Η «Εφημερίδα των Συντακτών φέρνει στο φως παλαιότερες δηλώσεις της νέας υφυπουργού εργασίας, Δόμνας Μιχαηλίδου, σχετικά με τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και την δράση όσων πάλεψαν κατά της χούντας. Η πρώτη δήλωση της υφυπουργού, έχει να κάνει με την εργασία και την ανταγωνιστικότητα. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά, «Η Ελλάδα μεταξύ 2013-2014 ήταν πρωταγωνίστρια στις μεταρρυθμίσεις και στις μεταρρυθμίσεις ανταγωνιστικότητας και σύμφωνα με στοιχεία από τον ΟΟΣΑ και σύμφωνα με στοιχεία από την Παγκόσμια Τράπεζα, είχαμε πάρα πολύ μεγάλη άνοδο της ανταγωνιστικότητας», υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι αυτό δεν θα είχε επιτευχθεί χωρίς «τις θυσίες του ελληνικού λαού, γιατί χάρη σε αυτές καταφέραμε να μειώσουμε πάρα πολύ το κόστος εργασίας». Ακόμα αναφέρει την μείωση του μισθολογικού κόστους.
Σύμφωνα με την «ΕΦ.ΣΥΝ.», τα στοιχεία που επικαλείται η πλέον υφυπουργός, ίσως να είχαν κάποια ανταπόκριση και στην πραγματικότητα αν δεν είχε θεσπιστεί ο νόμος για τον υποκατώτατο μισθό, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση της ημιαπασχόλησης και της μαύρης – αδήλωτης εργασίας. Συμπληρώνοντας την συγκεκριμένη τοποθέτησή της, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι αυτή η ανοδική πορεία ανακόπηκε από την ανάληψη της κυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου σύμφωνα με στοιχεία υπήρξε «καθίζηση», όπως αναφέρει.
Η δεύτερη δήλωση που δημοσιεύει η Εφημερίδα των Συντακτών, είναι σχετική με μια τοποθέτηση της υφυπουργού, σε μια παρουσίαση βιβλίου του του Σταύρου Τσακυράκη με τίτλο «Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι;», τον Απρίλιο του 2018». Η Δ. Μιχαηλίδη στην τοποθέτησή της είχε επιτεθεί στον αντιδικτατορικό αγώνα κάνοντας λόγο για «αγιοποίηση» και είχε χαρακτηρίσει όσους τον υπερασπίζονταν «ψυχικά νοσούντες». Πιο συγκεκριμένα είχε δηλώσει «έχουμε μία αγιοποίηση του αγώνα της δικτατορίας, η οποία ουσιαστικά έγινε επειδή δεν έγινε ο αγώνας την ώρα που έπρεπε να γίνει. Ακόμα υπογραμμίζει ότι ο αγώνας κατά της δικτατορίας «παίρνει διαστάσεις υπερβολής, όπως αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου».
Στην συνέχεια σε ένα κρεσέντο κατά του αντιδικτατορικού αγώνα αναφέρει, ότι η σκέψη της σχετικά με αυτόν «έχει σχέση με τη μετατροπή σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι ότι είναι μία μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο, διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη αυτής της ιστορικότητας». Τέλος η Δ. Μιχαηλίδου, επιτίθεται και σε όσους αναφέρονται στα «ιστορικά στελέχη» της Αριστεράς και τους «μεγάλους» αγώνες, λέγοντας συγκεκριμένα Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, “ιστορικός αγώνας” και αναρωτιέμαι για ποια ιστορία μιλάμε, ποιος έγραψε αυτή την ιστορία; Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι των οποίων η απώλεια του αισθήματος Δικτατορίας είναι αντίστοιχο με μια απώλεια δικού τους ανθρώπου; Και ποιοι; Αυτοί οι οποίοι είναι οι ψυχικά νοσούντες; Και εκεί πέρα βάζω τη δική μου εμπειρία από διάφορους θείους που είχα στη Μακρόνησο και γηραιότερους φίλους των γονιών μου, οι οποίοι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν, προφανώς για τον εαυτό τους αλλά και για κανέναν άλλον αυτή την έκφραση: «ιστορικό στέλεχος», «ιστορικός αγώνας». Οπότε η έκβαση αυτής της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μία συλλογική ψυχική νόσο παρά μια μεμονωμένη».
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών