Θα έλεγε κανείς ότι αυτό είναι ένα δευτερεύον ζήτημα, μπροστά στην ουσία του θέματος, που είναι αν θα παραμείνει εκτός φυλακής ο Κορκονέας με την εξωφρενική αναγνώριση ελαφρυντικού, που ευτυχώς ζητά να ανατρέψει η αίτηση αναίρεσης που άσκησε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου τον Νοέμβριο του 2019. Πιστεύω ότι δεν είναι δευτερεύον.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου πήρε τον λόγο επισημαίνοντας ότι «ο ένας δολοφόνος είναι ελεύθερος και ο άλλος αθωωμενος», συνεπώς όταν ο καταδικασθείς λέει «δεν θα μιλήσει η οικογένεια», είναι υποχρέωση μου απέναντι σε αυτές τις δύο γυναίκες, την μητέρα και την αδερφή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, να εξηγήσω.

Αν σε κάτι ενδιαφέρουν τα όσα με τόση ένταση διαμείφθηκαν στον Άρειο Πάγο σήμερα, είναι η πεποίθηση που διατύπωσαν οι συνήγοροι της οικογένειας Γρηγορόπουλου πως αυτό συνιστά μία ακόμη ψηφίδα στο μεγάλο μωσαϊκό παραθεσμικής και παραδικαστικής προστασίας στον Κορκονέα:

«Ζούμε τις παρεμβάσεις των μηχανισμών, αστυνομικών και παρακρατικών, από το 2008. Ελπίζω να μη συμβεί το ίδιο και στον Άρειο Πάγο», είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

«Η μητέρα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τη δική, διότι το δικαστήριο τον αντιμετώπιζε ως θύτη και όχι ως θύμα. Πιστεύω ότι επαναλαμβάνεται το ίδιο και σήμερα».

Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου είναι ένα ορόσημο για την κοινωνία μας. Και αν οι φόνοι ανήκουν στο αστυνομικό δελτίο, η δολοφονία από αστυνομικό ανήκει στην κοινή πολιτική μας συνείδηση, διότι καταλαβαίνουμε καλά ότι αυτή η πράξη δεν θα ήταν διανοητή χωρίς το θεσμικό πέπλο προστασίας με το οποίο τυλίγει το κράτος αστυνομικούς σαν τον Κορκονέα.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Ζωή Κωνσταντοπούλου μάς μίλησε έξω από τον Άρειο Πάγο, εκεί που συγκεντρωμένοι δημοσιογράφοι περίμεναν τις δηλώσεις της ίδιας και του Νίκου Κωνσταντόπουλου.

Μας μίλησε για όλη την ακολουθία των πράξεων με τις όποιες η αστυνομία και μετά η δικαιοσύνη φρόντισε να προστατεύσει τον Κορκονέα.

Πώς νόμιζε ότι θα πάει σπίτι του μετά τη δολοφονία, πώς μετατράπηκε σε ενδεχόμενο δόλο ο άμεσος δόλος, πώς δηλαδή το δικαστήριο θεώρησε ότι ο Κορκονέας πυροβολούσε με ευθεία βολή στην καρδιά του Γρηγορόπουλου, χωρίς όμως πρόθεση να τον σκοτώσει… Πώς μεταφέρθηκε η δική μακριά από την Αθήνα, για να προστατευτεί υποτίθεται ο φονιάς και ο Κούγιας.

Και σε όλα αυτά, αντηχούσαν τα ονόματα όλων αυτών των ανθρώπων που ήταν ζεστές παρουσίες στα σπίτια των αγαπημένων τους, και τώρα έγιναν σύμβολα. Μακάρι όμως κανείς να μη γινόταν σύμβολο, απλώς γιατί βρέθηκε στον δρόμο φασιστών με κρατική προστασία. Είτε πρόκειται για τον Ζακ, είτε για τον Φύσσα, είτε για τον Γρηγορόπουλο, ένα είναι σίγουρο: ότι το κακό θα ξανασυμβεί. Και θα ξανασυμβεί όσο δεν αντιμετωπίζουμε τον θεσμικό χαρακτήρα της ατιμωρησίας των αστυνομικών.

Είπα ότι η συζήτηση σήμερα στον Άρειο Πάγο ήταν έντονη. Τα δικαστήριά μας έχουν αυτή την ανηφορική αρχιτεκτονική, που σε υποχρεώνει να κοιτάς την πρόεδρο από τα βάθη μιας ταπεινώσεως που σε βεβαιώνει από την αρχή ότι η απέναντι πλευρά σε κοιτάζει από τα ύψη της συμβολικής της κυριαρχίας. Αυτής που μας κάνει να σηκωνόμαστε όρθιοι κατά την έλευση της προέδρου.

Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν μια στιγμιαία ανατροπή αυτής της ιεραρχίας. Μια επιδημία λύσσας που μηδενίζει την απόσταση αυτών που προστατεύουν τον Κορκονέα, από αυτούς που νιώθουν ότι μπορεί να βρεθούν στη θέση του.

Κανείς δολοφονημένος δεν ανασταίνεται, ούτε επειδή διαδηλώσαμε ούτε επειδή κερδίσαμε ή χάσαμε μια δίκη. Όλοι όμως οι μελλοντικοί φόνοι που περιμένουν να διαπραχθούν εξαρτώνται απολύτως από το αν αντιδράσαμε και αν αντιδράσαμε όπως και όσο έπρεπε στους προηγούμενους.