Υπάρχουν καταγεγραμμένα αρκετά συστήματα κατηγοριοποίησης της διανόησης, ίσως όμως ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός που προτείνει στη μελέτη του ο Μανόλης Δαφέρμος, μεταξύ των «συστημικών» και «αντισυστημικών», αφού, όπως συνέβαινε ήδη από τον 19ο αιώνα, οι περισσότεροι άνθρωποι των «Γραμμάτων και των τεχνών» είναι πολύ συχνά άμεσα εξαρτημένοι από τους μεγιστάνες της εξουσίας και του πλούτου.
 
Πέρυσι το καλοκαίρι 32 άνθρωποι του πνεύματος δημοσίευσαν μια επιστολή με τίτλο «τολμήστε» με την οποία έκαναν έκκληση για ένα πνεύμα νέας ομοψυχίας που θα αποτρέψει την καταστροφή. Ζήτησαν «ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία». Στην επιστολή αυτή δεν βρέθηκε κάποιος να ασκήσει κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως «ευρωπαϊκή ιδέα», την ώρα που αυτή πλέον υπερασπίζεται μόνο τη νομισματική ένωση, αφήνοντας στην άκρη οποιαδήποτε άλλη μέριμνα. Οι εν λόγω διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων βρίσκουμε τους  Θανάση Βαλτινό, Κική Δημουλά, Απόστολο Δοξιάδη, Τάκη Θεοδωρόπουλο,  Μένη Κουμανταρέα, Πέτρο Μάρκαρη, Τάσο Μπουλμέτη, Διονύση Σαββόπουλο, Νίκο Αλεβιζάτο και Νάσο Βαγενά καλούν την πολιτική ηγεσία να αλλάξει νοοτροπία χωρίς να καταδικάζουν κάποια συγκεκριμένη έκφραση της (π.χ. την σκανδαλώδη επιχορήγηση συγκεκριμένων ανθρώπων της τέχνης επί δεκαετίες).
 
Αυτό στο οποίο απέτυχε μέχρι σήμερα η «συστημική διανόηση» είναι η παραγωγή μιας πρωτότυπης ιδέας, που να προέρχεται από τη φαρέτρα του ανθρώπου που τρίφτηκε με σκέψεις και ιδέες, που να μην αναμασά τα κινδυνολογικά κείμενα συντηρητικών κονδυλοφόρων. Διαφορετικά, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που, έχοντας το προνόμιο του δημόσιου λόγου, υπερασπίζονται απλώς τις συμμαχίες τους.