Το Ιανουάριο βρέθηκα στα εργοτάξια της Ολυμπίας Οδού, για ρεπορτάζ. Ομαδικές απολύσεις εργαζομένων πάνω κι απ’ το νόμιμο όριο του 5%, παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, υπέρογκα διόδια για δρόμους καρμανιόλες -που θα έπρεπε να αποζημιωθείς για διατάραξη ψυχικής ηρεμίας όταν τους περνάς- στοχοποίηση του κινήματος «Δεν πληρώνω». Το Μάρτιο βρέθηκα στην εμπόλεμη -τότε- ζώνη της Κερατέας, για ρεπορτάζ. Η «μπίζνα» της διαχείρισης απορριμμάτων με τις πλέον αναχρονιστικές μεθόδους, αγνοώντας περιβαλλοντικές , κοινωνικές και πολιτιστικές παραμέτρους.
Τον Μάιο βρέθηκα στα μεταλλεία Χαλκιδικής, για ρεπορτάζ. Κατάθεση επενδυτικού σχεδίου για τη μετατροπή ολόκληρης της Βόρειας Χαλκιδικής σε χρυσορυχείο για τη ιδιοκτησία και σε νεκροταφείο για τους κατοίκους της, προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων, συκοφάντηση των επιτροπών αγώνα των κατοίκων. Και, όχι, στις υφιστάμενες εξειδικεύσεις του ρεπορτάζ -οικονομικό, πολιτικό, αθλητικό, πολιτιστικό κλπ- δεν υπάρχει ρεπορτάζ «Μπόμπολα». Έτυχε απλά. Ή όπως ευστοχότερα μου έλεγαν στην Κερατέα «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τους ίδιους επιχειρηματίες θα βρεις από κάτω».
Τον Ιούνιο βρέθηκα στα γραφεία -έξω για την ακρίβεια- του εκδοτικού ομίλου Πήγασος, για αλληλεγγύη αυτήν τη φορά. Αλληλεγγύη στην απολυμένη συνάδελφο, εκλεγμένη στα συνδικαλιστικά όργανα της ΠΟΕΣΥ και πρώην συνδικαλιστική εκπρόσωπο, Πόπη Χριστοδουλίδου. Και θα ξαναβρεθώ. Μέσα σε λίγες μέρες απολύθηκαν άλλοι τέσσερις δημοσιογράφοι, όλοι με συνδικαλιστική και αγωνιστική δράση. Ο Μπόμπολας πάντως δεν κάνει διακρίσεις και συμβάλλει με τον τρόπο του στο προαιώνιο ερώτημα της ενότητας της αριστεράς. Απολύει μέλη και υποψηφίους από όλες τις παρατάξεις της.
Ο «εθνικός μας εργολάβος» αφού αξιοποίησε τον Τύπο για να συσσωρεύσει τεράστια κέρδη από τις άλλες επιχειρηματικές του δραστηριότητες, διαδραματίζοντας σημαίνοντα ρόλο στην τριγωνομετρία ΜΜΕ -πολιτική εξουσία- οικονομικά συμφέροντα, πρωτοστατεί τώρα στην υλοποίηση του «Μνημονίου στον Τύπο». Την ίδια στιγμή που ο Ελλάκτωρ παραμένει η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας πλήθος έργων και καταγράφοντας μόνο για το πρώτο τρίμηνο του 2011 κέρδη μετά φόρων ύψους 6,56 εκατ. Σίγουρα σημειώνει μια πτώση κερδών συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια αλλά δε μπαίνει και μέσα. Παρ’ όλα αυτά, στον Πήγασο η κρεατομηχανή βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Υπολογίζεται ότι μετά το φθινόπωρο έχουν γίνει περίπου 382 απολύσεις εργαζομένων, που αντιστοιχεί στο 23,2% του συνολικού προσωπικού και οι δαπάνες για αμοιβές και έξοδα εργαζομένων έχουν συρρικνωθεί κατά 29,9%. Οι εργαζόμενοι στα αθλητικά μέσα του ομίλου με την πρόσφατη αναδιοργάνωση έχουν υποστεί μειώσεις μισθών ύψους 12,5%. Ενώ το πιστόλι των ατομικών συμβάσεων με μειωμένες αποδοχές βρίσκεται πάντα πάνω στο τραπέζι. Και σ’ αυτό το τραπέζι εδώ και ένα χρόνο συνωστίζονται πολλά πιστόλια.
Βέβαια τα όσα συμβαίνουν στον Πήγασο αποτελούν απλώς την κορωνίδα των όσων συμβαίνουν γενικότερα στον Τύπο. Στο λεξικό υπάρχει μια αρκετά περιγραφική λέξη που τα συμπυκνώνει: σφαγή. Από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα περίπου 1000 εργαζόμενοι στα ΜΜΕ μετατράπηκαν σε ψηφία πίσω από την υποδιαστολή στους στατιστικούς δείκτες της ανεργίας. Οι μεγάλοι ιδιοκτήτες των Μέσων αξιοποιούν στο έπακρο το μνημονιακό οπλοστάσιο για να απορρυθμίσουν πλήρως το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων. Ατομικές συμβάσεις εργασίας, εκ περιτροπής εργασία, γενίκευση της απασχόλησης με δελτίο παροχής υπηρεσιών αποτελούν τα συστατικά του μίγματος. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι εργοδότες άνοιξαν τα χαρτιά τους εξαρχής και παίζουν τα ρέστα τους. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς πιστεύουμε ακόμα ότι μπλοφάρουν. Ότι θ’ αδειάσει το διπλανό γραφείο και όχι το δικό μας.
