Τρίτη βράδυ και η Μόνικα έδινε ένα secret gig: έπαιζε στο Salon de Bricolage, τη γνωστή λέσχη του Κολωνακίου στην οποία μπαίνουν μόνο μέλη (όχι όποιος κι όποιος)… Ξέρατε πως έπαιζε χθες live η Monika; Όχι, έτσι; Ουδείς το γνώριζε, μόνο τα μέλη τουBricolage, είναι πρακτική του μαγαζιού να μην ανακοινώνει τα gigs που φιλοξενεί κατά καιρούς. Ούτως ή άλλως και οι θαμώνες του δεν ασχολούνται και πολύ. Έπαιζε η Μόνικα, ήταν και καλή όπως σας είπα, το χαιρότανε, αλλά ελάχιστοι ασχολούνταν.
Στα τραπέζια τους έπιναν όλοι βότκα Belvedere, μπουκάλια φυσικά, δεκάρα δεν έδιναν οι περισσότεροι για τη μουσική. «Και τώρα θα παίξουμε το τελευταίο κομμάτι» είπε η Μόνικα,«ευτυχώς» ακούστηκε από μία παρέα δίπλα μου, άσχετη. Ξέρετε, γκόμενες πλαστικές, τύποι με σακάκια και πούρα, ξηροκάρπια και χυμοί σε κανάτες για τη Belvedere (που πίνανε από μικροί). Ω, τι κόσμος…
Τελειώνει που λέτε η συναυλία και αρχίζει αμέσως ο dj να παίζει κάτι άθλια ντίσκο τηςσυμφοράς, καταλαβαίνετε, μην σας εξηγώ. Εκεί να δείτε κέφι οι παρέες, επιτέλους ήρθαν στα ίσια τους.
Αλλά το επαναλαμβάνω, ήταν καλή η Μόνικα. Και πέρασε όμορφα με όλους όσοι βρίσκονταν ακριβώς μπροστά της. Έπαιξε παλιά κυρίως κομμάτια, το σχήμα της ήταν ημι-ηλεκτρικό (Στέλιος Προβής = δύναμη), χόρεψε κιόλας, το χαίρονταν τα παιδιά, αν δεν ευχαριστούσε η Μόνικα κάθε τόσο και λιγάκι τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού θα ήταν πολύ καλύτερα.
Τη Δευτέρα το βράδυ την είδα ξανά στο Public, στο unplugged που διοργάνωσε ο «Εν Λευκώ 87.7» (οι φωτογραφίες είναι του Μάριου Βαλασόπουλου). Ούτε groupie να ήμουν. Και σκεφτείτε πως δεν μου άρεσε καθόλου το τελευταίο της άλμπουμ. Δηλαδή αν μου άρεσε πόσες φορές θα την έβλεπα; Στο Public πάντως δεν είχε κόσμο, το Bricolageήταν γεμάτο αν σας ενδιαφέρει (μικρό είναι βέβαια, 60-70 άτομα, ένα prive live ήταν στην πραγματικότητα – και τα δύο prive ήταν εδώ που τα λέμε).
Άλλο θέμα: οι επιλογές μίας τραγουδίστριας και του μάνατζμεντ της είναι σοβαρή υπόθεση. Όσο δύσκολο είναι να ανεβάσεις κάποιον που αξίζει, τόσο εύκολο είναι να τον κάψεις!
Δημήτρης Κανελλόπουλος