Της Ελεάννας Ιωαννίδου
Επόμενη σκηνή, τα πιτσιρίκια. Εκατοντάδες πιτσιρίκια, να τρέχουν, να παίζουν και κάποια να έρχονται κατά πάνω σου με πρόσωπα που λάμπουν, φωνάζοντας “thank you, thank you – hello, hello”. Παντού απλωμένες μπουγάδες. Κάποια κρεβάτια έξω, χωρίς το στρώμα. Τη μέρα γίνονται παγκάκια.
Στον πάγκο του Οικόπολις – μια παράλληλη πόλη, με αρκετά νέα πρόσωπα εθελοντές, τα παιδιά έχουν τρελάνει στα πειράγματα την Jenny που δεν σταματάει να αγαναχτεί ψεύτικα και να γελάει. Άλλα σκαρφαλώνουν στον πάγκο κι άλλα περνούν ανάμεσα απ΄ τα πόδια της και μπαίνουν στην σκηνή με τα γάλατα και τα μπισκότα. Ένας δεκαεξάχρονος που ξέρει αγγλικά έχει αναλάβει βοηθός της. Μεταφράζει, βάζει τα παιδιά στη σειρά και τα απασχολεί. Η Τζένη τον κοιτάζει με καμάρι: “τι θα έκανα χωρίς αυτόν;”
Λίγο πιο πέρα, μια νεαρή εθελόντρια κρατά μια μαύρη σακούλα και γύρω της τρέχουν χαρούμενα παιδιά, μαζεύοντας τα σκουπίδια, κυρίως περιτυλίγματα και πλαστικά ποτήρια. Πιο δίπλα, οι γυναίκες από τα Διαβατά -η μία είναι γραφίστρια- που συζητούν πώς θα φτιάξουν μια πινακίδα για τη σκηνή του Οικόπολις που να έχει εικόνες από τα είδη που προσφέρονται, ώστε να δείχνουν τι θέλουν οι μητέρες, μιας και οι περισσότερες δεν μιλούν αγγλικά. Φεύγοντας, οι γειτόνισσες χαιρετούν χαμογελαστά: “τα λέμε αύριο”
Κουβεντιάζουμε με τους φίλους εκεί πως ο καταυλισμός έχει μεγάλες ανάγκες. Στην οργάνωση της αποθήκης, το συντονισμό των εθελοντών, τη θέρμανση, τον εφεδρικό βραστήρα για το γάλα. Έχει ανάγκη κι από άλλα. Τον παιδότοπο, που συζητάμε πού είναι καλύτερο να μπει και εθελοντές να τον στελεχώσουν. Επόμενο βήμα, ένα “Diavata Solidarity Festival”. Με μουσική, προβολές και κουκλοθέατρα. Γιατί φιλοξενία δεν είναι μόνο ύπνος και φαΐ.
Φεύγοντας, έρχονται στο νου μου τα λόγια του Αντρέ Μπρετόν: “οποιαδήποτε κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι ο Άνθρωπος”.
*Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Τσιάκαλου