του Δημήτρη Τσίρκα
Αν η ιστορία μας διδάσκει κάτι, είναι ότι δεν διδασκόμαστε τίποτα από αυτή, λέει το γνωστό ρητό, το οποίο αλίμονο, έχει επιβεβαιωθεί τόσες και τόσες φορές.
Όχι όμως και σήμερα. Σήμερα δείξαμε ότι μπορούμε να μαθαίνουμε από την ιστορία. Ότι έχουμε τη δύναμη να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη και τα εγκλήματά της. Ούτε σαν τραγωδία, ούτε σαν φάρσα.
Σήμερα η ελληνική κοινωνία και η δικαιοσύνη απέδειξαν ότι έχουν και μνήμη και αποφασιστικότητα. Μνήμη που δεν τους αφήνει να ξεχάσουν τα εγκλήματα του ναζισμού. Αποφασιστικότητα να μην επιτρέψουν να επαναληφθούν.
Στον δρόμο προς το Εφετείο συναντούσαμε δεκάδες άλλους που βάδιζαν προς το ίδιο σημείο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και εμφάνισης, ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά γραβατωμένοι και φρικιά, κοιταζόμασταν και αμέσως καταλαβαίναμε όλοι που πηγαίναμε.
Και ήμασταν δεκάδες χιλιάδες. Από την Κηφισίας, μέχρι χαμηλά στην Αλεξάνδρας και στα γύρω στενά, δεν έπεφτε καρφίτσα. Να ποιο είναι το τείχος της Δημοκρατίας!
Την απόφαση του δικαστηρίου τη δεχτήκαμε περισσότερο με ανακούφιση, παρά με πανηγυρισμούς. Ήταν η δικαιοσύνη που περιμέναμε. Για τη Μάγδα Φύσσα που έκανε τον πόνο της γροθιά και σήκωσε στους ώμους της μια ολόκληρη χώρα.
Για τα δεκάδες θύματα της ναζιστικής συμμορίας, για τον Παύλο, τον Σαχζάντ που δεν χάθηκαν στη συλλογική λήθη, αλλά η θυσία τους έγινε πέλεκυς στα κεφάλια των δολοφόνων τους. Για όλους αυτούς και αυτές που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στα καθάρματα, ακόμα και τότε που ήταν πανίσχυρα. Ιδίως τότε.
Η απόφαση όμως διέσωσε και την τιμή της ελληνικής πολιτείας. Ήταν η δειλή και καθυστερημένη, αλλά πολύτιμη επανόρθωση για όλες εκείνες τις φορές που αδιαφόρησε ή έκανε τις πλάτες στους ναζί εγκληματίες.
Ναι το ξέρουμε, δεν ξεμπλέξαμε οριστικά με τον ναζισμό. Το τέρας θα επιστρέφει διαρκώς, όσο υπάρχει το σύστημα που το γεννά. Αλλά σήμερα πετύχαμε μια μεγάλη νίκη. Η ζωή νίκησε τον θάνατο. Μέχρι τον ξαναβρεί μπροστά της.
Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα!