του Θάνου Καμήλαλη

Το άρθρο του Πρετεντέρη έχει τον τίτλο «Συμμορίες» και ξεκινάει με την δική του οπτική, σε ένα παράλληλο σύμπαν, για την αστυνομική καταστολή στην ΑΣΟΕΕ τη Δευτέρα:

«Με τα χθεσινά επεισόδια και σε συνέχεια άλλων επεισοδίων τις τελευταίες ημέρες είναι καταφανές ότι διάφορες συμμορίες νέων (ή λιγότερο νέων) κινούνται πλέον στα όρια της στάσης κατά της δημοκρατίας».

Το εντυπωσιακό κι ενδεικτικό της «ψυχραιμίας» του αρθρογράφου είναι ότι η φοιτητική κινητοποίηση στην ΑΣΟΕΕ κατέρριψε εξαρχής κάθε πιθανό επιχείρημα της κυβέρνησης. Μπορεί η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, η ΟΝΝΕΔ, στελέχη της ΝΔ και διαφόρων ειδών αρθρογράφοι να αρνούνται την πραγματικότητα, κατασκευάζοντας τις γνωστές θεωρίες των «μπαχαλάκηδων» που θέλουν «τις σχολές κλειστές», ωστόσο η πραγματικότητα τους διαψεύδει και το χαρακτηριστικό της πραγματικότητας είναι πως είναι αμείλικτη. Οι φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ κινητοποιήθηκαν και ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και ενάντια στην απόφαση της Συγκλήτου να αναστείλει τη λειτουργία της σχολής για μία εβδομάδα, ακυρώνοντας τα μαθήματα και τη γενική τους συνέλευση ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου.

Η ΑΣΟΕΕ ήταν κλειστή, τελεία. Δεν υπήρχε κατάληψη, δεν υπήρχαν «μειοψηφίες» που «ήθελαν να κλείσουν το Πανεπιστήμιο» δεν υπήρχαν κουκουλοφόροι όπως μαρτυρούν όλα τα σχετικά βίντεο, δεν υπήρχε καμία δικαιολογία για να χρησιμοποιήσουν παβλοφικά τα σκυλιά του «Νόμος και Τάξη» ώστε να επιτεθούν και να συκοφαντήσουν την κινητοποίηση. Aν θέλουν να βασίσουν τα περί «εγκληματικής οργάνωσης» σε μερικά γάντια, ξύλα, ποτά, γκράφιτι και αναρχικά φυλλάδια σε ένα δωμάτιο στο υπόγειο της ΑΣΟΕΕ ας το κάνουν κι όσους πείθουν. Η μισή ντροπή δική τους και η μισή των άλλων. Τη συμμορία που φαντάζεται το Πρετεντέρης την είδαμε: Φορούσαν σκούρα χακί, βαρύ οπλισμό, έδερναν και πετούσαν χημικά εντός του Πανεπιστημίου στους φοιτητές του. Πάμε παρακάτω.

Στη συνέχεια ο Πρετεντέρης μας πληροφορεί ότι οι «συμμορίες» είναι «ομάδες ακροαριστερών, κοινωνικών αγωνιστών, αντιεξουσιαστών και αλληλέγγυων», που έχουν το σκοτεινό σχέδιο να «εμποδίσουν την επιβολή του νόμου στα πανεπιστήμια, στην πόλη» και στρατηγική «τον θρασύ εκφοβισμό».

Εντάξει όπως στην τέχνη έτσι και στην δημοσιογραφία/αρθρογραφία μάλλον δεν υπάρχει παρθενογέννεση, αλλά το να αποκαλείς τους ιδεολογικούς σου αντιπάλους «συμμορίτες» το έχουμε δει και ακούσει παλιά, πολύ παλιά, κάπου στις δεκαετίες 1940-1950. Δεν το λες πρωτότυπο και σίγουρα δεν το λες και ευχάριστη ταύτιση ή σύγκριση.

Ακολουθεί μια σειρά από αναφορές στις χίμαιρες που φαντασιώνεται ότι κυνηγάει ο Πρετεντέρης, ή καλύτερα του φόβου που θέλει να μεταδώσει στους αναγνώστες του. Αυτές οι συμμορίες λοιπόν, «προβαίνουν σε πράξεις αντεκδικήσεων, καλύπτουν οργανωμένες εγκληματικές οργανώσεις, υιοθετούν βίαιες κι επιθετικές συμπεριφορές, κινούνται με πάθος και μίσος εναντίον της δημοκρατικής πολιτείας».

