Οι φήμες ήταν πολλές, όταν οι καρκίνοι άρχισαν να κτυπούν έναν έναν τους σοσιαλιστές ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Είμασταν πολλοί που πιστεύαμε – και συνεχίζουμε να πιστεύουμε – ότι δεν ήταν τυχαίο. Ειδικά όταν ο κυριότερος στόχος ήταν ο Ούγο Τσάβες, ο άνθρωπος που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο κάρφο στο μάτι των ΗΠΑ στη νεώτερη ιστορία της ηπείρου που χαρακτηρίζουν «αυλή» τους.

Το μέγεθός του, ως ηγέτη, οραματιστή, συνεχιστή του Μπολίβαρ – όπως ήθελε και όπως του άξιζε να βλέπει τον εαυτό του – είναι δεδομένο. Και η σπορά του παραμένει ενεργή. Όχι στην κυβέρνηση, όχι στην εξουσία, που από τη φύση της διαφθείρει και καταστρέφει και τον πιο ευλογημένο σπόρο, αλλά στο λαό της Βενεζουέλας, στο λαϊκό στρατό της Βενεζουέλας, που συνεχίζει να δηλώνει Τσαβίστα, που αυτή τη λέξη δε φαίνεται να θέλει να την αλλάξει με καμμία άλλη.

Η πολιτική και στρατηγική ευφυία του μπορούσαν μόνο να συναγωνιστούν την ικανότητά του να κάνει το λαό αναπόσπαστο κομμάτι κάθε σχεδίου του. Έτσι πραγματοποίησε όσα πρόλαβε να πραγματοποιήσει, για να απελευθερώσει την, πάμπλουτη σε πετρέλαιο, πατρίδα του από τα ξένα δεσμά και το λαό του από τη φτώχεια. Ο Τσάβες θύμισε, στο λαό του, στη Λατινική Αμερική και στον κόσμο όλο, πως στόχος της Πολιτικής είναι να αλλάζει την Πόλιν, τον τρόπο που πολιτευόμαστε, ώστε να υπερασπιζόμαστε λαό και ανθρωπότητα την ίδια στιγμή.

Γι’ αυτό και ο πόλεμος που έγινε και συνεχίζεται να γίνεται εναντίον του, εναντίον όσων ακόμη σήμερα εκπροσωπεί το όνομά του για τις λαϊκές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, ήταν λυσσαλέος ακόμη και μετά το θάνατό του. Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα λασπολογούν και χυδαιολογούν εις βάρος του οι συστημικές φωνές σε όλο τον κόσμο.

Πριν επτά χρόνια ακριβώς, δύο ημέρες μετά το θάνατο του Ούγο Τσάβες, έγραφα στο The Press Project για το τεράστιο χάσμα ανάμεσα από τη μια στους σεβαστικούς χαιρετισμούς απ΄όλες τις αντιιμπεριαλιστικές και αριστερές δυνάμεις επί γης, και από την άλλη στους υπηρέτες της προπαγάνδας της αυτοκρατορίας, που γέμιζαν με άρθρα και ψεύδη το διεθνή και ελληνικό Τύπο.

Με μισά ή ψευδή στοιχεία, με πονηρές και ύποπτες διατυπώσεις, με ανύπαρκτους συλλογισμούς και (λογικά) άλματα που θα τα ζήλευε και ο Σεργκέι Μπούμπκα, έγραφαν και γράφουν κατά του «κομαντάντε». Όχι επειδή τους έπιασε πόνος για την Βενεζουέλα και το λαό της. Στόχος ήταν, και δεν κρύβονταν, να υποσκάψουν τα θεμέλια της συμπάθειας των λαών – και στην περίπτωσή μας, τότε, πριν επτά χρόνια, του ελληνικού λαού, που τότε στρέφονταν προς τα αριστερά και έβλεπε έναν ήρωα και σύμμαχο στο πρόσωπο του Τσάβες. Να τον απεκδύσουν της λαϊκής αίγλης του.

Πρωταγωνιστής στη λάσπη που πέταξαν τότε κατά του νεκρού κομαντάντε, ήταν ο (όψιμος πατριώτης, βλέπω) Γιάννης Πρετεντέρης, που, μεταξύ άλλων, έγραφε ότι ο Τσάβες «από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους και να εκλεγεί κανονικά στην Προεδρία της “Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας” – το “κανονικά” με την πιο διασταλτική έννοια της “κανονικότητας” σε μια κανονική δημοκρατία…» – ναι, από τότε μας κυνηγάνε με την κανονικότητά τους. Και από πάνω να προσθέσει ότι: «Η “Αριστερά του Τσάβες” ήταν περισσότερο σημαία ευκαιρίας ενός φαύλου και αυταρχικού καθεστώτος, το οποίο εξάγνιζε τη συνείδησή του βρίζοντας την Αμερική και στέλνοντας δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα.»

Χρειάζεται και πάλι να απαντήσουμε. Γιατί, τα περί εκλογών στη Βενεζουέλας επί Τσάβες τα διαβάσαμε και θα συνεχίσουμε να τα διαβάζουμε σε πολλές μεριές. Μόνο που, όλες οι εκλογικές νίκες του Τσάβες ήταν καθαρές. Πεντακάθαρες. Πιο καθαρές δε γίνεται. Όποιος έχει καλύψει εκλογική αναμέτρηση στη Βενεζουέλα, ξέρει ότι οι εκλογές εκεί ήταν αδιάβλητες και μάλιστα έχουν χαρακτηριστεί «οι πιο αδιάβλητες στον κόσμο». Όχι «από τις πιο», αλλά «οι πιο αδιάβλητες στον κόσμο». Έτσι τις χαρακτήρισε ο Τζίμμυ Κάρτερ, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, και κάτοχος Νόμπελ Ειρήνης για τη συνεισφορά του στην διαφανή και δημοκρατική διενέργεια εκλογών διεθνώς: «Μετά τις 92 εκλογικές διαδικασίες που έχω παρακολουθήσει ως παρατηρητής», είπε, «μπορώ να πω ότι η εκλογική διαδικασία στη Βενεζουέλα είναι η καλύτερη στον κόσμο»..

