Μερικές φορές το ενδιαφέρον στην πολιτική είναι οι ρωγμές, όταν αυτά που κανονικά λέγονται από το περιθώριο, τα παραδέχεται το κέντρο. Μια τέτοια στιγμή ήταν η έκδοση του βιβλίου του Γιάννη Πρετεντέρη, μαζί με μια συνέντευξή του. Αναφέρει στον πρόλογο πως ο δημοσιογράφος γράφει όχι την α-λήθεια αλλά ό,τι ξέρει. Ωραίο τσιτάτο, αλλά κάπως παράξενο όταν συνοδεύεται από την ομολογία 
ότι γνώριζε αλλά δεν έλεγε πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο:  “Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν 
μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό (…) Για ένα δεκάμηνο υποδυόμασταν το θέατρο ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Τρίχες: δεν ήταν”. Και ο λόγος; «Όπου στον κόσμο εφαρμόζονται ανάλογα οικονομικά προγράμματα, οι εμπνευστές τους ξεκινούν από το πραξικόπημα. Κανονικά δηλαδή πρώτα εμφανίζονται τα τανκς και μετά η τρόικα… Φυσικά στη χώρα μας κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Γι’ αυτό καταβλήθηκε τόση προσπάθεια (εντός και εκτός Ελλάδας) να δημιουργηθεί κλίμα κατασκευασμένης συναίνεσης ή ευρύτερης αποδοχής του Μνημονίου με το επιχείρημα του “μονόδρομου”. (…) Ήταν ίσως η πιο αποκρουστική πλευρά ενός εκτρωματικού σχεδίου». 
 
Αυτά τα παραθέματα δεν ανήκουν στη Ναόμι Κλάιν, αλλά στον Γιάννη Πρετεντέρη σε κρίση ειλικρίνειας. Γράφει επίσης ότι εφόσον δεν υπήρξαν τανκς, έπρεπε η προπαγάνδα να αναλάβει να πείσει ότι δεν υπήρχαν άλλες λύσεις και ότι αυτή η λύση θα τελεσφορούσε, να αποσιωπήσει την «αυθαίρετη και αυταρχική επέλαση της κυβέρνησης στα αποθεματικά των ταμείων», να επικαλείται απειλητικά τη χρεοκοπία ακόμη και όταν περνούσαν μήνες καθυστέρησης για τη δόση, και να επιβάλλει τη διάλυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την  απορρύθμιση της αγοράς εργασίας (όλα αυτά λέγονται στο βιβλίο, δεν είναι δελτία τύπου του ΣΥΡΙΖΑ). 
 
Ορίστε λοιπόν ένα άλλο δημοσιογραφικό χρονικό της κρίσης: ο κόσμος έπρεπε να πειστεί να συναινέσει σε μια πολιτική αδιέξοδη και καταστροφική. Ο προσφορότερος τρόπος ήταν η προπαγάνδα, την οποία ανέλαβαν ικανοί και ευφυείς δημοσιογράφοι, που πληρώνονταν με αστρονομικούς μισθούς από καταχρεωμένα κανάλια, προκειμένου να στηρίξουν μια κυβέρνηση που θα τους εξασφάλιζε δανεικό χρήμα και δημόσια έργα, με αντάλλαγμα την αποσιώπηση της αλήθειας.