Συνέντευξη στη Λαμπρινή Χ. Θωμά
Ο Πέτρος Κωνσταντίνου, υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές του μεγαλύτερου δήμου της χώρας υποστηριζόμενος από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπές αριστερές, συνδικαλιστικές και αντιμνημονιακές δυνάμεις με σλόγκαν «Ο δήμαρχος της άλλης Αθήνας», μιλάει στο ThePressProject για τους λόγους που τον οδηγούν να διεκδικήσει την πόλη απέναντι στους αγαπημένους των Media.
Γιατί είναι κρίσιμες αυτές οι εκλογές;
Γιατί θα πρέπει να τελειώνουμε επιτέλους με τα ζόμπι της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση, μια μειοψηφία που εργάζεται για την εξυπηρέτηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, επιβάλλοντας Μνημόνια και επιμένοντας, χωρίς ούτε μια αντίσταση για προκάλυμμα, στην αποπληρωμή του ληστρικού χρέους και στην παραμονή στην Ε.Ε και το ευρώ με κάθε κόστος.
Να τελειώνουμε και με τα μαύρα δεκανίκια τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής που ως λαθρεπιβάτες της πολιτικής σκηνής επεχείρησαν να αναβιώσουν τις πιο σκοτεινές σελίδες του μεσοπολέμου με δολοφονίες ταγμάτων εφόδου, όπως του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν.
H «τιμωρία» πρέπει να είναι ηχηρή, να στραφεί αριστερά αλλά να πιάσει και το νέο παλμό του κόσμου της αντίστασης που θέλει την αριστερά δύναμη ασυμβίβαστη και όχι κατοικίδιο των σαλονιών της διαχείρισης και των υπουργείων σε κυβερνήσεις. Δύναμη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι για φτιασιδώματα ενός συστήματος που στη κρίση του μοιράζει απελπισία σε εκατομμύρια και κέρδη σε λίγους.
Είναι όμως οι δημοτικές εκλογές στίβος για αντιμνημονιακό αγώνα; Είναι οι δήμοι πεδία πολιτικής;
Η πολιτική περνάει και μέσα από την λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία ούτε τοπική είναι ούτε αυτοδιοίκηση. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το μακρύ χέρι του κεντρικού κράτους της λιτότητας, της καταστολής, του ρατσισμού. Οι προϋπολογισμοί είναι κλειστοί και το παρατηρητήριο της Τρόικα πετσοκόβει τις δαπάνες.
Ο Δήμος δεν είναι ένας χώρος για δημόσιες σχέσεις, χριστουγεννιάτικα δέντρα στο Σύνταγμα και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Είναι ένας χώρος κατεξοχήν πολιτικός. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι αυτή που αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά του Μνημονίου σε δημοτικό επίπεδο. Κάτι που έχουμε ζήσει στο πετσί μας όλα αυτά τα χρόνια με τις χειρότερες υπηρεσίες, τα κλειστά δημοτικά ιατρεία, τους χιλιάδες άστεγους που δεν χωράνε στις 170 όλες κι όλες διαθέσιμες θέσεις των ξενώνων και ψάχνουν για παγκάκια, τα σχολεία που ρημάζουν ,τους παιδικούς σταθμούς που δεν έχουν προσωπικό.
Πάρε για παράδειγμα τον Καμίνη. Σε κάθε ευκαιρία στήριξε τα Μνημόνια ― τις επιστρατεύσεις απεργών, τη καταστολή των διαδηλώσεων, τις απολύσεις των συμβασιούχων και την επίθεση σε ελεύθερους χώρους της πόλης. Με το περιφερειάρχη Σγουρό, ξεκίνησαν τις «επιχειρήσεις νόμου και τάξης στο ιστορικό κέντρο» της Αθήνας, στοχοποιώντας τους μετανάστες ακόμη και για το κλείσιμο των μαγαζιών.
Αυτά ―οι απολύσεις, η αστυνόμευση κλπ― δεν είναι πολιτικές που επιβάλλονται από την κεντρική εξουσία; Πόση ελευθερία έχει ένας δήμαρχος να αντισταθεί σε τέτοιες πολιτικές αποφάσεις;
Όση ελευθερία του παρέχουν οι πολιτικές του αρχές και αξίες. Τίποτα δεν είναι μονόδρομος. Αλλά εδώ δεν μιλάμε απλά για εφαρμογή κρατικών αποφάσεων από πλευράς του Δήμου Αθηναίων, μιλάμε για ενεργή υποστήριξη όλων των νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών επιλογών. Και με τις πράξεις αλλά και με τις δηλώσεις του, ο «ανεξάρτητος» κύριος Καμίνης έδειξε ότι συμπράττει απόλυτα με τις κυβερνητικές επιλογές. Τρεις κυβερνήσεις άλλαξαν, μπήκε βγήκε η ΔΗΜΑΡ, ο Καμίνης ήταν σταθερή φιλοκυβερνητική αξία!
