ΚΚΕ: Κάλεσμα για τη «διαµόρφωση και ενίσχυση ενός εργατικού – λαϊκού ρεύµατος αµφισβήτησης»

Αναλυτικά:

«Απευθυνόµαστε:

•  Στην εργατική τάξη, στους εργαζόµενους του ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα, που µετά από 10 χρόνια µνηµονίων, κρίσης, µείωσης µισθών και δικαιωµάτων, για να σωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών, σήµερα σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης συνεχίζουν να µατώνουν από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική για να αυξάνονται τα κέρδη και τα προνόµια των λίγων. Η βαρβαρότητα του καπιταλισµού τούς καταδικάζει σε διαρκή λιτότητα, από την ακρίβεια, τους υπέρογκους φόρους, την ένταση της εκµετάλλευσης και της υπερεργασίας.
• Στους ανέργους που φυτοζωούν µε ένα επίδοµα ανεργίας-κοροϊδία το οποίο δίνεται σε πολύ λίγους.
• Στους βιοπαλαιστές επαγγελµατίες που αντιµετωπίζουν ζήτηµα επιβίωσης και νέα αδιέξοδα εξαιτίας του ανταγωνισµού µε τους µεγάλους επιχειρηµατικούς οµίλους, της υπερφορολόγησης. Στους αγρότες που συνθλίβονται από το υπέρογκο κόστος παραγωγής, τις ανοιχτές και κάτω από το κόστος τιµές, την έλλειψη προστασίας από τις φυσικές καταστροφές. Οι αυτοαπασχολούµενοι της πόλης και του χωριού από κοινού συνθλίβονται από τους µεγάλους οµίλους που επιδοτούνται αδρά από το κράτος, την ΕΕ και τα διάφορα «Αναπτυξιακά Ταµεία».
• Στους µαθητές που στοιβάζονται σε τάξεις των 27 ατόµων και δυσκολεύονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, στους φοιτητές που ζουν τον βραχνά της αναζήτησης φοιτητικής στέγης. Απευθύνεται σε µαθητές, φοιτητές, αλλά και στις οικογένειές τους που έρχονται αντιµέτωποι µε το υπέρογκο κόστος της δήθεν δωρεάν εκπαίδευσης και την αβεβαιότητα για το αύριο.
• Στους νέους και τις νέες που δυσκολεύονται να κάνουν οικογένεια λόγω του µεγάλου κόστους της στέγης, τους µισθούς πείνας, την έλλειψη κοινωνικής φροντίδας.
• Στις γυναίκες των λαϊκών στρωµάτων που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα µε τη δουλειά και την οικογένεια. Είναι οι πρώτες που επωµίζονται την κρατική ανυπαρξία στην ανατροφή των παιδιών, στη φροντίδα των ηλικιωµένων και των ΑµεΑ, αλλά και τις διάφορες νέες µορφές βίας και καταπίεσης.
• Στους απόµαχους της δουλειάς που, επειδή οι συντάξεις δεν αρκούν, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «παροχή» τη δουλειά µέχρι τα βαθιά γεράµατα.
• Σε όλους εκείνους που ζουν από πρώτο χέρι τις οριακές καταστάσεις σε κρίσιµους τοµείς κοινωνικής πολιτικής, όπως είναι η Υγεία, η Πρόνοια, το Φάρµακο εξαιτίας της εµπορευµατοποίησής τους.
• Σε όλους εκείνους που αντιµετώπισαν για µια ακόµη χρονιά τις συνέπειες της απουσίας µέτρων πρόληψης από τις φωτιές και όλες τις φυσικές καταστροφές, αφού αυτά λογίζονται ως «κόστος», χωρίς όφελος για το κεφάλαιο και το κράτος του.

