του Χρήστου Ντάτσιου

Αγαπητέ Κώστα,

Σου γράφω με αφορμή τα τρία τελευταία κείμενα σου. Τα δυο συνομιλούν με το “συνάδελφο” απολυμένο του Μέγκα, το τρίτο είναι ένα σύντομο ιστορικό της Ελληνικής κρίσης και μια πρόταση για αγώνες στους δρόμους. Συνδυάζονται αυτά τα δυο διαφορετικά θέματα; Εξαρτάται κυρίως από το γεγονός ότι είναι Σάββατο πρωί και δεν θέλω να γράψω δύο διαφορετικά κείμενα.

Εσύ και εγώ προερχόμαστε από εκ διαμέτρου αντίθετες οικονομικό-κοινωνικές διαδρομές• εγώ είμαι σίγουρα ένας, όσο γίνεται στην Ελλάδα, μεσοαστός. Ανατριχιάζω όταν διαβάζω τη λέξη τομάρι στους τίτλους ενός κειμένου, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να βγάζουμε τις προσωπικές μας αμαρτίες στα μανταλάκια (στα σχόλια εν προκειμένω), αναρωτιέμαι ποιός θα “πληρώσει τα σπασμένα” όταν κατέβει ο κόσμος που ζητάς στους δρόμους.

Από την άλλη δεν μου αρέσει καθόλου το απερόλ σπριτς, είναι ποτό βαρετό για μη πότες. Και εσύ δεν πίνεις πράγμα το οποίο ήθελα κάπου να ειπωθεί για να σταματήσουν να σε θαυμάζουν όλες εκείνες οι μεταμοντέρνες αριστερές αναγνώστριες.  Όχι άλλες αυταπάτες κορίτσια, τις τελευταίες ακόμα τις πληρώνουμε.

Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με το “Εφημέριο θράσος” κάνω ένα βήμα πίσω. Κάθε φορά με πιάνει απελπισία για τις νέες περιπέτειες που θα πρέπει να διαβάσω.
Και κάθε φορά, αφού περάσει λίγη ώρα, αφού πιώ ένα εσπρέσσο-αλα-Κυριάκος, σκέφτομαι πως τελικά αυτό χρειάζεται.

Μην το παρεξηγήσεις, δεν χρειάζεται μόνιμα ένας Εφήμερος στα κεραμίδια, χρειάζεται τώρα για να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται αχρείαστος.

Να μην αρχίσω και εγώ μια σύντομη ιστορία της Ελληνικής λαμογιάς• οι λόγοι είναι γνωστοί: Τουρκοκρατία-Προεστοί, Κλεφταρματολίκι, Κατοχή-Δοσιλογισμός, Χούντα-χειροκροτητές, Ολυμπιακοί-Κεντέρης-Θάνου. Η αλήθεια πάντως είναι πως η Ελληνική κοινωνία είναι αυτό που είναι μέσα από μια μακρά ιστορία βλαχο-δημαρχιακής διοίκησης, καφενειακών συνελεύσεων και εντυπωσιακής έλλειψης αυτοκριτικής. Α, να μην το ξεχάσω, και το ΚΚΕ κοιτάει με τόση μανία τον αφαλό του που ακόμα περιμένει οδηγίες από Μόσχα.

Η άλλη αλήθεια, η λίγο πιο σοβαρή, είναι ότι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά όπως προκύπτει και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο τα ηνία τα έχουν πιάσει κάτι τύποι περίεργοι. Που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να λαδώσουν όπου χρειαστεί, που μιλάνε μεταξύ τους και κανονίζουν φορολογικές απατεωνιές, που έχουν το χεράκι τους σε ότι βρώμικο μπορεί να αποφέρει λίγα φραγκάκια. Που φτιάχνουν κανάλια και παράγουν χρόνια πλύσης εγκεφάλων, που παραγγέλνουν ειδήσεις, που απολαμβάνουν την πλήρη γκάμα της προστασίας όχι μόνο του κράτους αλλά και των υπαλλήλων τους ακόμα και αφού τους έχουν πετάξει στον δρόμο απλήρωτους. Που δεν διστάζουν δηλαδή να κάνουν τόσα όσα δεν θα άντεχε να σκεφτεί κανένας μεσοαστούλης ακόμα και μετά από δυο μπουκάλια απερόλ σκέτο, χωρίς πάγο, ξεροσφύρι.  Και το βασικότερο, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάτσουν επί ώρες σε ατελείωτα συνέδρια και συνελεύσεις ενώ έξω έχει ήλιο και τα κορίτσια γελάνε και τα αγόρια κάνουν ότι κάνουν αντιστοίχως εντυπωσιακό τέλος πάντων. Κάθονται λοιπόν, μιλούν, ακούν, φουσκώνουν-ξεφουσκώνουν, περιμένουν ώρες για μια χειραψία και καταλήγουν στο χαμηλότερο στάδιο της ανθρώπινης ύπαρξης. Πολιτεύονται και μας διοικούν.

