
Τo κρουαζιερόπλοιο Sea Diamond, βυθίστηκε στις 5/4 του 2007 και από τότε παραμένει στον βυθό. Η ερώτηση του ευρωβουλευτή Ν. Χουντή, αναφέρει ότι σύμφωνα με την έκθεση του Πολυτεχνείου Κρήτης το 2010, το πλοίο πήρε μαζί του στον βυθό μεγάλες ποσότητες μαζούτ, ψυκτικών υγρών, υδραυλικών λαδιών, και άλλων βαρέων μετάλλων και ρυπογόνων ουσιών. Στις 10/6 του 2018, το φράγμα που συγκρατούσε την εξάπλωση της μόλυνσης κατέρρευσε με αποτέλεσμα αυτή να είναι ανεξέλεγκτη με κίνδυνο να υπάρξει τεράστια οικολογική καταστροφή. Όπως υπογραμμίζει ο ευρωβουλευτής στην ερώτησή του, σύμφωνα με την Οδηγία 2004/35/ΕΚ , υπογραμμίζεται ότι ο ρυπαίνων έχει την υποχρέωση να αποκαταστήσει όχι μόνο την περιβαλλοντική ζημιά αλλά και την απειλή ζημιάς. Η Συντονιστική Επιτροπή Θηραίων Πολιτών για την Ανέλκυση του Sea Diamond, τον Απρίλιο του ’19 εξέδωσε δελτίο Τύπου, ζητώντας την άμεση ανέλκυση του πλοίου.
Η Ευρωπαία Επίτροπος για θέματα μεταφορών Βιολέτα Μπάλκ, με απαντητική επιστολή προς τον Ν. Χουντή, εξηγεί την κατάσταση. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, η Ελλάδα δεν έχει υπογράψει την Σύμβαση του Ναϊρόμπι του 2007 ,σχετικά με την ανέλκυση ναυαγίων, ενώ υπογραμμίζει ότι είναι στα χέρια των ελληνικών αρχών να κρίνουν αν οι ιδιοκτήτες του ναυαγίου πρέπει να υποχρεωθούν σε ανέλκυση. Επιπλέον η Μπάλκ τονίζει ότι η «Διεθνής σύμβαση της 23ης Μαρτίου 2001 περί αστικής ευθύνης για ζημίες οφειλόμενες στη ρύπανση από καύσιμα δεξαμενής πλοίων», καλύπτει οποιαδήποτε ζημία προκληθεί από διαρροή πετρελαίου από το Sea Diamond. Τέλος σημειώνει ότι ούτε η διεθνής σύμβαση του 1996 για την αστική ευθύνη και αποζημίωση για ζημία σε σχέση με τη θαλάσσια μεταφορά επικινδύνων και επιβλαβών ουσιών δεν έχει κυρωθεί από την Ελλάδα.
Ακολουθούν η πλήρης ερώτηση και απάντηση:
Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης E-001828/2019
προς την Επιτροπή
Άρθρο 130 του Κανονισμού
Nikolaos Chountis (GUE/NGL)
Θέμα:Ανάγκη ανέλκυσης του ναυαγίου Sea Diamond
Το κρουαζιερόπλοιο Sea Diamond βυθίστηκε το 2007 στην καλντέρα της Σαντορίνης, παρασύροντας στον θάνατο δύο επιβάτες. Σήμερα, 12 χρόνια μετά, το κουφάρι του πλοίου παραμένει στον βυθό της καλντέρας – φυσικού και πολιτιστικού μνημείου παγκόσμιας αναγνώρισης – λειτουργώντας ως «περιβαλλοντική βόμβα», με κίνδυνο να εκραγεί και να υπάρξει διαρροή όχι μόνο μαζούτ από τις δεξαμενές καυσίμων, αλλά και επικίνδυνων χημικών ουσιών, όπως ψυκτικά υγρά, υδραυλικά λάδια, βαρέα μέταλλα, και άλλων ρυπογόνων ουσιών, όπως μας πληροφορεί και σχετική μελέτη του Πολυτεχνείου Κρήτης ήδη από το 2010[1].