Απευθυνόµαστε και σε όλους τους ανθρώπους στη χώρα µας που αγωνιούν για τους κινδύνους και τις εξελίξεις στα µέτωπα του ιµπεριαλιστικού πολέµου, στην Ουκρανία, σε ολόκληρο τον κόσµο και κυρίως στη γειτονιά µας, µε την ενεργό συµµετοχή και εµπλοκή σε αυτά της ελληνικής κυβέρνησης και µάλιστα σε ρόλο «σηµαιοφόρου» των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ για τα συµφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Απευθυνόµαστε σε όσους δεν το σηκώνει η καρδιά τους να συνεχίζεται εδώ και ένα χρόνο µια πραγµατική γενοκτονία στη γειτονιά µας, αυτή που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ, µε τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, στην κατεχόµενη Παλαιστίνη και στον Λίβανο, για να προωθήσουν τα δικά τους σχέδια στη Μέση Ανατολή, την Ερυθρά Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, σε αντιπαράθεση µε αυτά της Κίνας, της Ρωσίας, του υπό διαµόρφωση ευρωασιατικού µπλοκ.

H κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει τις πολιτικές ευθύνες της, τον ταξικό χαρακτήρα των πολιτικών της, να εξαπατήσει κυνικά και προκλητικά τον λαό για µια σειρά προβλήµατα που τον βασανίζουν, προβάλλοντας «εξωγενείς παράγοντες», κάποια «φυσικά φαινόµενα», κάποια υποτιθέµενη «έλλειψη πόρων» και «τεχνικών δυνατοτήτων» ή δήθεν «περιορισµένες δηµοσιονοµικές δυνατότητες». Στη συγκάλυψη των κεφαλαιοκρατικών αντιλαϊκών επιλογών της η κυβέρνηση βοηθιέται και από τη σοσιαλδηµοκρατική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας κλπ.) που αποπροσανατολίζει προβάλλοντας ως αιτία αυτών των πολιτικών την έλλειψη διαχειριστικής ικανότητας της κυβέρνησης.

Η αλήθεια όµως δεν µπορεί να κρυφτεί:

•  Όταν οι εισηγµένες στο Χρηµατιστήριο επιχειρήσεις πάνε για νέο ρεκόρ κερδοφορίας φέτος, µετά το περσινό των 10,5 δισ., ποιος µπορεί να µιλά για «έλλειψη πόρων»;
• Όταν επιτυγχάνονται θηριώδη υπερπλεονάσµατα από τη λαϊκή φοροαφαίµαξη µε βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, όταν δαπανώνται τεράστια ποσά για στρατιωτικούς εξοπλισµούς για τις πολεµικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, όταν η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει µισό εκατοµµύριο ευρώ την ηµέρα για να στέλνει ελληνική φρεγάτα στις ΝΑΤΟικές περιπολίες στην Ερυθρά Θάλασσα, ποιος µπορεί να µιλάει για «περιορισµένες δηµοσιονοµικές δυνατότητες»;

Στην εποχή της Τεχνητής Νοηµοσύνης, τα µεγάλα τεχνολογικά και επιστηµονικά επιτεύγµατα -κάτω από τον έλεγχο του κεφαλαίου των µεγάλων επιχειρηµατικών οµίλων- αξιοποιούνται για την παραπέρα εκµετάλλευση και πολύµορφη «υποδούλωση» του εργαζόµενου ανθρώπου στις αξίες και τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι για τη µείωση του υποχρεωτικού εργάσιµου χρόνου, της βαριάς εργασίας, για την ευηµερία του και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Το µεγάλο πρόβληµα που εδώ και χρόνια πασχίζουν να αντιµετωπίσουν οι κυβερνήσεις, τα επιτελεία του συστήµατος, οι ιµπεριαλιστικοί οργανισµοί είναι ακριβώς η τεράστια συσσώρευση πλούτου, η αφθονία κεφαλαίων, τα οποία όµως λιµνάζουν γιατί συχνά, περιοδικά περιορίζονται οι ικανοποιητικές, κερδοφόρες επενδυτικές διέξοδοι. Κάθε προσωρινό «φάρµακο» που βρίσκουν απέναντι σε αυτό το πρόβληµα τους δίνει µια µικρή ανάσα και µετά από λίγο αρχίζει να µη «λειτουργεί», όπως υπολόγιζαν, ή ακόµη και να δηµιουργεί πολλαπλάσια προβλήµατα.

