Ένα είδος επανάστασης
Ένα είδος επανάστασης: Το ήθος και η πολιτική των εξεγερμένων της Πουέρτα δελ Σολ (Open Democracy: http://bit.ly/kKRy0M)
Για το ήθος και την πολιτική των εξεγερμένων και «αγανακτισμένων» της Puerta del Sol μιλά ο Ryan Gallagher στο OpenDemocracy (28/5/2011):
Δεκατρείς μέρες μετά την πρώτη αυθόρμητη «κάθοδο» των Ισπανών στην Puerta del Sol, το κίνημα εξελίσσεται και έχει κερδίσει το σεβασμό των πολιτών με το ήθος του και τις –αποδεδειγμένες πλέον- ειρηνικές διαθέσεις του.
Η πλατεία έχει γεμίσει από διαμαρτυρόμενους πολίτες κόντρα στην ανεργία, τη λιτότητα, τη διαφθορά των πολιτικών και τα περίφημα προγράμματα διάσωσης της χώρας που χρεώνουν το λαό με πολλά εκατομμύρια ευρώ. Κι όλα στο όνομα της οικονομικής κρίσης.
Μέσα σε αυτό το ιδιόρρυθμο κάμπινγκ, υπάρχει μια δομή, μια οργάνωση και τίθενται στόχοι που μάλλον θα ζήλευαν πολλές ευνομούμενες κοινωνίες. Η τροφή και το νερό είναι δωρεάν, ευγενική «χορηγία» των τοπικών επιχειρήσεων, ενώ λειτουργούν κουζίνες, τουαλέτες, κέντρο Τύπου κι επικοινωνίας, ακόμη και βιβλιοθήκη και παιδικός σταθμός. Και όντως, ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ.
Οι επιτροπές εργασίας έχουν πιάσει δουλειά, η καθεμία στον τομέα της: Πολιτική, Οικονομία, Εκπαίδευση, Πολιτισμός, Κοινωνική πολιτική και Μετανάστευση, Περιβάλλον και Υγεία. Ανοιχτές σε κάθε ιδέα, με στημένη κάλπη που δέχεται κάθε πρόταση για αλλαγή. Οι συζητήσεις και οι πολύωρες διαβουλεύσεις δεν σταματούν σχεδόν ποτέ, μέχρι να καταλήξουν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, στα οποία συμφωνούν τελικά όλοι. «Ηγέτης μας είναι οι συνελεύσεις μας και οι αποφάσεις λαμβάνονται όλες με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση» λένε οι διοργανωτές.
Η αυστηρή οργάνωση και το ήθος είναι τα βασικά στοιχεία επιτυχίας του εγχειρήματος. Οι νεαροί ακτιβιστές, για παράδειγμα, αποτρέπουν κάθε χρήση αλκοόλ. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να κατηγορηθεί το κίνημα για ανευθυνότητα. Οι νέοι που κατασκήνωσαν στην πλατεία, δεν ψάχνουν αφορμή για μπύρες και πάρτυ…
Με αυτή τους τη στάση έχουν κερδίσει το σεβασμό των πολιτών που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα και δεν ανήκουν στη γενιά των 20άρηδων και των 30άρηδων. Η πλατεία γεμίζει με παιδιά, με οικογένειες, με συνταξιούχους, κι αυτό , σύμφωνα με τους διοργανωτές είναι η καλύτερη «ασπίδα» απέναντι στις αστυνομικές δυνάμεις. Διαδηλώνουν μαζικά και ειρηνικά, χωρίς να προκαλούν, αποτρέποντας κάθε χρήση αστυνομικής βίας. Και αυτή είναι η τακτική τους: Να αφοπλίσουν ειρηνικά και με χαμόγελα τα ισπανικά ΜΑΤ.
Στην πλατεία θα συναντήσει κανείς αναρχικούς, σοσιαλιστές, αντι καπιταλιστές, δεξιούς και αριστερούς. Το κίνημα το ίδιο όμως ξεφεύγει από κάθε είδους ταμπέλες. Στόχος τους δεν είναι να διαλύσουν το σύστημα. Στόχος τους είναι να το αλλάξουν, να το κάνουν ανθρώπινο και αντιπροσωπευτικό για όλους. Και, προς το παρόν, τους ενδιαφέρει να ακουστεί η φωνή τους.
Με έμπνευση την Αραβική Ανοιξη, τα μάτια τους γεμίζουν ελπίδα και ονειρεύονται το κίνημά τους να εξαπλωθεί σε κάθε γειτονιά της Ισπανίας, σε κάθε γειτονιά της Ευρώπης. Η μεγάλη πρόκληση έρχεται. Θα αντέξουν; Θα παραμείνουν στις πλατείες; Θα αντισταθούν στην πίεση που αργά ή γρήγορα θα ρθει; Η ισπανική κυβέρνηση προς το παρόν παρακολουθεί μουδιασμένη τις εξελίξεις. Η αντίδραση του κόσμου, με αυτόν τον τρόπο. Είναι πρωτόγνωρη.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον του κινήματος των «οργισμένων». Από την Puerta del Sol πάντως το μήνυμα είναι ένα: «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος»
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ του Ryan Gallagher εδώ:
http://bit.ly/kKRy0M
Δεκατρείς μέρες μετά την πρώτη αυθόρμητη «κάθοδο» των Ισπανών στην Puerta del Sol, το κίνημα εξελίσσεται και έχει κερδίσει το σεβασμό των πολιτών με το ήθος του και τις –αποδεδειγμένες πλέον- ειρηνικές διαθέσεις του.