Η τύχη, πιστέψε με, και καμία απολύτως από τις ικανότητες μου, τα έφερε έτσι ώστε να βρεθώ και από τις δυο πλευρές του κοινωνικού αυτοματισμού. Τον βρίσκω επικίνδυνο κυρίως επειδή δεν κάνει διακρίσεις και πάντα αλλάζει στόχους. Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια γνώρισα ανθρώπους που δεν χτυπήθηκαν σκληρά από την κρίση, που ζούσαν πάντα κρίση και που είναι οι μόνοι που δείχνουν να ξέρουν τι να κάνουν. Αυτοί βλέπεις έχουν από καιρό τους αυτοματισμούς τους λέγε-με-ταξική-συνείδηση έτοιμους. Αυτοί αντλούν από παραδόσεις και αρχές της εργατικής τάξης και οι απαντήσεις τους είναι λιγόλογες και απότομες αλλά έχουν πάντα δίκιο. Α, και το ΚΚΕ ακόμα κοιτάει τον αφαλό του.

Θυμώνεις με τα “σκυλιά των αφεντικών” θαυμάζεις τους ήρωες, τους whistleblowers τον Assange, τον Snowden, είσαι πρόθυμος να φας ένα βράδυ να απαντάς σε αυτούς που σκύβουν για ψίχουλα. Στο λέω και γραπτά• δεν είναι όλοι, δεν θέλουν, δεν μπορούν να είναι ήρωες. Και δεν θα έπρεπε να χρειάζεται για να ζήσει κανείς μια καλή ζωή. Για να μην είσαι ήρωας αλλά και να μην είσαι και υποταγμένος χρειάζεται ένα πράγμα, ένας μηχανισμός, που θα σε πείθει ότι δεν είσαι μόνος απέναντι στο αφεντικό. Η λέξη έχει λερωθεί, θα την γράψω στην επόμενη παράγραφο.

Ζητάς κόσμο στους δρόμους, φαντασιώνεις ανατροπές και νέες συλλογικότητες, κοιτάς με θαυμασμό την Γαλλία. Δεν ξέρω αν είναι έτσι όπως θα θέλαμε τα πράγματα στην Γαλλία. Ξέρω όμως ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Ο συνδικαλισμός. Στο κείμενο σου το αναφέρεις αλλά μοιάζεις να ξεπερνάς γρήγορα το γεγονός ότι εδώ δεν υπάρχει. Όμως αυτό που κάνει την έκκληση σου προβληματική είναι αυτή ακριβώς η διαφορά.  Ο κόσμος δεν θα βγει ξανά στους δρόμους για να φωνάξει γενικώς. Την επόμενη φορά θα βγει μόνο αν έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο να ζητήσει. Θα βγει ένας κλάδος και μαζί τους θα βγουν και οι οικογένειες τους και μόνο τότε θα μείνουν στους δρόμους μέχρι να πάρουν αυτό που χρειάζονται. Το TINA ισχύει. Θα βγουν στους δρόμους όταν νιώσουν ότι πραγματικά δεν υπάρχει καμία εναλλακτική. Και τότε πρέπει να υπάρχει εκείνος ο μηχανισμός που θα τους βοηθήσει να νιώσουν ότι μπορεί να είναι πιο δυνατοί από τις αγορές. Ότι και άδικο να έχουν είναι αρκετά δυνατοί ώστε να τον κάνουν δίκιο. Τι διάολο έχει πια αυτός ο αφαλός;

Μέχρι τότε, μαδομούνιαζε ελεύθερα με όποιον σου μπει στο μάτι. Έχεις δίκιο και τουλάχιστον οι δικές σου πονηριές φαίνονται. Και μακάρι να κερδίσεις γιατί αυτό που έχει σημασία είναι, πως εγώ, εμείς, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. 

Υ.Γ. Για εσάς που διαβάζετε ξένα γράμματα, το ThePressProject δεν είναι γαλέρα. Οι θαλασσινές παρομοιώσεις έχουν καεί προ πολλού σε αυτήν την χώρα αλλά επιτρέψτε μου να το ξεχειλώσω λίγο ακόμα. Είναι καραβάκι σίγουρα. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι δεν θα πέσει στα βράχια ακόμα και αύριο αλλά με λίγο αέρα ταξιδεύει μια χαρά και δεν μολύνει και τίποτα στο πέρασμα του.