Γι’ αυτό βλέπουµε κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες, υπερεθνικούς οργανισµούς να βολοδέρνουν από την περιοριστική στην επεκτατική δηµοσιονοµική πολιτική όταν λιγοστεύουν οι επενδύσεις και το αντίστροφο όταν εκτοξεύεται ο πληθωρισµός, µε τους λαούς να πληρώνουν πάντα τον λογαριασµό.

Γι’ αυτό από τη µία µιλάνε για τα οφέλη της εξωστρέφειας στην οικονοµία και από την άλλη αναγκάζονται να παραδεχτούν τα προβλήµατα που προκαλεί αυτή η εξωστρέφεια, µε την αύξηση των τιµών, ακόµη και στα εγχώρια προϊόντα, µε τον «υπερτουρισµό» και την εκτόξευση των τιµών στα ενοίκια, την ανεπάρκεια υποδοµών και υπηρεσιών, την περιοδική ανεπάρκεια πόρων, όπως στην ύδρευση, την άρδευση κλπ.

Γι’ αυτό βλέπουµε ακόµη και «πρωταθλήτριες» καπιταλιστικές οικονοµίες να «αγκοµαχούν» και να αναζητούν διέξοδο ακόµη και στην πολεµική οικονοµία για αναθέρµανση των επενδύσεων, όπως στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνολικά, όποιο µεγάλο και µικρό πρόβληµα της εποχής και αν εξετάσουµε, θα δούµε ότι από πίσω βρίσκεται το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους που κινεί τα πάντα σε αυτό το σύστηµα, το κριτήριο κόστους – οφέλους που διατρέχει τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόµµατα κάθε απόχρωσης, οι πολιτικές τους επιλογές εξαπατούν τους εργαζόµενους, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, λέγοντάς τους ότι η ατοµική ευηµερία και η «µείωση των ανισοτήτων» µπορούν να ικανοποιηθούν σε µια οικονοµία που έχει ως κίνητρο το κυνήγι του κέρδους. Το ίδιο παραπλανητική είναι και η πολιτική που υπόσχεται καλύτερες µέρες για τους εργαζόµενους σε «συνεργασία» µε τους καπιταλιστές.

Κρύβονται τα ίδια τα αδιέξοδα ενός γερασµένου συστήµατος που γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό και επιθετικό, που επιδιώκει να καταργεί δικαιώµατα δεκαετιών, να εµπορευµατοποιεί κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής για να κερδίζει κάποιες «ανάσες» κερδοφορίας, που οδηγεί τους λαούς µέχρι και στην αιµατοχυσία, όταν δεν µπορεί πια να λύσει µε διαφορετικό τρόπο τους ανταγωνισµούς και τις αντιφάσεις του.

Το µεγάλο πρόβληµα της εποχής µας έχει πολύ πιο βαθιές αιτίες και δεν µπορεί να εξηγηθεί µόνο από µια κυβερνητική διαχειριστική ανικανότητα, από τη διαφθορά ορισµένων κρατικών παραγόντων ή από κάποιες «νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες», όπως λένε τα άλλα κόµµατα της αντιπολίτευσης. Γιατί δεν έχει βρεθεί άραγε τόσα χρόνια ένας ικανός, αδιάφθορος και ανοιχτόµυαλος διαχειριστής να τα κάνει αλλιώς; Πολλοί τέτοιοι επίδοξοι «σωτήρες» εµφανίστηκαν, εφαρµόζοντας «λύσεις» εντός των τειχών του συστήµατος, µε τραγική όµως κατάληξη για τον λαό.

Τις βαθύτερες αιτίες του σάπιου και γερασµένου καπιταλιστικού συστήµατος θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όσοι και όσες από τις εργατικές – λαϊκές δυνάµεις αναρωτιούνται «τι πρέπει να γίνει», ιδιαίτερα άνθρωποι που αισθάνονται προοδευτικοί, αριστεροί, που βλέπουν τον εκφυλισµό στα κόµµατα της σοσιαλδηµοκρατίας, ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι και όσες κατανοούν ότι αυτά τα κόµµατα δεν έχουν σχέση µε ό,τι έχει µάθει ο λαός µας να ονοµάζει «αριστερό», ενώ αγανακτούν µε τις ίντριγκες, τα πισώπλατα µαχαιρώµατα, τους τσακωµούς των δελφίνων και τις καριέρες του κάθε αριβίστα.

