«Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η – υπό την καθοδήγηση της γερμανικής κυβέρνησης – επιβληθείσα πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης», συνεχίζει ο μεγαλύτερος ίσως εν ζωή ευρωπαίος φιλόσοφος, «η οποία δν επέλυσε τη συνεχιζόμενη ακόμα οικονομική κρίση, αλλά επιτάχυνε τη διεύρυνση του χάσματος των εθνικών οικoνομιών μεταξύ βορρά και νότου και διέσπασε βαθιά την Ευρώπη».

Στη συνέντευξή στην έγκριτη εφημερίδα του Αμβούργου «Die Zeit», ο γερμανός φιλόσοφος τονίζει: «Σημαντικό δεν είναι το ερώτημα “υπέρ” ή “κατά” των Βρυξελλών, αλλά μόνο το “πως” μία συνεργασία πρέπει να προωθηθεί.

Το να λες “συνεχίζουμε έτσι” με λαούς υπό δημοκρατική απαγόρευση / κηδεμονία, οι οποίοι ανακαλούνται στην τάξη,μέσω οικονομικών κινήτρων, επισφραγίζει τη διάλυση.
Εδώ να προσθέσω ακόμα δυό φράσεις κλειδιά: Θέλουμε ένα κοινό ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο προς το συμφέρον των μονοπωλίων ή θέλουμε μετά το Brexit και τον Τραμπ έναν ευρωπαϊκό πυρήνα ικανό να δρα σε παγκόσμιο επίπεδο, επειδή τα εθνικά μας κράτη από μόνα τους είναι πολύ αδύναμα να υπερασπιστούν τον ελεύθερο τρόπο ζωής μας και ο οποίος (ευρωπαϊκός πυρήνας) θα μπορούσε να επηρεάσει την πολιτική διαμόρφωση ενός χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, ο οποίος έχει γίνει άγριος;».

Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