Με δεδομένο τον τεράστιο κίνδυνο οικολογικής καταστροφής, που επαληθεύτηκε άλλωστε και στις 10/6/2018 με την κατάρρευση του ειδικού φράγματος που είχε τοποθετηθεί στο ναυάγιο για να περιορίσει τη ρύπανση, και με βάση την οδηγία 2004/35/ΕΚ[2], που υπογραμμίζει την υποχρέωση του ρυπαίνοντος να αποκαταστήσει όχι μόνο την περιβαλλοντική ζημιά αλλά και την απειλή ζημιάς, ερωτάται η Επιτροπή:
Για ποιους λόγους δεν έχει υποχρεωθεί η ιδιοκτήτρια εταιρεία να ανελκύσει το κουφάρι του Sea Diamond 12 χρόνια μετά το ναυάγιο;
Τι μέτρα έχει λάβει μέχρι σήμερα ώστε να εφαρμοστούν οι διατάξεις της οδηγίας και να ανελκυστεί άμεσα το ναυάγιο του Sea Diamond;
EL
E-001828/2019
Απάντηση της κ. Bulc
εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
(20.6.2019)
Η διεθνής σύμβαση του Ναϊρόμπι του 2007 για την ανέλκυση των ναυαγίων είναι διεθνής συνθήκη που θεσπίζει κανόνες για την ταχεία και αποτελεσματική ανέλκυση ναυαγίων που βρίσκονται στην αποκλειστική οικονομική ζώνη ενός κράτους, τα οποία μπορεί να είναι επικίνδυνα για τη ναυσιπλοΐα ή το περιβάλλον. Η Επιτροπή επισημαίνει ότι η Ελλάδα δεν έχει κυρώσει τη σύμβαση. Ελλείψει κύρωσης, εναπόκειται στις ελληνικές αρχές (συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών δικαστηρίων) να κρίνουν κατά πόσον είναι δυνατό να υποχρεωθούν οι ιδιοκτήτες του Sea Diamond να ανελκύσουν το σκάφος.
Όσον αφορά την πετρελαϊκή ρύπανση από το Sea Diamond, η οδηγία 2004/35/ΕΚ[3] δεν ίσχυε κατά τον χρόνο βύθισης του πλοίου στις 5 Απριλίου 2007. Η οδηγία δεν ήταν εφαρμοστέα, δεδομένου ότι η καταληκτική ημερομηνία για τη μεταφορά στο εθνικό δίκαιο ήταν η 30η Απριλίου 2007. Εντούτοις, πρέπει να σημειωθεί ότι οποιαδήποτε ζημία προκληθεί από διαρροή πετρελαίου από το Sea Diamond καλύπτεται από τη «Διεθνή σύμβαση της 23ης Μαρτίου 2001 περί αστικής ευθύνης για ζημίες οφειλόμενες στη ρύπανση από καύσιμα δεξαμενής πλοίων».
Όσον αφορά τυχόν άλλη ρύπανση ή περιβαλλοντική ζημία από επικίνδυνες χημικές ουσίες ή βαρέα μέταλλα, δεδομένου ότι η διεθνής σύμβαση του 1996 για την αστική ευθύνη και αποζημίωση για ζημία σε σχέση με τη θαλάσσια μεταφορά επικινδύνων και επιβλαβών ουσιών δεν έχει τεθεί σε ισχύ (και, παρεμπιπτόντως, δεν έχει ακόμη κυρωθεί από την Ελλάδα), κανονικά θα είχε εφαρμογή η οδηγία 2004/35/ΕΚ. Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, κατά τον χρόνο της βύθισης η οδηγία δεν ετύγχανε ακόμη εφαρμογής.
Για το Γραφείο Τύπου της Λαϊκής Ενότητας,
04/07/2019