Το ευρώ είναι, όπως όλοι γνωρίζουν, ένα νόμισμα. Αυτό δεν είναι αυτονόητο γιατί, σύμφωνα με τη γνωστή φράση που αποδίδεται στον Φρόιντ, ένα πούρο μπορεί να είναι ένα πούρο, αλλά αυτό συμβαίνει κατʼ εξαίρεσιν. Συνήθως οι σημασίες ξεχειλίζουν από τα αντικείμενα. Το ευρώ λοιπόν στο ελληνικό φαντασιακό δεν είναι απλώς ένα νόμισμα, αλλά ένα σύμβολο της συμμετοχής της ψωροκώσταινας στο κλαμπ των ισχυρών. Τέτοια είναι πια η χαρά γιʼ αυτή τη συμμετοχή, που ξεχνάμε ότι κολοσσοί της ευρωπαϊκής παιδείας, αίφνης οι Άγγλοι, δεν συμμετέχουν.  Οι Άγγλοι επιμένουν να λένε, όπως κι εμείς, ότι ταξιδεύουν στην Ευρώπη. Κι εμάς, που  μπήκαμε όπως μπήκαμε σʼ αυτό το κλαμπ των ισχυρών (τώρα μαζί με την Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Σλοβακία), πάντα μας αντιμετωπίζουν σαν παρίες, αυθαίρετους εισβολείς στα χώματα των ενδόξων προγόνων μας και στην ευρωπαϊκή οικογένεια. 
 
Κι όμως όσοι πασχίζουν να μας πείσουν ότι πρέπει ντε και καλά να μείνουμε στο ευρώ, το ταυτίζουν με την Ευρώπη όλη: η έξοδος από την ευρωζώνη θα σημάνει αυτόματη εγγραφή μας στην υποσαχάρια Αφρική, όπως ειπώθηκε.  Άλλος έφτασε να υμνεί τον Μπετόβεν και τον Γκαίτε, λες και τους έλειπαν τα καλά μας λόγια, λες και θα απαγορευτούν τα έργα τους αν αλλάξουμε νόμισμα. Αυτή η σύγχυση δεν είναι αθώα. Μια οικονομική κίνηση, με συγκεκριμένες συνέπειες για τις οικονομίες των περιφερειακών χωρών, επενδύεται με επίχρισμα ευρωπαϊκής πολιτιστικής αίγλης. Παράξενο, να ακούς για τα έργα της τέχνης μόνο όταν πρέπει να σε πείσουν ότι το συμφέρον σου ταυτίζεται με το συμφέρον των ευρωπαϊκών τραπεζών.