του Νίκου Μπογιόπουλου
(αναδημοσίευση από τον Ημεροδρόμο με την άδεια του συγγραφέα)
Είπε, λοιπόν, προχτές στη Βουλή ο κ.Μητσοτάκης:
«Στην Εθνική Αντίσταση πολέμησε όλος ο ελληνικός λαός»… Μάλιστα. Θέλουμε να θυμίσουμε ότι το «όλος» που χρησιμοποιούν ορισμένοι όχι από γαλαντομία, αλλά μήπως και τρυπώσουν μέσα οι ίδιοι, δεν έχει και τόσο διασταλτική – όπως θα ήθελαν – έννοια. Δεν χωράει, ας πούμε αυτούς που λούφαξαν, που απέδρασαν, ή που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή.
Ξέρει τέτοιους η παράταξη του κ.Μητσοτάκη; Για παράδειγμα, ο Μανιαδάκης, ο υπουργός Ασφαλείας του φασίστα Μεταξά, αυτός που παρέδωσε τους Ελληνες πολιτικούς κρατούμενους στην Γκεστάπο το ‘41, και εντούτοις έγινε βουλευτής της ΕΡΕ υπό τον «εθνάρχη» Καραμανλή το 1963, ποιόν ακριβώς «πολέμησε»;…
Η’ ο Μπουραντάς, ο δωσίλογος επικεφαλής των ταγματαλητών στο μπλόκο της Κοκκινιάς, αυτός που το ’59 έγινε αρχηγός της Πυροσβεστικής – πάλι από τον «εθνάρχη» Καραμανλή – όντως πολέμησε. Αλλά με τους άλλους…
«Η Εθνική Αντίσταση δεν είναι προνόμιο της Αριστεράς», συνέχισε ο κ.Μητσοτάκης και πρόσθεσε: «Αυτή η παράταξη (σσ: είπε δείχνοντας τα έδρανα της ΝΔ) δεν είχε ανθρώπους που πολέμησαν, που θυσιάστηκαν στην Εθνική Αντίσταση;»… Μάλιστα. Προφανώς την ώρα που ψάχνει να απονείμει ή να αφαιρέσει “προνόμια” ο κ.Μητσοτάκης, νομίζει πως δεν τον βλέπουν ότι πάει να κρυφτεί πίσω από το προνόμιο του ελληνικού λαού να είναι ένας λαός που η συντριπτική του πλειοψηφία στάθηκε απέναντι στον ναζί κατακτητή. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για τα πρόσωπα, για τους αγνούς πατριώτες, για το κάθε άτομο ξεχωριστά. Εδώ μιλάμε για τους πολιτικούς φορείς, κ.Μητσοτάκη. Για τα πολιτικά κόμματα, κ.Μητσοτάκη. Για τις «παρατάξεις», για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του κ.Μητσοτάκη.
Μπορεί να μας πει ένα κόμμα, ένα φορέα, ένα σημαίνων πολιτικό πρόσωπο του αστικού προπολεμικού κόσμου που να μην ανήκε σε μια από τις τρεις κατηγορίες που περιγράψαμε παραπάνω ο κ.Μητσοτάκης: Αυτούς που λούφαξαν, αυτούς που την κοπάνησαν, αυτούς που συνεργάστηκαν.
Εδώ έγκειται, επομένως, το «προνόμιο της Αριστεράς», το προνόμιο των φορέων που συγκρότησαν το ΕΑΜ, το μεγαλείο του ΚΚΕ: Ότι το ΚΚΕ έγινε ο μπροστάρης, ο καθοδηγητής, ο οργανωτής, ο αιμοδότης, ο σαλπιγκτής της Εθνικής Αντίστασης. Οι άλλοι, των παρατάξεων του κ.Μητσοτάκη, θα κουβαλάνε πάντα το άγος της απουσίας – στην καλύτερη περίπτωση – και θα ψάχνουν να βρουν κολυμβήθρα του Σιλωάμ κρυμμένοι πίσω από δεξιούς ή κεντρώους πατριώτες, που πράγματι συμμετείχαν στον Αγώνα.
Τόσο, δε, γνωρίζει η παράταξη του κ.Μητσοτάκη το άγος που κουβαλάει, που πασχίζει να ξεχάσει ο λαός τι έκανε η παράταξή του το 1982. Και το έκανε από τα ίδια εκείνα έδρανα που έδειχνε προχτές ο πρωθυπουργός.
- Ηταν τότε που η παράταξη του κ.Μητσοτάκη, με αντιπρόεδρο και υπουργό σήμερα τον Γεωργιάδη (περισσότερα για τον συγκεκριμένο… αντιστασιακό εδω: “Ο Γεωργιάδης φυσικά και ξέρει…“) όχι μόνο δεν ψήφιζε τον νόμο για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και αποχωρούσε από την αίθουσα.
- Ηταν τότε που παρότι αναγνώριζε ότι οι Αντιστασιακοί «κατά τεκμήριο ανήκουν στο ΕΑΜ», έψαχνε να βρει εξήγηση για το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα ισχυριζόμενη ότι «είναι βέβαιο ότι αγνοί πατριώτες, αγνοί δημοκράτες παρασύρθησαν και πήγαν στο ΕΑΜ»…
- Ηταν τότε που έλεγε «όταν θα έρθουμε στην κυβέρνηση ένα από τα πρώτα νομοσχέδια που θα καταθέσουμε θα είναι εκείνο που θα καταργεί τον παρόντα νόμο».
- Ηταν τότε που όλη η Ελλάδα έβλεπε την παράταξη του κ.Μητσοτάκη να ωρύεται δια στόματος Αβέρωφ ότι με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης «δίνεται συγχωροχάρτι στο ΚΚΕ».
Κι είναι από τότε που η απάντηση στον Αβέρωφ από τον Χαρίλαο Φλωράκη στοιχειώνει την παράταξη του κ.Μητσοτάκη: «Το ΚΚΕ δεν χρειάζεται κανένα συχωροχάρτι, γιατί απλούστατα δεν βαρύνεται με συνεργασία με τον εχθρό και προδοσία».
Ματαίως προσπαθεί, λοιπόν, ο κ.Μητσοτάκης.
Είναι όλα εδώ: