του Δημήτρη Τσίρκα
Η Δυτική και η Ανατολική Γερμανία αλληλοαναγνωρίστηκαν το 1972 με τη Βασική Συνθήκη και ομαλοποίησαν πλήρως τις διμερείς σχέσεις τους. Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί για να διαψευσθεί και αυτό το «επιχείρημα» των Μακεδονομάχων.
Να υπενθυμίσουμε ακόμη ότι η Ελλάδα δεσμεύεται από την Ενδιάμεση Συμφωνία που υπέγραψε το 1995 με τη γειτονική χώρα, να υποστηρίξει την είσοδό της στους διεθνείς οργανισμούς (και το ΝΑΤΟ) με το προσωρινό της όνομα (ΠΓΔΜ). Το 2008 στη σύνοδο των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ο Κώστας Καραμανλής ουδέποτε έθεσε βέτο στην προσχώρηση της ΠΓΔΜ. Αυτό που συνέβη τότε είναι ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ συμφώνησαν ομόφωνα να καθυστερήσουν την είσοδο της ΠΓΔΜ μέχρι να λυθεί η διαφορά με την Ελλάδα. Τόσο όμως ο Καραμανλής, όσο και άλλα μέλη της τότε κυβέρνησης καυχιόνταν ότι έκλεισαν την πόρτα του ΝΑΤΟ στους γείτονες χάρη στο βέτο που άσκησαν. Αυτό είχε ως συνέπεια να καταδικαστεί το 2011 η Ελλάδα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης διότι παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία.
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορική αλήθεια τόσο στην περίπτωση της Ανατολικής Γερμανίας όσο και σε εκείνη του διάσημου μη βέτο του Καραμανλή. Η Ελλάδα δεν μπορεί να εμποδίζει εσαεί την είσοδο της ΠΓΔΜ στους διεθνείς οργανισμούς. Αν μάλιστα τώρα η Συμφωνία των Πρεσπών καταρρεύσει με υπαιτιότητα της Ελλάδας, η γειτονική χώρα θα ενταχθεί στους οργανισμούς αυτούς με το συνταγματικό της όνομα (Δημοκρατία της Μακεδονίας), όχι ως ΠΓΔΜ, ούτε ως Βόρεια Μακεδονία. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που επιδιώκουν οι Μακεδονομάχοι. Το κρίσιμο όμως γι αυτούς δεν είναι κάποιο «εθνικό δίκαιο», όπως μας πιπιλίζουν, αλλά να μην αναγκαστούν να βγάλουν το κεφάλι από την άμμο και διαπιστώσουν ότι όλα αυτά που φαντασιώνονται δεν είναι παρά ανιστόρητες εθνικιστικές ανοησίες που δεν έχουν κανένα έρεισμα και καμία τύχη στον πραγματικό κόσμο.