Αυτή είναι, όµως, η φυσιολογική και αναµενόµενη κατάληξη της ιστορικής σοσιαλδηµοκρατικής διαδροµής που σαν σηµείο αφετηρίας της στις αρχές του 20ού αιώνα είχε τη συνθηκολόγηση απέναντι στο σύστηµα στο όνοµα της φιλολαϊκής µεταρρύθµισής του, την απεµπόληση του στόχου της ανατροπής του, την «άρση της εµπιστοσύνης» στη δύναµη που έχει ο λαός να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να την αλλάξει µε στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Είναι η κατάληξη κάθε διαδροµής όσων δήλωσαν και όσων δηλώνουν «διαθέσιµοι» για τη βρώµικη δουλειά του συστήµατος όταν αυτό περνάει δυσκολίες, όταν οι επί δεκαετίες διαχειριστές του δεν µπορούν πια να ξεγελούν και να περνούν τα µέτρα που τσακίζουν τον λαό µε την εκλογική συναίνεσή του. Αυτό φανερώνει η όλη πορεία του σοσιαλδηµοκρατικού ΠΑΣΟΚ, αλλά και πιο πρόσφατα ιστορικά του ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά εµφανίστηκε ως «ανανεωτική αριστερά».

Τα αδιέξοδα του συστήµατος σήµερα µεταφράζονται και σε πολιτικά αδιέξοδα, αφού η πλήρης ταύτιση όλων των αστικών κοµµάτων στις βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης δεν τους επιτρέπει να διαφοροποιούνται και να δηµαγωγούν µε πειστικό τρόπο, εύκολα να εγκλωβίζουν εναλλάξ τη λαϊκή δυσαρέσκεια µε τον τρόπο που το έκαναν παλιότερα. Κάθε καινούργιο «χαρτί» που εµφανίζεται, «καίγεται» πολύ πιο γρήγορα, αν δεν είναι από την αρχή καµένο…

Αποδεικνύεται η χρεοκοπία του ψευτοδιλήµµατος «πρόοδος ή συντήρηση» ανάµεσα σε πολιτικές δυνάµεις που έχουν στρατηγική ταύτιση.

Αντίστοιχα αδιέξοδα βλέπουµε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στη Γαλλία, όπου το περιβόητο «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» της σοσιαλδηµοκρατίας έδωσε το φιλί της ζωής στον στριµωγµένο Μακρόν στηρίζοντας τους υποψηφίους του. Έτσι ξέπλυνε όλη την αντιλαϊκή πολιτική του δήθεν για να «φράξει τον δρόµο στη Λεπέν», ενώ τώρα κλαίγονται που ο Μακρόν διόρισε πρωθυπουργό που έχει τη συναίνεση της Λεπέν.

Τα ίδια και στη Γερµανία, όπου η οµοσπονδιακή σοσιαλδηµοκρατική κυβέρνηση και οι αντίστοιχες κρατιδιακές, µε τη συµµετοχή µάλιστα και της συστηµικής «Αριστεράς», µε την πολιτική τους και ιδιαίτερα µε τη στήριξη της πολεµικής εµπλοκής στην Ουκρανία, έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόµο για να ενισχύονται αντιδραστικές δυνάµεις που µπορούν να δηµαγωγούν και να χειραγωγούν τη δίκαιη λαϊκή δυσαρέσκεια. Δεν έχουν, µάλιστα, κανένα πρόβληµα να υιοθετούν την ατζέντα της λεγόµενης ακροδεξιάς στο Μεταναστευτικό, αφού αυτή άλλωστε είναι η κατασταλτική ατζέντα της ίδιας της ΕΕ, που ανοίγει τη στρόφιγγα όποτε χρειάζεται φθηνό εργατικό δυναµικό και την κλείνει όταν µια νέα οικονοµική κρίση βρίσκεται προ των πυλών.

