ΣτΕ αγνοείται επιδεικτικά.
Το σκηνικό ολοκληρώθηκε με την αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο Ραδιομέγαρο χωρίς να έχουν εισαγγελική εντολή. Ο εισαγγελέας παραβρέθηκε απλά για να διαπιστώσει ότι δεν έχουν γίνει βανδαλισμοί. Οι αστυνομικές δυνάμεις απαγορεύουν ακόμα και σε εκλεγμένους αντιπροσώπους του κοινοβουλίου να εισέλθουν στην πρώην ανοιχτή ΕΡΤ.
Έζησα την μάχη των εργαζομένων από την πρώτη στιγμή. Έχω κοιμηθεί στο Ραδιομέγαρο επί πολλές ημέρες και νομίζω ότι είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος αφού ενώ δεν ήμουν εργαζόμενος της ΕΡΤ είχα την τιμή να γνωρίσω μερικούς από τους σημαντικότερους και ηθικότερους αγωνιστές. Είμαι και από τους λίγους που μπορούν να προσανατολιστούν στο δαιδαλώδες κτήριο που τώρα φυλάνε τα ΜΑΤ. Ένιωσα λοιπόν την πνοή της ιστορίας μέσα εκεί και πιστεύω ότι αυτό που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς με εκτελεστή τον (πολύ λίγο) Σίμο Κεδίκογλου είναι πραγματικό έγκλημα.
Αναρωτιέμαι τι θα έπρεπε να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταθέσει αυτή την περιβόητη πρόταση δυσπιστίας. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο συμβολικό και πιο ουσιαστικό ηθικά από το να πει «φτάνει πια, ο ευτελισμός των θεσμών δεν μπορεί να περνάει από το κοινοβούλιο απαρατήρητος».
Κι αν τελικά η πρόταση μομφής απλώς συσπειρώσει αυτούς που υπονομεύουν το μέλλον μας, ας τους συσπειρώσει. Κατηγορούμε τόσα χρόνια τους πολιτικούς χειρισμούς ως καιροσκοπικούς αλλά όταν η πρώτη αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση της μεταπολίτευσης εκμεταλλεύεται ένα εργαλείο που της δίνει το σύνταγμα πέφτουν όλοι να την μαλώσουν επειδή δεν υπήρξε αρκετά καιροσκόπος ως έπρεπε.
Εγώ παραμένω δύσπιστος απέναντι στην κυβέρνηση. Απέναντι σε αυτούς που καταπατώντας κάθε αίσθημα δικαιοσύνης μάς βυθίζουν στην απογοήτευση και στην έλλειψη προοπτικής. Παραμένω δύσπιστος απέναντι σε αυτούς που προτείνουν «καλύτερους πολιτικούς υπολογισμούς».
Περνάω συχνά έξω από το Ραδιομέγαρο και οι άνθρωποι της ΕΡΤ με αγκαλιάζουν. Για αυτούς που κόντρα στην λογική και στο ένστικτο της επιβίωσης επέλεξαν να σταθούν όρθιοι, για αυτούς αξίζει τον κόπο.