Άλλωστε και στην καθαρή διαχείριση του Δήμου δεν έκανε κάτι διαφορετικό. Αποδέχτηκε μείωση προσωπικού από τις 12.000 στις 7.000! Εδωσε την επισκευή του στόλου απορριμματοφόρων σε ιδιώτες. Στήριξε τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που εποφθαλμιούν το δημόσιο χώρο της πόλης, παραχωρώντας τον Εθνικό Κήπο για φιέστες του προέδρου του ΣΕΒ Δασκαλόπουλου. Παραχώρησε την ιστορική περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος στην Artume ώστε να χτίσει μεγαθήριο. Παραχώρησε δρόμους και πλατείες για αναπλάσεις με το Rethink Athens, στήνοντας πάρτυ για κερδοσκόπους ακινήτων.
Για την οικονομική διαχείριση του Δήμου τι έχετε να πείτε; Ένα από τα κύρια θέματα που προβάλλει η σημερινή διοίκηση είναι η σωστή διαχείριση των οικονομικών και το «σώσιμο» χρημάτων.
Χρήματα «εξοικονομείς» πανεύκολα όταν απολύεις, κλείνεις, γκρεμίζεις και ξεπουλάς. Αυτό δεν αποτελεί ούτε παρακαταθήκη για το μέλλον, ούτε λύση για τα σημερινά προβλήματα.
Ο Καμίνης διαφημίζει τη συρρίκνωση του Δήμου ως παράδειγμα χρηστής διαχείρισης. Ή καυχιέται για την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ των 120 εκατομμυρίων, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του πάει σε μεγαλοεπιχειρηματίες.
Οι δημότες σήμερα πληρώνουν περισσότερα δημοτικά τέλη από ποτέ ενώ ταυτόχρονα οι υπηρεσίες και η ποιότητα ζωής που τους παρέχονται είναι πίσω από τις στοιχειώδεις σύγχρονες ανάγκες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Θέλετε δηλαδή να συνδυάσετε τις δημοτικές εκλογές με ένα ευρύτερο πολιτικό μήνυμα.
Ο Δήμος δεν είναι εκτός πολιτικής. Οι δημοτικές εκλογές συνδυάζονται από μόνες τους με αυτά που ζούμε ευρύτερα. Και γιατί η δημοτική διαχείριση δεν είναι απλά το μάζεμα των σκουπιδιών ή η κατασκευή συντριβανιών, όπως χρόνια προσπαθούν να περάσουν στον κόσμο, και γιατί οι υποψήφιοι δεν κατέβηκαν ουρανοκατέβατοι στο Δήμο. Είναι κομματικά στελέχη ή επιλογές κομματικών επιτελείων, και πλασάρονται για να πλασάρουν με την σειρά τους τις κομματικές τους επιλογές σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης.
Δήμαρχοι σαν το Καμίνη, υποψήφιοι σαν το Σπηλιωτόπουλο και τον Κακλαμάνη στήριξαν τις πολιτικές, που έσπειραν την ανεργία σε ενάμισι εκατομμύριο συμπολίτες μας. Πολιτικές που έφεραν τη φτώχεια και την υποβάθμιση της ζωής μας σε όλα τα επίπεδα, από τις περικοπές στην παιδεία και την υγεία έως τους παιδικούς σταθμούς και την καθαριότητα. Γι αυτό πρέπει να συντριβούν, να φύγουν όλοι.
Εσείς τι διαφορετικό έχετε να επιδείξετε; Γιατί να σας ψηφίσει κάποιος;
Δεν είμαστε ουραβοκατέβατοι, ούτε στο Δήμο, ούτε στην ευρύτερη πολιτική σκηνή. Εκφράζουμε το ρεύμα της αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις με την δύναμη των από τα κάτω που συγκρούονται από τη Χαλυβουργία, το ΜΕΤΡΟ, την ΕΡΤ μέχρι την Ιερισσό, τη Κερατέα, τη Μανωλάδα. Εκφράζουμε το κόσμο του αγώνα που δεν πείθεται με τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για κυβερνητική διαχείριση της αριστεράς με προσαρμογή σε παζάρια για το ποσοστό διαγραφής του χρέους.
Τον κόσμο που απογοητεύεται όταν ακούει το Σακελλαρίδη να προτείνει περικοπές στους προϋπολογισμούς του Δήμου, ανάπλαση της Πανεπιστημίου «κατά Ωνάση», επέκταση του Γηπέδου του ΠΑΟ, προσαρμογές στην μιζέρια των προγραμμάτων της ΕΕ που ζητάνε πενταμηνίτες σκλάβους σε συμπράξεις με αρπακτικά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αντί για εργαζόμενους με μόνιμη απασχόληση και δικαιώματα.
Ο κόσμος ζητάει αντιπολίτευση δράσης και όχι Καμίνηδες στη θέση του Καμίνη.
Χρειαζόμαστε μια εναλλακτική λύση στηριγμένη στη δράση του εργατικού κινήματος και του κόσμου στις γειτονιές για να ξηλώσουμε τα Μνημόνια και τις επιθέσεις στις ζωές μας, από την ανεργία μέχρι τα χαράτσια τους.
