Το Φεβρουάριο του 1981 τα εν ζωή φυλακισμένα μέλη της δυτικογερμανικής οργάνωσης ένοπλης πάλης, χαρακτηρισμένης ως τρομοκρατικής, Φράξια Κόκκινος Στρατός (Rote Armee Fraktion, RAF, γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ – Μάινχοφ) συμμετείχαν σε ομαδική απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες κρατησής τους. Δεν ήταν η πρώτη τέτοια απεργία, είχαν προηγηθεί άλλες επτά. Η συγκεκριμένη διήρκεσε 70 ημέρες και κόστισε, εν τέλει, δύο ζωές. Η μία ήταν του απεργού πείνας, Σίγκουρντ Ντέμπους (Sigurd Debus), που τον είχαν αναγκάσει σε υποχρεωτική σίτιση με εντολή της τότε δυτικογερμανικής κυβέρνησης. Η άλλη ήταν του γιατρού της φυλακής, Φώλκερ Λεσχορν (Volker Leschhorn).

Ως επικεφαλής του νοσοκομείου της φυλακής Μοαμπίντ του Βερολίνου, ο 49 ετών Λέσχορν είχε αρνηθεί να υπακούσει στις επίσημες εντολές για υποχρεωτική σίτιση των φυλακισμένων, οπότε διασύρθηκε, απειλήθηκε και διώχθηκε νομικά για «επίδειξη μη υπερασπίσιμης αλληλεγγύης στους τρομοκράτες φυλακισμένους».

Μετά την έρευνα που ακολούθησε, με αντικείμενο «τη συμπεριφορά» του, έδωσε τέλος στη ζωή του, το Γενάρη του 1982. Στο σημείωμα της αυτοκτονίας του έγραψε: «Δεν μπορώ πια να αντέξω την καταδίωξη που υφίσταμαι. Είχα καλό σκοπό».

Πέραν του ονόματός του, που σώζεται σε πέηπερ σχετικό με τα ηθικά και νομικά διλλήματα που θέτει η υποχρεωτική σίτιση, το οποίο υπογράφει ο καθηγητής Ιστορίας Λήθ Πάσμορ, πολύ λίγες πληροφορίες είναι διαθέσιμες για τον γιατρό που έφυγε από τη ζωή, θύμα του κράτους, επειδή δε θέλησε να εγκληματίσει και να παραβεί τον όρκο του. Κάποιες σελίδες σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, στη Δυτική Γερμανία, απαιτούν γνώση γερμανικών, που δεν έχω. Ωστόσο, οι πράξεις που του ζήτησαν να κάνει, και αρνήθηκε, σώζονται επακριβώς, από τη διήγηση του Χόλγκερ Μάινς. Οι διώξεις και οι απειλές που του ασκήθηκαν, ο διασυρμός του και τα δικαστήρια, δυστυχώς δεν καταγράφονται με λεπτομέρειες – ωστόσο, η αυτοκτονία του μιλά με τον δυνατότερο τρόπο.

Τις συνθήκες που κυριαρχούσαν ώστε να γίνει δυνατή η βίαιη, υποχρεωτική σίτιση, κατέγραψε, με συγκλονιστικό τρόπο, ένα από τα θύματα των απεργιών πείνας της RAF, ο Χόλγκερ Μάινς. Πέρα από τον ανυπόφορο και διαρκή πόνο, η ίδια η διαδικασία είναι προφανώς βασανιστήριο:

«Πεντέξι μπάτσοι, δυό τρεις υγειονομικοί, ένας γιατρός. Οι μπάτσοι με αρπάζουν, με σπρώχνουν και με τραβάνε στην επεμβατική καρέκλα. Πρόκειται για ένα τραπέζι επεμβάσεων με όλα τα καλά: γυρίζει προς κάθε κατεύθυνση, έχει αρμούς ώστε να γίνεται καρέκλα κλπ.

Με δένουν εκεί πάνω: δύο ζευγάρια χειροπέδες και ποδοπέδες, μια ζώνη πλάτους 30 εκατοστών περί τη μέση, δύο δερμάτινες λωρίδες με τέσσερα δεσίματα η κάθε μια από τον αγκώνα ως τον καρπό στο αριστερό χέρι, κι άλλες δυό στο δεξί, και μία ακόμη στο στήθος. Πίσω μου, ένας μπάτσος ή ένας υγειονομικός κρατάει το κεφάλι μου σταθερό πάνω στο μαξιλαράκι της επεμβατικής καρέκλας, με τα δύο του χέρια στο μέτωπο μου. Σε περίπτωση ενεργούς μου αντίστασης με το κεφάλι, δύο ακόμη, ένας αριστερά και ένας δεξιά, με πιάνουν από τα μαλλιά, του μούσι και το λαιμό. Κατ΄αυτόν τον τρόπο όλο μου το σώμα είναι ακινητοποιημένο, κι αν το κρίνουν απαραίτητο ένας ακόμη κρατά ακίνητα τα γόνατά μου ή τους ώμους μου… Αυτή την εβδομάδα έδεσαν τόσο στενά τις ζώνες και τις λωρίδες που μελάνιασαν τα χέρια μου.