Μέχρι στιγμής έχουμε πιάσει το νόημα. Η Δημοκρατία μας (μάλλον η δημοκρατία που έχει ο Πρετεντέρης και άλλοι στα κεφάλια τους) δέχεται επίθεση από φοιτητές – διαδηλωτές – συμμορίτες, που αντιπροσωπεύουν την ανομία και την απειλή. Γιατί πρέπει μονίμως να υπάρχει μια απειλή για τους Πρετεντέρηδες και τους Πρετεντερηδόπληκτους, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να είναι η πραγματική. Μπορεί να είναι οι πρόσφυγες, οι ξένοι, οι από κάτω, οι διαδηλωτές, η αντιπολίτευση.

Ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι εδώ, άγρυπνος φρουρός της «Δημοκρατικής Πολιτείας» που επικαλείται ξανά και ξανά στο κείμενό του. Μόνο που κάπου εδώ ξεκινάνε τα σοβαρά προβλήματα και οι απειλές:

«Όποιος διαθέτει στοιχειώδη συναίσθηση των συσχετισμών γνωρίζει ότι οι νεαροί (ή λιγότερο νεαροί) που μετέχουν της στάσης δεν έχουν περιθώρια επιτυχίας, ούτε πιθανότητες επιβολής επί του κοινωνικού συνόλου. Θα ηττηθούν. Θα πληρώσουν απλώς ένα υψηλό προσωπικό κόστος».

Πρώτη απειλή προς αντιδρώντες. Έχει και συνέχεια, χειρότερη:

«Μακάρι οι μαστροχαλαστές να εκτονωθούν. Και να μη μετρήσουμε άλλες υλικές ζημιές ούτε να θρηνήσουμε ανθρώπινα θύματα.

Αλλά μου φαίνεται δύσκολο. Υποψιάζομαι πως στις συμπεριφορές τους έχουν επενδύσει όλα τα συμπλέγματα, όλα τα ελλείμματα κι όλες τις ασυναρτησίες μιας αχαλίνωτης μετεφηβικής κρίσης.

Μικρή σημασία όμως έχει η ψυχή του καθενός.

Το βέβαιο είναι ότι η κατάσταση εκτραχηλισμού κι αποσύνθεσης των τελευταίων χρόνων δεν μπορεί να παραταθεί. Κι ότι η δημοκρατική πολιτεία θα επιβάλλει την έννομη τάξη, όπως έχει από τη φύση της καθήκον.

Είναι προφανές δηλαδή ότι η χώρα δεν θα δεχτεί να καταστεί όμηρος μιας αρρωστημένης κοινωνικής μειοψηφίας.

Θα την αντιμετωπίσει με κάθε μέσο. Και με όποιο κόστος. Δυστυχώς».

Τι θέλει να πει και τι φαντασιώνεται ο «ποιητής»; Κάπου εδώ καταλαβαίνουμε τι είδους «Δημοκρατική πολιτεία» έχουν στο μυαλό τους ο Πρετεντέρης και όσοι ενστερνίζονται αυτές τις απόψεις, μέσα κι έξω από την κυβέρνηση. Μια πολιτεία φόβου, μια πολιτεία απειλών, μια πολιτεία κινδύνου για όποιον και όποια αντιδρά. Κινδύνου που φτάνει από την συκοφάντηση του ως «στασιαστή», μέλους «συμμορίας» μέχρι… μέχρι τι άραγε; Τι είναι το «με κάθε μέσο» και το «με όποιο κόστος»; Πριν μερικές μέρες ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, επέρριπτε κατηγορίες για το ότι «κάποιοι θέλουν νέο Γρηγοροπουλο». Όντως, κάποιοι είτε θέλουν νεκρό, είτε τουλάχιστον δείχνουν να μην το φοβούνται.

Το αν ο Πρετεντέρης εκφράζει γραμμή, κάποιους «κύκλους» ή μόνο τον εαυτό του έχει μια κάποια σημασία.

Περισσότερη σημασία όμως έχει το ότι μια Δημοκρατική Πολιτεία δεν τρομοκρατεί, δεν απειλεί, δεν καταστέλλει. Δεν ονειρεύεται νεκρούς και ξυλοκοπημένους, δεν ορέγεται την επικράτηση της «με όποιο κόστος» για τους «αντιπάλους». Η Δημοκρατική Πολιτεία είναι πολύ μακριά από την ονείρωξη και τα συμπλέγματα του κάθε Πρετεντέρη και των ομοίων του. Δεν βασίζεται στον φόβο, το ξύλο και το χημικό,  προϋποθέτει δράση, ή αντίδραση, αξιοπρέπεια, αντικρουόμενες απόψεις, περηφάνια, δικαιώματα. Κι όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, όταν οι αξίες της ξεθωριάζουν ή χάνονται, προϋποθέτει δύναμη, φρόνημα και δυνατή φωνή.

Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, καταντάει εξόριστος από την ίδια την Πολιτεία που φαντάζεται ότι υπηρετεί. Ευτυχώς.