Ο κόσμος μας γνωρίζει, οι δημότες μας γνωρίζουν. Δώσαμε τη μάχη κατά των απολύσεων, στηρίζοντας τους αγώνες των συμβασιούχων. Παλέψαμε, και παλεύουμε, για να γυρίσουν πίσω στις δουλειές τους όλοι οι απολυμένοι, οι σχολικοί φύλακες, οι διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί, οι καθαρίστριες, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, του ΕΟΠΠΥ, οι διοικητικοί των ΑΕΙ. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά με συλλογικές συμβάσεις. Έτσι θα ξηλώσουμε τα Μνημόνια!
Δώσαμε μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τη νεοναζιστική απειλή της Χρυσής Αυγής. Ξεκινήσαμε ανοιχτά την μάχη για να πάνε φυλακή οι Μιχαλολιάκοι ― διοργανώσαμε αντιφασιστικές διαδηλώσεις για να σπάσει ο τρόμος στις γειτονιές. Οι μετανάστες, που αποτελούν στην Αθήνα πάνω από 25% των κατοίκων πρέπει να είναι νόμιμοι, με δικαίωμα ψήφου και ιθαγένειας για τα παιδιά τους.
Παλεύουμε για να γίνουν τα εγκαταλειμμένα κτίρια και οι ελεύθεροι χώροι, χώροι κατοικίας για άστεγους, ανοιχτοί αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι πολιτισμού, άθλησης και ανάπτυξης της δημιουργικότητας. Για να σταματήσει το ξεπούλημα δημόσιων κτιρίων. Παλεύουμε για την απόδοση όλων των πόρων που δεν καταβάλλει το κράτος ώστε να ενισχυθούν οι δημοτικές υπηρεσίες, να μειωθούν δραστικά τα δημοτικά τέλη, να καταργηθούν τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς, να λειτουργήσουν τα κλειστά δημοτικά ιατρεία.
Παλεύουμε για έξοδο από ΕΕ και ευρώ, τη διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των Τραπεζών, με εργατικό έλεγχο ώστε να μπει τέλος στους εκβιασμούς και να διατεθούν τα λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες και τις υπηρεσίες πρόνοιας. Για να μπεί τέλος στα χαράτσια στους πλειστηριασμούς κατοικιών.
Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά μήπως είναι κάπως ουτοπικά; Μπορεί όλα αυτά να τα πετύχει μια Δημοτική αρχή;
Δεν διαχωρίζουμε την ευρύτερη πολιτική από την τοπική αυτοδιοίκηση. Κανένας Δήμαρχος διαχειριστής δεν μπορεί να δώσει λύση, γιατί η αυτοδιοίκηση παραμένει μακρύ χέρι του κράτους των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων της τρόικας, του κράτους και των καπιταλιστών. Με αγώνες θα έρθουν οι αλλαγές από τα κάτω και όχι από σωτήρες πρωθυπουργούς, υπουργούς και Δημάρχους.
Η αυτοδιοίκηση όμως είναι πεδίο ταξικής πάλης, αναμέτρησης διαφορετικών επιλογών και μπορεί να λειτουργήσει ως θύλακας αντίστασης στην κεντρική εξουσία. Να πει τα δικά της μεγάλα «Όχι», τα όχι που δεν τόλμησε να πεί ο κος. Καμίνης, ή σωστότερα, τα όχι που τοποθετήθηκε για να θάψει.
Εμείς θέλουμε να είμαστε η ασυμβίβαστη αντιπολίτευση, η φωνή όσων δεν έχουν φωνή και φιμώνονται από το επίσημο πολιτικό σύστημα, από τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που ξεπουλάνε τους αγώνες, τον κόσμο που θέλει να αγωνιστεί και δεν το εκφράζουν οι συμβιβασμοί του ΣΥΡΙΖΑ και η απομόνωση του ΚΚΕ από τον κόσμο που πρωτοστατεί στις μάχες του σήμερα.
Μόνο το πέρασμα του ελέγχου στα χέρια των εργαζόμενων μπορεί να ανατρέψει αυτή τη πορεία προς τη καταστροφή που βιώνουμε ― καταστροφή την οποία γεννάει η κρίση του συστήματος.
Η Αθήνα, ως Δήμος, έχει μια παράδοση μεγάλων αγώνων, από την Αντίσταση στη ναζιστική κατοχή και τη χούντα ως τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις της τελευταίας τριετίας. Θέλουμε να δυναμώσει ξανά από εδώ η φωνή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Μια ισχυρή παρουσία της «Ανταρσίας στις γειτονιές της Αθήνας» στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο μπορεί να λειτουργήσει και ως θύλακας αντίστασης αλλά και ως βαρόμετρο που καταγράφει την άνοδο της αντιμνημονιακής ανατροπής η οποία υπάρχει μέσα στο κόσμο και ξεπερνάει τους περιορισμένους ορίζοντες της διαχειριστικής λογικής των κομμάτων της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Η ελπίδα είναι στην ανταρσία των από τα κάτω.