Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
Electric Litany, λοιπόν, το Σάββατο στο Fuzz• μια συναυλία με λίγο σχετικά κόσμο, αναλογικά με όσα περιμέναμε μετά το live τους στο Gagarin. Παρόλ’ αυτά, επειδή η μουσική είναι συναίσθημα και είναι η τέχνη που ερεθίζει όλο μας το είναι, πληροφορίες σαν αυτές είναι χρήσιμες μόνο για το τυπικό της υπόθεσης. Όπως και οι E.L., έτσι κι εμείς, ενδιαφερόμαστε για «την ποιότητα της αποδοχής» μιας μουσικής και «όχι για την ποσότητά της». Κι είναι αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι, που νοηματοδοτεί κάθε δημιουργία και κάθε «κριτική» της. Χθες, όσοι παρευρεθήκαμε στο Fuzz, μοιραστήκαμε με κλειστά μάτια και ανοιχτά «παράθυρα», τα γνωστά tracks του σχήματος και μερικά από το καινούριο τους EP που έχει τίτλο «Love». Μιλάει για αυτήν την αγάπη που «μας έφτιαξε» και που μας κάνει να προχωράμε σαν κινητήρια δύναμη που εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός κάθε φορά • την αγάπη για ζωή.
Τους θαυμάζουμε γιατί στην ψυχεδέλεια των ηλεκτρονικών τους vibes βρίσκουμε τη γαλήνη και την ένταση σε ισορροπία, τους ξεχωρίζουμε γιατί στους στίχους τους, φανερά η έμμεσα, βρίσκεται το ελληνικό στοιχείο, όχι σαν εθνικιστικό κόμπλεξ αλλά ως μούσα πολύτροπου άνδρα, και τους αγαπάμε γιατί ακόμα κι αν ζουν μακριά είναι πολιτικοποιημένοι και γνώστες των όσων συμβαίνουν εδώ τριγύρω. Εχθές, ο Αλέξανδρος Μίαρης, ο εξαιρετικόςfrontman της μπάντας με την χαρακτηριστική χροιά στη φωνή και τη χαρακτηριστική στάση στο σώμα του, που μοιάζει σαν να παίρνει φόρα, αφιέρωσε ένα κομμάτι στους γονείς του και ήταν αναπόφευκτη η θύμηση μιας άλλης μάνας, που η μορφή της θα παραμένει πάντα αντιφασιστικό σύμβολο, της Μάγδας. Αργότερα αναφέρθηκε στον Τάσο Θεοφίλου και στην Κερατέα και μας είπε για τους περασμένους Δεκέμβρηδες που «δεν μπορεί.. θα υπάρξουν κι άλλοι», χαιρετώντας μας με κάτι δικό του: «σκατά στους φασίστες»! Και είναι όλα αυτά που τον ξεχωρίζουν και τον κάνουν κάτι παραπάνω από έναν απλό τραγουδοποιό.
Ήταν μια ακόμα σαγηνευτική τους εμφάνιση, σ’ αυτήν την πόλη που όλοι τρέχουμε για το δικό του άπιαστο ο καθένας, κατεβάζοντας τη ματιά στην ομορφιά της αλλά πολύ παραπάνω στην ασχήμια της. Και για να μην μακρηγορούμε, θα πούμε ένα «ευχαριστώ» για την παρουσία τους που κάθε φορά είναι μια ελεγεία των αόρατων συναισθημάτων και σκέψεων που μόνο η μουσική φέρνει στην επιφάνεια, και θα κρατήσουμε αυτό που οι ίδιοι δήλωσαν«ώσπου να λυθούν και να κερδηθούν οι κοινωνικοί αγώνες και ώσπου να λυθεί και να κερδηθεί η αληθινή αγάπη εκεί θα είμαστε», γιατί -παραφράζοντας κάτι από Νίτσε- χωρίς τη μαγεία της μουσικής με συνείδηση, η ζωή θα ήταν ένα λάθος.