Τα παραπάνω ανησυχούν έντονα τα επιτελεία του συστήµατος και δεν το κρύβουν. Γι’ αυτό µιλούν για την «ανισορροπία του πολιτικού συστήµατος» και την «έλλειψη αντιπολίτευσης», που καµία σχέση δεν έχει βέβαια µε την εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση.

Το σύστηµα πάντα ενδιαφέρεται να υπάρχουν τουλάχιστον δύο ισχυροί αστικοί πόλοι, ώστε ο ένας να κυβερνά και ο άλλος να απορροφά και να ενσωµατώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλεί η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, να χρησιµεύει ως εναλλακτική κυβερνητική επιλογή για το σύστηµα όταν η υπάρχουσα κυβέρνηση δεν µπορεί πια να παίζει αποτελεσµατικά τον ρόλο της.

Αναζητούν έναν µονοκοµµατικό ή και µε συνεργασία κοµµάτων πόλο που να είναι διαθέσιµος να παράσχει συναίνεση και πολιτική νοµιµοποίηση σε κυβερνητικές αποφάσεις που συνεπάγονται µεγάλο πολιτικό κόστος, είναι όµως απαραίτητες για το σύστηµα. Το είδαµε αυτό κατά κόρον την περίοδο της προηγούµενης καπιταλιστικής κρίσης και των µνηµονίων και δεν αποκλείεται να το ξαναδούµε άµεσα, στο ενδεχόµενο µιας νέας κρίσης, µιας πιο γενικευµένης πολεµικής εµπλοκής ή µιας επαίσχυντης διευθέτησης στα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, τα άλλα κόµµατα του συστήµατος, ούτε θέλουν ούτε µπορούν να δώσουν διέξοδο σε αυτά τα αδιέξοδα, να δώσουν λύσεις στα λαϊκά προβλήµατα.

Tο τελευταίο διάστηµα, µε αφορµή την εκφυλιστική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και τη νέα περιδίνηση του ΠΑΣΟΚ, ακούγεται συχνά ότι «η κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο». Η πραγµατικότητα είναι ότι η κυβέρνηση έχει αντίπαλο, όσο κι αν προσπαθούν να τον κρύψουν τα αστικά ΜΜΕ:

• Είναι οι εργαζόµενοι που αγωνίζονται σε µια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς για συλλογικές συµβάσεις µε αυξήσεις στους µισθούς, για µείωση του εργάσιµου χρόνου, για σταθερή δουλειά µε ανθρώπινα ωράρια και µέτρα ασφάλειας, που αγωνίζονται ενάντια στην ακρίβεια, για να µην απαξιώνονται παραγωγικές δυνάµεις θύµατα των καπιταλιστικών ανταγωνισµών και του καπιταλιστικού κέρδους (π.χ. ΛΑΡΚΟ), που παλεύουν για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωµάτων απέναντι στην εργοδοτική και κρατική τροµοκρατία.
• Είναι οι βιοπαλαιστές αγρότες που βγήκαν στα µπλόκα παλεύοντας ενάντια στην προσπάθεια συγκέντρωσης της γης σε λίγα χέρια, για τιµές που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής.
• Είναι οι αυτοαπασχολούµενοι που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους από τον ανταγωνισµό τους µε τους µεγάλους επιχειρηµατικούς οµίλους, ενάντια στην υπερφορολόγηση, τα χρέη και τα λουκέτα.
• Είναι οι εργαζόµενοι και οι νέοι που αγωνίζονται ενάντια στην εµπλοκή της χώρας στον ιµπεριαλιστικό πόλεµο, στα σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, που καταδικάζουν το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον λαό της Παλαιστίνης στον αγώνα του για τη δική του πατρίδα.
• Είναι τα θύµατα των «φυσικών καταστροφών» και κυρίως της κρατικής επιλεκτικής «ανικανότητας» που ανέδειξαν το σύνθηµα «τα κέρδη τους ή οι ζωές µας». Είναι όλοι όσοι πήραν µέρος στις µεγάλες κινητοποιήσεις για να αποκαλυφθεί η πραγµατική αιτία για το έγκληµα στα Τέµπη, να µη συγκαλυφθούν οι ευθύνες κυβερνήσεων και της πολιτικής της ΕΕ για την απελευθέρωση των Μεταφορών.
• Είναι οι γιατροί και νοσηλευτές που υποδέχονται τον υπουργό Υγείας σε κάθε νοσοκοµείο που επισκέπτεται και του χαλάνε τις φιέστες, που παλεύουν για δηµόσια και δωρεάν Υγεία.
• Είναι τα σωµατεία, οι φορείς, οι γειτονιές που ξεσηκώνονται στο πόδι και διώχνουν τα «κοράκια», αποτρέποντας πλειστηριασµούς και εξώσεις φτωχών οικογενειών.
• Είναι οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι µαθητές που αντιπαλεύουν τις συγχωνεύσεις τµηµάτων, που διεκδικούν κάλυψη όλων των κενών στα σχολεία που άνοιξαν προχθές. Είναι οι φοιτητές που έχουν απονοµιµοποιήσει και εµποδίσει τα σχέδια της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά Πανεπιστήµια, για την πανεπιστηµιακή αστυνοµία και άλλα.
• Είναι οι συνταξιούχοι που απαιτούν ανθρώπινες συντάξεις, επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης, δωρεάν φάρµακα και υπηρεσίες Υγείας.
• Είναι όλοι όσοι διεκδικούν µια καλύτερη ζωή, µε υψηλό Πολιτισµό, Αθλητισµό, ελεύθερο χρόνο, µακριά από ναρκωτικά και κάθε είδους εξαρτήσεις.

