του Δημήτρη Σούλτα

Δίπλα στην αυτονόητη κατακραυγή γι αυτή την επιχείρηση διατυπώθηκαν και οι συνήθεις ενστάσεις για το αν πρέπει να υποστηρίζουμε έναν παραβάτη του νόμου, έναν κακοπληρωτή, έναν πολίτη που αποφεύγει τα γκισέ των εφοριών και των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτές οι ενστάσεις έχουν πάντα ένα ηθικολογικό υπόβαθρο, που μιλάει για “την υποχρέωση όλων μας να είμαστε συνεπείς” και για “την ανάγκη να συμμετέχουμε όλοι στα βάρη”. Διαπιστώσεις που συνοδεύονται συνήθως από τον αφορισμό “γι αυτό φτάσαμε μέχρι εδώ” Αυτή η άποψη για ανάλογα περιστατικά δεν είναι απλώς η άποψη κάποιων χρηστών τον κοινωνικών δικτύων. Είναι η άποψη της Διοίκησης για την φορολογική της πολιτική, που αγνοεί τα πραγματικά δεδομένα και αναζητεί έσοδα προτάσσοντας την ηθική υποχρέωση των φορολογουμένων να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Η εμμονική στάση να αναζητούνται από όλους εισοδήματα που ενδεχομένως είχαν το 2005, αλλά είναι αδύνατο να τα έχουν τώρα. Η ψευδαίσθηση ότι συσσωρευμένα χρέη βιοπαλαιστών που έχουν φτάσει τις δεκάδες ή τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μπορούν να εισπραχθούν, γιατί υπάρχουν κάπου καλά κρυμμένα, είναι το παραμύθι στο οποίο πιστεύει σαν αφελές νήπιο η κεφαλή του υπουργείου Οικονομικών τα τελευταία 5 χρόνια.
 

Ο καστανάς δεν είναι η “μεμονωμένη περίπτωση”. Είναι αυτό που συμβαίνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε όλη τη χώρα  σε ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν, προτάσσοντας, όπως είναι φυσικό, την επιβίωση έναντι των χρεών. Αυτοί οι άνθρωποι, οι πλανόδιοι, αυτοί που έχουν ένα μικρό μαγαζί, αυτοί που έχουν ένα μπλοκάκι, θα επιβιώσουν επιλέγοντας πολλές φορές να ζουν στην μαύρη – ή έστω την γκρίζα-  πλευρά της οικονομίας γιατί αυτό θα είναι μονόδρομος. Θα είναι η αναγκαία συνθήκη για να συνεχίσουν να ζουν. Όπως ακριβώς έκαναν πριν από πολλά χρόνια οι παππούδες τους και οι πατεράδες τους. Έτσι χτίστηκαν τα σπιτικά και οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Δεν είναι πρότυπο ανάπτυξης μιας οικονομίας, δεν θα θέσει κανείς υποψηφιότητα για Νόμπελ Οικονομίας προτείνοντάς το, αλλά είναι η πραγματικότητα. Όση καταστολή και να επιλέξει ο κρατικός μηχανισμός απέναντι σ' αυτούς που οφείλουν στο κράτος, η ανάγκη της επιβίωσης θα είναι πάντα ισχυρότερο κίνητρο για να αγνοήσει κανείς τα χρέη του. 
 
Τα οικονομικά δεν είναι θρησκευτικό δόγμα. Δεν στήνεις φορολογικό δίκαιο σύστημα, λέγοντας “είστε όλοι αμαρτωλοί, μετανοήστε και πληρώστε”. Στήνεις ένα δίκαιο φορολογικό ή ασφαλιστικό σύστημα, όταν λαμβάνει υπόψη σου τα πραγματικά δεδομένα. Αλλιώς όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι σχεδιασμός φορολογικής πολιτικής. Δεν είναι καν συζήτηση για καστανάδες. Είναι ανέκδοτο για ξανθιές.