«Όταν οι άνθρωποι των ΜΜΕ δεν μπορούν να αποφασίσουν αν εργάζονται στην μετάδοση ειδήσεων ή στην κατασκευή προπαγάνδας, τότε είναι πολύ σημαντικό οι αναγνώστες να καταλάβουν την διαφορά και να επιλέξουν τις πηγές τους ανάλογα» (Thomas Sowell). 
 
«Σε όλο τον κόσμο, από την συλλογική κουλτούρα μέχρι το σύστημα της προπαγάνδας, υπάρχει μια συνεχόμενη πίεση προκειμένου όλοι να νιώθουμε ανίσχυροι. Να πιστέψουμε ότι ο μόνος ρόλος μας είναι να επικυρώνουμε αποφάσεις και να καταναλώνουμε». «Η προπαγάνδα είναι για την δημοκρατία ότι ήταν το ρόπαλο στα απολυταρχικά καθεστώτα» (Noam Chomsky).
 
Στην δική μας περίπτωση το σενάριο επένδυσε στο φόβο (για την έξοδο από το ευρώ), αλλά  «όποτε οι έννοιες «εχθρός» και «φόβος» συγκροτούν τις «ενεργητικές αρχές» της πολιτικής δεν υφίσταται πραγματική δημοκρατία. Δεν έχει πλέον καμία σημασία αν ο φόβος προέρχεται από το εσωτερικό ή από το εξωτερικό» (Franz Neumann).
 
Με την χρήση αυτής της απειλής «η κυβέρνηση βρήκε την δικαιολογία της αδύναμης οικονομίας και της οικονομικής κρίσης προκειμένου να πιέσει την κοινωνία και να υιοθετήσει όλο και περισσότερους περιορισμούς» (Rob Portman).
 
«Όταν όμως τόσο πολλοί πολίτες φαίνεται να μην αντιδρούν και απέχουν από τις εκλογές και την πολιτική, εκεί που οι άλλοι βλέπουν απάθεια και παράδοση, εγώ βλέπω απογοήτευση και θυμό. Και πιστεύω ότι μέσα από την απόγνωση μπορούμε να ελπίζουμε επιτέλους στη δράση» (Paul Wellstone).
 
«Κάθε πολίτης που μπορεί έχει το δικαίωμα να ξεσηκωθεί, να ταρακουνήσει την υπάρχουσα κυβέρνηση και να απαιτήσει να γίνουν αλλαγές προς το καλύτερο. Αυτό άλλωστε είναι και το πιο πολύτιμο δικαίωμα, που ίσως κάποτε μας απελευθερώσει» (Abraham Lincoln).
 
Στο αφιέρωμα «γιατί δεν κουνιέται φύλλο» αναζητήσαμε τις αιτίες της γαϊδουρινής μας υπομονής. Αγγίξαμε διάφορες πτυχές, αλλά, κατά την προσωπική μου άποψη, το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η κοινωνία προκειμένου να μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια ουσιαστική αντίδραση είναι να αναγκάσει τα ΜΜΕ να επιτελέσουν το έργο για το οποίο δημιουργήθηκαν. Αυτά μας έπεισαν ότι η κρίση είναι μονόδρομος, αυτά απέκρυψαν κάθε άλλη ελπίδα, αυτά τροφοδότησαν την θεωρία των δύο άκρων, αυτά μας είπαν (με παραδείγματα) ότι τα φάγαμε όλοι μαζί, αυτά λειτούργησαν άλλοτε ως καπάκι στην χύτρα της αγανάκτησης και άλλοτε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης.  Αν όμως τα ΜΜΕ ευθύνονται για την προσπάθεια υπνωτισμού της κοινής γνώμης, φταίμε όλοι εμείς που καθόμασταν και παρακολουθούσαμε με αφοσίωση το εκκρεμές που λικνιζόταν μπροστά μας. Γι’ αυτό…
 
«Μην μισείτε τα ΜΜΕ, γίνετε εσείς τα ΜΜΕ» 
(Jello Biafra)