Όταν έγιναν οι πρώτες μαζικές απολύσεις στο ΔΟΛ -στοχευμένες σε ανθρώπους που αντιστάθηκαν σε εργοδοτικούς σχεδιασμούς- λειτούργησε σαν σοκ. Κάναμε απεργίες, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας απ’ έξω , μποϊκοτάζ στα έντυπα του ομίλου αλλά σταματήσαμε και οι απολύσεις δεν ανακλήθηκαν. Μετά έγιναν κι άλλες απολύσεις στις Αττικές Εκδόσεις, στην ΙΜΑΚΟ, στο Σκάι. Κάναμε μερικές απεργίες και μετά σταματήσαμε. Δεν ανακλήθηκαν οι απολύσεις. Ακολούθησαν 26 απολύσεις στο flash.Κάναμε 3ωρες στάσεις εργασίας. Ήρθαν τώρα οι νέες απολύσεις στον Πήγασο.Business as usual.
Δεν κάναμε τίποτα. Τα σωματεία μας απηύθυναν έκκληση στην εργοδοσία να τις ανακαλέσει. Μαθαίνουμε να ζούμε με αδειανά γραφεία δίπλα μας. Απεμπολούμε τη δυνατότητα του σοκ, της οργής, της άρνησης. Βουλιάζουμε στη λήθη . Ξεχνάμε τη Μαρινίκη, τον Γιάννη, την Ιωάννα, την Αγγελική, τη Μαίρη, τον Άρη, την Πόπη και πολλούς ακόμη. Ξεχνάμε το σωματείο μας – ακόμα κι αν μας ξεχνάει πρώτα αυτό. Ξεχνάμε ακόμα και την ίδια μας τη δουλειά. Το σκοπό της που είναι να στέκεται στο πλευρό της κοινωνίας και όχι απέναντι της. Κλείνουμε τα’ αφτιά μας στο «Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι». Μπαίνουμε στο ατομικό κελί του φόβου και ανταγωνιζόμαστε ο ένας το άλλον. (Σε τι άραγε; Αν όχι στην εξαθλίωση;)
Τις προηγούμενες ημέρες, εβδομάδες και μήνες βρέθηκα εγώ όπως και πολλοί ακόμη συνάδελφοι έξω από τον Πήγασο και από άλλα «μαγαζιά» στο πλαίσιο απεργιακών περιφρουρήσεων και συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Σκεφτόμουν ότι είναι καθήκον μας να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των εργαζομένων. Είδα λοιπόν εργαζομένους να σπάνε με τη βία τις αλυσίδες της περιφρούρησης για να μπούνε μέσα να δουλέψουν, να πηδάνε κάγκελα για να τους δει το αφεντικό ότι κατέβαλλαν υπερβάλλοντα ζήλο για να σπάσουν την απεργία, να ανέχονται ακόμα να κρύβονται σε φορτηγά -«λαθραπεργοσπάστες» τους έλεγε μια φίλη- για να μπουν στην εταιρεία, να υπογράφουν κείμενα καθ’ υπόδειξη του διευθυντή ενάντια στα σωματεία τους και τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους. Με τους εργαζόμενους είμαστε λοιπόν. Όντως. Αλλά μ’ αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε «τάξη δι’ εαυτήν», τους εργαζόμενους που βρίσκονται σε μια διαδικασία χειραφέτησης και όχι με την «τάξη καθ’ ευατήν», τους εργαζόμενους που διέπονται από αντιφάσεις, φοβίες και αντανακλαστικά συχνά αντιδραστικά. Αυτό που χωρίζει τις δύο καταστάσεις είναι η συνείδηση. Η συνείδηση ότι στα συντρίμμια των συλλογικών οραμάτων μόνο ατομικές ήττες μπορούν να χτιστούν.
Αντί επιλόγου, ένα απόσπασμα από το κείμενο της απολυμένης συναδέλφου Πόπης Χριστοδουλίδου:
Και αν ήξερα, μάγκες και λεβέντισσές μου, πως αν φύγω γρήγορα από τη μέση, οι υπόλοιποι θα σωθείτε, να είστε βέβαιοι και βέβαιες πως για μια στιγμή, πατώντας και ιδεολογία και αρχές και ψυχή, θα το έκανα.
Όμως, γνωρίζω πως ο δρόμος θα είναι κακοτράχαλος και κατηφόρα απότομη…
γνωρίζω, πως με ανθρωποφαγία, μόνο ο δήμιος θα σωθεί στο τέλος.
Γνωρίζω, πως θα δοθούν και άλλες πιο σκληρές ακόμα μάχες
και θα είμαι εκεί, όπου θα τις δώσετε, αγέρωχοι και λεβέντικα,
μαζί σας.
Όσο κι όποτε χρειαστεί.
Παιδί του «ΕΘΝΟΥΣ» κι εγώ, όπως κι εσείς,
ΘΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΩ ΣΕ ΤΟΙΧΟΥΣ, ΣΕ ΧΑΡΤΙ, ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΠΩΣ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ,
ΚΕΝΟ ΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑΣ.
ΚΑΙ ΦΥΛΛΑ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΜΕ ΜΕΡΑΚΙ, ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΚΟΠΟ ΚΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΥΧΤΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΟΧΑΡΤΟ,
ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥΣ ΤΊΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ…
ΓΡΑΦΟΥΝ ΞΕΦΤΙΛΑ.
ΚΙ ΕΙΝΑΙ… ΞΕΦΤΙΛΑ.
Ας ξαναγράψουμε λοιπόν το πρωτοσέλιδο, ξεκινώντας από το Α: Αξιοπρέπεια, Αγώνας, Αλληλεγγύη! Αλλιώς ούτε εμείς θα είμαστε εκεί για να γράφουμε, ούτε θα βρεθεί κανένας να μας διαβάσει.