Η πλατεία έχει γεμίσει από διαμαρτυρόμενους πολίτες κόντρα στην ανεργία, τη λιτότητα, τη διαφθορά των πολιτικών και τα περίφημα προγράμματα διάσωσης της χώρας που χρεώνουν το λαό με πολλά εκατομμύρια ευρώ. Κι όλα στο όνομα της οικονομικής κρίσης.
Μέσα σε αυτό το ιδιόρρυθμο κάμπινγκ, υπάρχει μια δομή, μια οργάνωση και τίθενται στόχοι που μάλλον θα ζήλευαν πολλές ευνομούμενες κοινωνίες. Η τροφή και το νερό είναι δωρεάν, ευγενική «χορηγία» των τοπικών επιχειρήσεων, ενώ λειτουργούν κουζίνες, τουαλέτες, κέντρο Τύπου κι επικοινωνίας, ακόμη και βιβλιοθήκη και παιδικός σταθμός. Και όντως, ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ.
Οι επιτροπές εργασίας έχουν πιάσει δουλειά, η καθεμία στον τομέα της: Πολιτική, Οικονομία, Εκπαίδευση, Πολιτισμός, Κοινωνική πολιτική και Μετανάστευση, Περιβάλλον και Υγεία. Ανοιχτές σε κάθε ιδέα, με στημένη κάλπη που δέχεται κάθε πρόταση για αλλαγή. Οι συζητήσεις και οι πολύωρες διαβουλεύσεις δεν σταματούν σχεδόν ποτέ, μέχρι να καταλήξουν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, στα οποία συμφωνούν τελικά όλοι. «Ηγέτης μας είναι οι συνελεύσεις μας και οι αποφάσεις λαμβάνονται όλες με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση» λένε οι διοργανωτές.
Η αυστηρή οργάνωση και το ήθος είναι τα βασικά στοιχεία επιτυχίας του εγχειρήματος. Οι νεαροί ακτιβιστές, για παράδειγμα, αποτρέπουν κάθε χρήση αλκοόλ. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να κατηγορηθεί το κίνημα για ανευθυνότητα. Οι νέοι που κατασκήνωσαν στην πλατεία, δεν ψάχνουν αφορμή για μπύρες και πάρτυ…
Με αυτή τους τη στάση έχουν κερδίσει το σεβασμό των πολιτών που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα και δεν ανήκουν στη γενιά των 20άρηδων και των 30άρηδων. Η πλατεία γεμίζει με παιδιά, με οικογένειες, με συνταξιούχους, κι αυτό , σύμφωνα με τους διοργανωτές είναι η καλύτερη «ασπίδα» απέναντι στις αστυνομικές δυνάμεις. Διαδηλώνουν μαζικά και ειρηνικά, χωρίς να προκαλούν, αποτρέποντας κάθε χρήση αστυνομικής βίας. Και αυτή είναι η τακτική τους: Να αφοπλίσουν ειρηνικά και με χαμόγελα τα ισπανικά ΜΑΤ.
Στην πλατεία θα συναντήσει κανείς αναρχικούς, σοσιαλιστές, αντι καπιταλιστές, δεξιούς και αριστερούς. Το κίνημα το ίδιο όμως ξεφεύγει από κάθε είδους ταμπέλες. Στόχος τους δεν είναι να διαλύσουν το σύστημα. Στόχος τους είναι να το αλλάξουν, να το κάνουν ανθρώπινο και αντιπροσωπευτικό για όλους. Και, προς το παρόν, τους ενδιαφέρει να ακουστεί η φωνή τους.
Με έμπνευση την Αραβική Ανοιξη, τα μάτια τους γεμίζουν ελπίδα και ονειρεύονται το κίνημά τους να εξαπλωθεί σε κάθε γειτονιά της Ισπανίας, σε κάθε γειτονιά της Ευρώπης. Η μεγάλη πρόκληση έρχεται. Θα αντέξουν; Θα παραμείνουν στις πλατείες; Θα αντισταθούν στην πίεση που αργά ή γρήγορα θα ρθει; Η ισπανική κυβέρνηση προς το παρόν παρακολουθεί μουδιασμένη τις εξελίξεις. Η αντίδραση του κόσμου, με αυτόν τον τρόπο. Είναι πρωτόγνωρη.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον του κινήματος των «οργισμένων». Από την Puerta del Sol πάντως το μήνυμα είναι ένα: «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος»
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ του Ryan Gallagher εδώ:
http://bit.ly/kKRy0M