Ο Χριστιανικός Πληθυσμός της Παλαιστίνης μειώνεται με ανησυχητικό ρυθμό. Η αρχαιότερη χριστιανική κοινότητα στον κόσμο, εγκαταλείπει τον τόπο της. Και η αιτία είναι το κράτος του Ισραήλ.

Χριστιανοί ηγέτες από την Παλαιστίνη και την Νότιο Αφρική, έκρουσαν τον κώδωνα του Κινδύνου σε σύσκεψη που έγινε στο Γιοχάνενσμπουργκ, στις 15 Οκτωβρίου, υπό τον τίτλο “Άγιοι Τόποι: Μιά χριστιανική παλαιστινιακή θεώρηση”. Το θέμα που διαρκώς αυτο-αναδεικνυόταν στις συναντήσεις ήταν ο ραγδαία μειούμενος αριθμός των Παλαιστινίων Χριστιανών στην Παλαιστίνη.

Υπάρχουν διάφορες εκτιμήσεις για τον αριθμό των Παλαιστινίων Χριστιανών που ζουν ακόμη σήμερα στην Παλαιστίνη, σε σύγκριση με την περίοδο προ του 1948, όταν το κράτος του Ισραήλ εγκαθιδρύθηκε πάνω σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά. Όποιες κι αν είναι οι πηγές των διαφόρων ερευνών, είναι σχεδόν απολύτως αποδεκτό ότι ο αριθμός των χριστιανών κατοίκων της Παλαιστίνης έχει πέσει στο 1/10 μέσα σε 70 χρόνια.

Απογραφή πληθυσμού που διενήργησε το Κεντρικό Γραφείο Στατιστικών της Παλαιστίνης, κατέληξε ότι σήμερα ζουν 47.000 Χριστιανοί Παλαιστίνιοι στην Παλαιστίνη – σε κατεχόμενη Δυτική Όχθη, Ανατολική Ιερουσαλήμ και Λωρίδα της Γάζας. Το 98% των χριστιανών της Παλαιστίνης ζουν στη Δυτική Όχθη, και είναι κυρίως συγκεντρωμένοι στη Ραμάλα, τη Βηθλεέμ και την Ιερουσαλήμ – ενώ οι υπόλοιποι, μια μικρή χριστιανική κοινότητα πάνω κάτω 1.100 ανθρώπων, ζει στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας.

Η δημογραφική κρίση που πλήττει την χριστιανική κοινότητα δεκαετίες, τώρα αγγίζει στο στόχο της.

Για παράδειγμα, πριν 70 χρόνια, η Βηθλεέμ, η γενέθλιος πόλη του Ιησού Χριστού, ήταν 86% Χριστιανική. Τα δημογραφικά δεδομένα της πόλης, όμως, άλλαξαν θεμελιωδώς, ειδικά μετά την ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης, τον Ιούνιο του 1967, και την κατασκευή του παράνομου Ισραηλινού Τείχους του Απαρτχάιντ, από το 2002. Μέρος του Τείχους είχε ως στόχο να αποκόψει τη Βηθλεέμ από την Ιερουσαλήμ και να την απομονώσει από την υπόλοιπη Δυτική Όχθη. “Το Τείχος περικυκλώνει τη Βηθλεέμ συνεχίζοντας νοτίως της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, τόσο προς ανατολάς όσο και προς δυσμάς”, αναφέρει ο οργανισμός “Ανοικτή Βηθλεέμ”, περιγράφοντας τον καταστροφικό αντίκτυπο του Τείχους στην παλαιστινιακή πόλη. “Με τη Γη απομονωμένη από το τείχος, προσαρτημένη για εποικισμούς, και κλειστή με διάφορα προσχήματα, μόνο το 13% της περιοχής της Βηθλεέμ είναι διαθέσιμη προς παλαιστινιακή χρήση”.