Αυτοί είναι που έχουν στριµώξει µέχρι σήµερα την κυβέρνηση, που µε την αµέριστη συµβολή του ΚΚΕ βάζουν εµπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της, που την υποχρέωσαν και σε ορισµένες υποχωρήσεις, οδήγησαν σε κάποιες κατακτήσεις, που καραδοκεί µε την πρώτη ευκαιρία να τις πάρει πίσω.

H κυβέρνηση και η αστική τάξη έχουν στρατηγικό αντίπαλο σε οικονοµικό και πολιτικό επίπεδο το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ στηρίζει µε όλες του τις δυνάµεις αυτούς τους αγώνες, κάνει τα πάντα για να δυναµώσουν και να µαζικοποιηθούν περισσότερο, να δυναµώσει ο αντικαπιταλιστικός και αντιµονοπωλιακός προσανατολισµός τους, να βάλουν στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά την πολιτική και τελικά την εξουσία που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζοµένων για τα καπιταλιστικά κέρδη των λίγων. Το ΚΚΕ δίνει τη µάχη για να συγκροτηθεί ένα τέτοιο µεγάλο πανελλαδικό κίνηµα που θα εκφράζει τη συµµαχία των εργαζοµένων, των αυτοαπασχολουµένων και αγροτών, ριζωµένο σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις. Για να αλλάξουν οι συσχετισµοί στην κατεύθυνση της ανατροπής του συστήµατος. Το ΚΚΕ φωτίζει τη µόνη ρεαλιστική διέξοδο για τον λαό, αυτή του σοσιαλισµού.

Η ελπίδα για τον λαό δεν βρίσκεται ούτε στην αναµόρφωση της αµαρτωλής σοσιαλδηµοκρατίας, ούτε στα διάφορα ακροδεξιά µορφώµατα (όπως η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου και άλλα), που πέρα από λαϊκίστικα σόου στη Βουλή δεν τα βλέπει ποτέ κανείς δίπλα του, στην πραγµατική ζωή, στους αγώνες και τις διεκδικήσεις, ενώ, παρά τη δηµαγωγία τους, είναι κόµµατα του συστήµατος. Έχουν στηρίξει και αυτά, µε χέρια και πόδια, την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, µε την προηγούµενη συµµετοχή των αρχηγών τους στα βασικά αστικά κόµµατα ή µε την ψήφο τους στη Βουλή και την Ευρωβουλή.

Οι εργαζόµενοι δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν δικές τους τις αγωνίες του συστήµατος για σταθερή και ανεµπόδιστη εφαρµογή της κυρίαρχης πολιτικής µε σιωπητήριο στην ταξική πάλη. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να το στριµώχνουν ακόµα περισσότερο, για να βελτιώνουν τη δική τους θέση, για να γίνουν οι «ρωγµές» του συστήµατος µεγάλα «ρήγµατα» µέχρι τη συνολική ανατροπή.