Το στόμα: Στα δεξιά μου, ο γιατρός, πάνω σε ένα σκαμνάκι, με ένα μικρό λοστό, γύρω στα 20 εκατοστά, στη μια πλευρά του μια κυρτή βελόνα, στην άλλη μια κυρτή σπάτουλα, δεμένη πάνω του με κολλητική ταινία. Αυτό μπαίνει ανάμεσα στα χείλη, το στόμα το ανοίγουν με τα δάχτυλα τους εκείνη την ώρα, κι ύστερα περνάει ανάμεσα στα δόντια – πράγμα εύκολο στην περίπτωση μου, που μου λείπουν τρία δόντια- με βία τα σπρώχνουν μακρυά είτε ασκώντας πίεση είτε πιέζοντας τη σπάτουλα πάνω στα ούλα. Είναι δύσκολο να κλείσεις τα δόντια, και είναι ένα δυνατό σημείο αντίστασης, που όμως οδηγεί σε μικροτραυματισμούς στα δόντια και τα ούλα. Για να αντιμετωπίσουν την δύναμη του σαγονιού χρησιμοποιούν τρεις διαφορετικές λαβές: τα κρατούν μακρυά με τα δάχτυλα τους κάτω από τα χείλη, τραβώντας την ίδια ώρα τη γενειάδα μου τόσο πάνω όσο και κάτω από τα χείλη, ή ασκούν μεγάλη πίεση πίσω από τα αυτά και στο σημείο που ενώνονται τα σαγόνια, κάτι αληθινά επώδυνο, ή πιέζουν επίμονα το δάχτυλο στα νεύρα και στους μύες περί την καρωτίδα, που μπορεί να μην είναι η πιο επώδυνη μέθοδος αλλά θέλει μια μέρα για να φύγουν τα σημάδια…

Μόλις χωρίσουν τα σαγόνια, ο υγειονομικός στα αριστερά χώνει το σφιγκτήρα ανάμεσα στα δόντια. Είναι ένα διάτμητο αντικείμενο, σε σχήμα γλώσσας, με επικάλυψη από καουτσούκ, πάχους δύο δάχτυλων, με φτερά στην άρθρωση, με το οποίο κρατούν τα σαγόνια ανοιχτά. Η γλώσσα τραβιέται προς τα εμπρός και πιέζεται προς τα κάτω με μια λαβίδα ή ο γιατρός χρησιμοποιεί ένα δάχτυλο στο οποίο φορά ατσάλινο περίβλημα…

Η υποχρεωτική σίτιση: χρησιμοποιείται ένας κόκκινος στομαχικός σωλήνας στο πάχος του μέσου δακτύλου μου. Έχει λιπανθεί, αλλά δεν καταφέρνουν να πάει κάτω χωρίς να με πνίγει, αφού είναι μόλις ένα με τρία χιλιοστά πιο λεπτό από την πεπτική οδό… η παραμικρή ενόχληση όταν κατεβάζουν το σωλήνα προκαλεί πνιγμό και ναυτία και κράμπα στο στήθος και τους στομαχικούς μύες, προκαλώντας σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων με εξαιρετικά ισχυρούς σπασμούς σε ολόκληρο το σώμα, που το οδηγούν να χτυπά το σωλήνα. Όσο πιο ισχυροί και διαρκείς, τόσο το χειρότερο. Ένα απλό πνίξιμο ή τάση για εμετό φέρνει κύμματα από κράμπες. Ο μόνος τρόπος να μην προκληθούν είναι να μείνεις πολύ ακίνητος και να ανασαίνεις βαθιά και κανονικά. Υπό αυτές τις συνθήκες η αντίσταση του ίδιο του σώματος το κάνει αυτό αδύνατο… Αυτός είναι και ο λόγος των δεσμών κατά την υποχρεωτική σίτιση – γιατί το σώμα από μόνο του αντιδρά.

Μόλις ο σωλήνας είναι στο στομάχι, συνδέεται στην έξω άκρη του ένα πλατύτερο χωνί και με ένα συνηθισμένο κύπελλο, που παίρνει κάπου 250ml, αρχίζουν σταδιακά να σπρώχνουν μικρές ποσότητες της [διατροφικης] λάσπης. Η λάσπη είναι κάποιο είδος επεξεργασμένου κρέατος, θολού, γλοιώδους και λιπαρού, που, σε κάθε περίπτωση, περιλαμβάνει βιταμίνες, γλυκόζη, αυγά και κάτι άλλα ψιλοκομμένα… Η είσοδος της τροφής κρατά από ενάμιση ως τρία λεπτά. Ρίχνουν μέσα ένα ολόκληρο κύπελλο ακόμη και αν πνίγεσαι σε τέτοιο βαθμό που η κράμπα καταλαμβάνει όλο το σώμα για πέντε έξι λεπτά, χωρίς καμμία ανακούφιση… Μετά από τρία ως πέντε λεπτά αφαιρούν το σωλήνα.. Κατόπιν συνεχίζουν να με κρατούν ακινητοποιημένο, πιέζοντας το κεφάλι μου για τουλάχιστον δέκα λεπτά ακόμη, κάποτε και παραπάνω, ώστε ‘να με ηρεμήσουν’. Ο γιατρός αρνείται να μου δώσει το όνομα του, αν και ξέρω πως ήταν Φρέιταγκ. Ένας μπάτσος, που τον λένε Φόλμαν, είναι αυτός που τις περσότερες φορές κρατάει κάτω το κεφάλι μου με όλη του τη δύναμη, τόσο που τα χέρια του αρχίζουν να τρέμουν από την προσπάθεια, ένας αληθινός σαδιστής, κι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε ένα θάλαμο μήκους 1,90 μέτρων…

Χόλγκερ Μάινς, 11 Οκτωβρίου 1974»

Ο Χόλγκερ Μάινς, κινηματογραφιστής και μέλος της Φράξιας Κόκκινος Στρατός, πέθανε από την απεργία πείνας την 9η Νοεμβρίου 1974. Με ύψος 1,83, ζύγιζε μόλις 39 κιλά την ημέρα του θανάτου του.