Και μιλάμε για μια  δημοκρατία όπου η αποχή ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τα ευρωπαϊκα δεδομένα. Ποσοστό 55-65% στον Τσάβες και το PSUV και 80-95% συμμετοχή στις εκλογές. Κυβέρνηση χωρίς μπόνους. Αν συγκρίνει κανείς τη δική μας κυβέρνηση, με τη συγκεκριμένη συμμετοχή/αποχή στις εκλογές, τα ποσοστά, τα μπόνους εδρών κλπ, η δημοκρατία στη Βενεζουέλα λειτουργεί, πολύ, μα πάρα πολύ, αρτιότερα.

Αλλά τι να μας πει ένας Τζίμυ Κάρτερ μπροστά στον Έλληνα δημοσιογράφο;

Το έτερο κοινό επιχείρημα των φιλελέ, ήταν, τότε, η σύνδεση με την Αβάνα και αυτό το δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα. Για κάποιο λόγο τους ενοχλούσε τουλάχιστον όσο ενοχλούσε και το Στέητ Ντηπάρτμεντ.

Άλλο πανταχού παρόν επιχείρημα: ο Τσάβες «κι αυτός πραξικοπηματίας ήταν». Πράγματι. Αλλά ξεχνάνε να προσθέσουν ότι το πραξικόπημα έγινε εναντίον ενός (εκλεγμένου) αιμοσταγούς κτήνους που είχε βουλιάξει τη χώρα στην λιτότητα και, στο όνομα της ασφάλειας και της τάξης, με την βοήθεια της αστυνομίας, θυσίασε στην ποδιά του ΔΝΤ εκατόμβες αμάχων (χμμ, αυτό κάτι μου θυμίζει…). Ξεχνάνε να προσθέσουν επίσης το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τσάβες ζήτησε από τους συντρόφους του να διακόψουν το αντάρτικο για να μη χυθεί αίμα. Και μια και τους πιάνει συχνά πυκνά ο πόνος για το πραξικόπημα του Τσάβες, είναι περίεργο ότι όλοι τους (μα όλοι!) ξέχασαν το πραξικόπημα του 2002: το πραξικόπημα εναντίον του Τσάβες, που χαιρέτησαν οι ΗΠΑ και πολέμησε ο ίδιος ο λαός της Βενεζουέλας…. Οπως επίσης τους διαφεύγει ότι όλα τα επαναστατικά συντάγματα (και το Μπολιβαριανό Σύνταγμα είναι ένα σύνταγμα επαναστατικό) θέτουν ως ασπίδα προστασίας των καρπών της επανάστασης τον Πατριωτισμό των πολιτών (πως λέγαμε κάποτε 1-1-4; έτσι.).

Και φτάνουμε στο επιχείρημα περί ελευθερίας του Τύπου και «κλεισίματος ΜΜΕ». Κλασσική λάσπη, σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, από όσους την θέλουν υπόδουλη. Σε μια χώρα με το ίντερνετ απολύτως ελεύθερο και το 95% του Τύπου στα χέρια της αντιπολίτευσης, ο Τσάβες κατηγορούνταν ότι πολέμησε την Ελευθερία του Τύπου. «Η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο» έγραφε ο γνωστός υπερασπιστής της Ελευθερίας όλων μας, και βέβαια του Τύπου, Γιάννης Πρετεντέρης. Την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία ποιου Τύπου; Την ερώτηση απαντούσε τότε εξαιρετικά ο Γκάρντιαν: «Πάρε την αυτοκρατορία του Μέρντοχ, πολλαπλασίασέ την επί χίλια και ίσως και να πλησιάσεις την Ισχύ που έχουν τα δεξιά ΜΜΕ στη Λατινική Αμερική». Η Λατινική Αμερική έχει ιστορία και παρελθόν και ένα πολύ βρώμικο Τύπο με διαχρονικά ύποπτο ρόλο. Ο έλεγχος και η ανάγκη Ελευθερίας του Τύπου οδήγησαν, δύο χρόνια πριν το θάνατό του, στη διεθνή βράβευση του Τσάβες για τον αγώνα του για ένα δίκαιο Τύπο με το βραβείο που φέρει το όνομα του δολοφονημένου δημοσιογράφου Ροντόλφο Ουάλς. Λεπτομέρειες..

Όμως και τότε, όταν αποχαιρετούσαμε τον Κομαντάντε, και τώρα, που αγωνιζόμαστε για στοιχειώδη Ελευθερία, κι εδώ και όπου γης, δεν είναι για τη Βενεζουέλα και τον Τσάβες που τους έπιανε ο πόνος. Η ισοπέδωση κάθε λαϊκής αντίστασης, κάθε κυττάρου αντίστασης, στον όποιο τόπο μας, είναι το ζητούμενο. Όποιος μπορεί να σταθεί πρότυπο, λασπολογείται. Χωρίς επιχειρήματα τις περισσότερες φορές, χωρίς καν προσπάθεια διασταύρωσης στοιχείων. Ρίχνουν τη γραμμή οι Πάπες της φιλελέ ειδησεογραφίας, και οι υπόλοιποι, οι δεύτεροι, ορμάνε πάνω της σαν κοκάκηδες, γεμίζοντας τον Τύπο, το Ιντερνετ, τις μηχανές αναζήτησεις χαλκευμένα στοιχεία και μισές αλήθειες…