Η ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύµατος αµφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των αντιλαϊκών νόµων, συνολικά αυτού του εχθρικού, σάπιου και διεφθαρµένου κράτους του κεφαλαίου. Βρίσκεται στη συµπόρευση µε το ΚΚΕ σε όλες τις µάχες που έχουµε µπροστά µας.

Το ΚΚΕ παλεύει για µια νέα σοσιαλιστική Ελλάδα που θα διαµορφώνει τις σχέσεις της στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη µε κριτήριο το αµοιβαίο όφελος των λαών, την αλληλεγγύη και όχι τους ανταγωνισµούς, τις σφαίρες επιρροής, το «διαίρει και βασίλευε» των καπιταλιστών, των κρατών και των συµµαχιών τους. Ο αρνητικός συσχετισµός µπορεί και πρέπει να αλλάξει. Τα πράγµατα δεν µένουν στατικά, οι λαοί αφυπνίζονται, µπορούν να δείξουν τη δύναµή τους.

Μόνο έτσι θα εκλείψει το µεγάλο χάσµα -που συνεχώς διευρύνεται και βαθαίνει- ανάµεσα στα επιτεύγµατα της επιστήµης και της τεχνολογίας και τις δυνατότητες που παρέχουν για τη συνολική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων τον 21ο αιώνα. Γιατί σήµερα η αξιοποίησή τους υπό το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας οδηγεί σε διεύρυνση των ανισοτήτων, στην επιδείνωση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας, γίνονται όργανα έντασης της εκµετάλλευσης και υπερεντατικοποίησης της εργασίας.

Tο ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του. Μαζί µε τον λαό, και θέλει και µπορεί να το πάει «µέχρι τέλους»: Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκµεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήµατος, την εγκαθίδρυση µιας πραγµατικής εργατικής – λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόµηση µιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισµού – κοµµουνισµού.

Το ΚΚΕ δεν έχει δεσµεύσεις από το κεφάλαιο και τους ιµπεριαλιστικούς οργανισµούς. Δεν τρέφει ούτε καλλιεργεί αυταπάτες ότι µπορεί να υπάρξει πραγµατική λαϊκή ευηµερία στο πλαίσιο του σηµερινού βάρβαρου συστήµατος, του παρωχηµένου και διεφθαρµένου κράτους. Δεν τρέχει να επιδιορθώσει τις ρωγµές του συστήµατος.

Παλεύει για να µπαίνει όλο και πιο αποφασιστικά στο στόχαστρο ο πραγµατικός αντίπαλος, η αστική τάξη και η εξουσία της, να αµφισβητείται σήµερα η στρατηγική της και οι στόχοι της στους οποίους οµονοούν όλοι οι άλλοι. Γιατί ξέρουµε πολύ καλά ότι σήµερα, έστω και για την πιο µικρή κατάκτηση, πρέπει να αµφισβητηθεί στην πράξη αυτή η στρατηγική. Για να κερδίσει το παραµικρό ο λαός, πρέπει να το χάσει το κεφάλαιο.

Το ΚΚΕ έχει εµπιστοσύνη στην αστείρευτη δύναµη του εργατικού – λαϊκού αγώνα, στη δύναµη που έχει ο οργανωµένος λαός να φέρει τα πάνω – κάτω. Γι’ αυτό τα µέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ είναι µπροστάρηδες σε κάθε αγώνα του λαού µας, ενώ όλα τα αστικά και οπορτουνιστικά κόµµατα ούτε µπορούν ούτε πολύ περισσότερο θέλουν τον λαό πραγµατικά στο προσκήνιο.

Με ένα κίνηµα πανελλαδικά συντονισµένο, µε το ΚΚΕ µπροστά, δυναµώνουµε την πραγµατική εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική, ενισχύουµε την αµφισβήτησή της, την αµφισβήτηση του σηµερινού κράτους.

Εκεί βρίσκεται η πραγµατική ελπίδα για τον λαό!».