Όλο και πιο εγκλωβισμένοι, οι Παλαιστίνοι χριστιανοί στη Βηθλεέμ εκδιώχθηκαν από την ιστορική τους πόλη σε μεγάλους αριθμούς. Σύμφωνα με την [Χριστιανή Παλαιστίνια] δήμαρχο της πόλης, Βέρα Μπαμπούν, μόνο από το 2016 ως σήμερα, [ σε μία τριετία] ο πληθυσμός της Βηθλεέμ μειώθηκε κατά 12%, περίπου κατά 11.000 ανθρώπους. Οι πιο αισιόδοξοι υπολογισμοί τοποθετούν το συνολικό αριθμό των Παλαιστινίων Χριστιανών σε όλη την έκταση της κατεχόμενης Παλαιστίνης σε λιγότερο του 2% του πληθυσμού.

Η συσχέτιση της μείωσης του Χριστιανικού πληθυσμού της Παλαιστίνης με την Ισραηλινή κατοχή και το απαρτχάιντ, πρέπει να είναι προφανής, όντας ολοφάνερη τόσο στην Χριστιανική όσο και στη Μουσουλμανική Παλαιστινιακή κοινότητα.

Μελέτη που διεξήχθηκε από το Πανεπιστήμιο Νταρ αλ-Καλιμα, στην πόλη Μπεϊτ Τζάλα της Δυτικής Οχθης, και δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2017, περιλαμβάνει σχεδον χίλιες συνεντεύξεις Παλαιστινίων, εκ των οποίων οι μισοί είναι χριστιανοί και οι άλλοι μισοί μουσουλμάνοι. Ενας από τους κύριους στόχους ήταν να γίνει κατανοητός ο λόγος πίσω από τη διαρκή μείωση του χριστιανικού πληθυσμού στην Παλαιστίνη.

Σύμφωνα με την έρευνα, “η πίεση της ισραηλινής κατοχής, οι συνεχιζόμενoι περιορισμοί, οι πολιτικές διακρίσεων, οι αυθαίρετες συλλήψεις, η απολλοτρίωση της γης προσέθεσαν στην γενική αίσθηση απελπισίας των Παλαιστίνιων Χριστιανών”, που βρίσκονται “στην απελπιστική κατάσταση να μη βλέπουν πια κανένα μέλλον για τους ίδιους ή για τα παιδιά τους”.

Άρα, οι αστήρικτες φήμες ότι οι Παλαιστίνιοι Χριστανοί φεύγουν λόγω θρησκευτικών εντάσεων με τους Μουσουλμάνους αδελφους τους, είναι άσχετες με το θέμα.

Η Γάζα είναι ακόμη μια τέτοια περίπτωση. Μόνο το 2% των χριστιανών της Παλαιστίνης ζουν στην φτωχή και πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας. Όταν το Ισραήλ κατέλαβε τη Γάζα μαζί με τη λοιπή ιστορική Παλαιστίνη, το 1967, οι Χριστιανοί της λωρίδας υπολογίζονταν σε 2.300. Σήμερα, δεν ξεπερνούν τους 1.100. Μια κοινότητα που οι ρίζες της φτάνουν δύο χιλιάδες χρόνια πίσω, μετά από χρόνια ολόκληρα κατοχής, φρικτού πολέμου και μια σκληρή πολιορκία, φθίνει διαρκώς.

Όπως ακριβώς κι οι Μουσουλμάνοι της Γάζας, οι Χριστιανοί είναι αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και από τα ιερά τους στη Δυτική Όχθη.

Κάθε χρόνο οι Χριστιανοί της Γάζας υποβάλλουν αιτήσεις για να λάβουν την άδεια του Ισραηλινού Στρατού, ώστε να μπορέσουν να συμμετέχουν στους πασχαλινούς εορτασμούς στην Ιερουσαλήμ και τη Βηθλεέμ. Τον περασμένο Απρίλιο, δόθηκαν άδειες σε όσους ήταν άνω των 55 ετών και υπό τον όρο ότι δε θα επισκέπτονταν τα Ιεροσόλυμα – σύνολο σε 200 άτομα [από τα 1.100].

