«Ο Βενιζέλος ήθελε να γίνει αρχηγός και αφού δεν τα κατάφερε στα ίσια υπονόμευσε τον Παπανδρέου.
Ο Λοβέρδος ήθελε και αυτός να γίνει αρχηγός και το είπε, θυμώνοντας τον Βενιζέλο, αλλά στο τέλος αγκαλιάστηκαν με τον Βενιζέλο, προκειμένου να τελειώνουν με τον Παπανδρέου.
Στη συνέχεια και όταν έριξαν τον Παπανδρέου, έγινε πολέμιος του Βενιζέλου και όταν είδε ότι δεν τον έπαιρνε, αποφάσισε να κάνει δικό του κόμμα (αλλά δεν το λέει ακόμη για να μην τον πουν προδότη και χρεωθεί τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ).
Ο Χρυσοχοΐδης ήθελε να γίνει αρχηγός, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι έπρεπε να αγκαλιαστεί με τον Λοβέρδο, που τα είχε βάλει με τον Βενιζέλο και να ενώσουν τις δυνάμεις τους.
Oταν είδε ότι αγκαλιάστηκε ο Λοβέρδος με τον Βενιζέλο (και αφού είπε μερικές χαζομάρες), αποφάσισε να αγκαλιαστεί και αυτός με τον Βενιζέλο, προκειμένου να τελειώνουν με τον Παπανδρέου και σε αντάλλαγμα ο Βενιζέλος τον έκανε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, αλλά ποτέ δεν πήγε στη βουλή να κάνει τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, γιατί είχε αποφασίσει ότι δεν μπορεί ο Βενιζέλος αλλά δεν ήθελε να πάει και με τον Λοβέρδο και είχε αρχίσει να πιστεύει ότι ίσως ο Σαμαράς να μην ήταν τόσο κακή περίπτωση ενόψει σύγκρουσης με αντιμνημονιακό λαϊκισμό».