Η ισραηλινή δικαιωματική οργάνωση Γκίσα (Gisha) περιέγραψε την απόφαση του ισραηλινού στρατού ως “μία ακόμη παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελευθερίας μετακίνησης, θρησκευτικής ελευθερίας και οικογενειακής ζωής” και, δικαίως, κατηγόρησε το Ισραήλ ότι επιδιώκει “να βαθύνει το χάσμα” μεταξύ Γάζας και Δυτικής Όχθης.

Ο στόχος του Ισραήλ είναι ευρύτερος. Διασπώντας τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης και αποκόπτοντας τους από τα ιερά τους (όπως ακριβώς κάνει και με τους Μουσουλμάνους) η Ισραηλινή κυβέρνηση ελπίζει στην εξασθένηση των κοινωνικο -πολιτιστικών και πνευματικών δεσμών που δίνουν στους Παλαιστίνιους τη συλλογική τους ταυτότητα.

Η στρατηγική του Ισραήλ βασίζεται στην άποψη ότι ένας συνδυασμός παραγόντων – εντονες οικονομικές δυσκολίες, μόνιμη πολιορκία και απαρτχάιντ, διάσπαση των κοινοτικών και πνευματικών δεσμών – θα οδηγήσουν τελικά όλους τους Χριστιανούς εκτός της παλαιστινιακής τους πατρίδας.

Το Ισραήλ επιθυμεί να παρουσιάζει την “διαμάχη” στην Παλαιστίνη ως θρησκευτική, ώστε, μετά από αυτό, να μπορεί να παρουσιάζεται σαν μια πολιορκημένη εβραϊκή χώρα, στη μέση ενός ογκώδους μουσουλμανικού πληθυσμού, στη Μέση Ανατολή. Η συνεχιζόμενη ύπαρξη των Χριστιανών Παλαιστίνιων δεν υπηρετεί τη συγκεκριμένη ισραηλινή ατζέντα.

Δυστυχώς, το Ισραήλ έχει επιτύχει να διαστρεβλώνει τον αγώνα της Παλαιστίνης, παρουσιάζοντάς τον ως θρησκευτικό, αντί για έναν αγώνα ενάντια στην εποικιστική αποικιοκρατία, έναν αγώνα για ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Ομοίως προβληματικό είναι πως, οι πιο σταθεροί υποστηρικτές του Ισραήλ, στις ΗΠΑ και αλλού, είναι πιστοί Χριστιανοί.

Aς γίνει κατανοητό ότι οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί δεν είναι ούτε ξένοι ούτε παρατηρητές στην Παλαιστίνη. Είναι το ίδιο θύματα με τους μουσουλμάνους αδελφούς τους. Και έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης Παλαιστινιακής ταυτότητας, μέσω της αντίστασής τους, της πνευματικότητάς τους, της βαθιάς τους σύνδεσης με τη γη, της καλλιτεχνικής προσφοράς και της ευρυμάθειάς τους.

Δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί στο Ισραήλ να εξορίσει την αρχαιότερη Χριστιανική κοινότητα του κόσμου από την πατρογονική της εστία, για να κερδίσει λίγους πόντους στον θυελλώδη αγώνα του για φυλετική κυριαρχία [σμ racial supremacy στο πρωτότυπο].

Εξίσου σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι η θρυλική Παλαιστινιακή μας “σουμούντ” – το Αμετακίνητον – και η Αλληλεγγύη δεν μπορούν να είναι ακέραια αν δεν εκτιμήσουμε πλήρως τον κεντρικό ρόλο των Παλαιστινίων Χριστιανών στο σύγχρονο Παλαιστινιακό αφήγημα και την ταυτότητα.

 

 

Ο Ραμζυ Μπαρούντ είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης των Παλαιστινιακών Χρονικών (The Palestine Chronicle). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του έχει τίτλο, “Η Τελευταία Γη: Μια Παλαιστινιακή Ιστορία”, ενώ ήδη εργάζεται στο επόμενο, με τίτλο “Αυτές οι Αλυσίδες θα Σπάσουν: Παλαιστινιακές Ιστορίες Αγώνα και Ανυπακοής στις Ισραηλινές Φυλακές”. Το άρθρο δημοσιεύεται με την άδειά του, σε μετάφραση της Λαμπρινής Θωμά.