Αναφέρει ότι αντί η κυβέρνηση να συγκροτήσει Εθνικό Σχέδιο εξόδου από την κρίση, θα παρουσιάσει ως σχέδιο το μοίρασμα των κονδυλίων του ΕΣΠΑ από συγκεκριμένα πολιτικά γραφεία.
 
Πριν από λίγες μέρες ο Μ.Ανδρουλάκης είχε καταθέσει  ερώτηση στη Βουλή, αναφέροντας ότι ο Υπουργός Οικονομικών είχε δημόσια διαβεβαιώσει ότι μέχρι το καλοκαίρι θα είχε ολοκληρωθεί το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης» κάτι που δεν έπραξε, και τον ρωτούσε αν σκοπεύει τελικά να το φέρει. Ο Γ.Στουρνάρας του απάντησε την περασμένη εβδομάδα,  ότι το μόνο σχέδιο είναι το μνημόνιο.
 
Ο βουλευτής αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη: «Πράγματι αθέτησε μια θεμελιώδη δέσμευσή του, αλλά τώρα η Κυβέρνηση συρρικνώνει την ιδέα του Εθνικού Σχεδίου σε μια κλαδική προχειροδουλειά αποκλειστικά για το ΕΣΠΑ – φύλλο συκής για να το μοιράσουν μερικά πολιτικά γραφεία και να συνεχιστεί το αιώνιο νταραβέρι, ενώ στενεύει απελπιστικά η παραγωγική βάση της χώρας”.
 
 Ο κ.Ανδρουλάκης αναφέρει επίσης ότι έχει υποτιμηθεί ο κίνδυνος στο τέλος της διαδρομής, δηλαδή του τρέχοντος μνημονίου -κι αφού θα έχει εξαντληθεί το παραγωγικό δυναμικό-  να βρεθούμε πάλι στην αρχή. Να αντιμετωπίσουμε δηλαδή ξανά το δίλημμα «ακόμα μια υφεσιακή δανειακή σύμβαση ή επίσημη χρεωκοπία; Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην Κυβέρνηση το 2014-2016».
Με την «Κίνηση των 58» για την κεντροαριστερά εμφανίζεται ιδιαίτερα επιφυλακτικός: «Χρειάζεται κοινωνική αντιστοίχιση, διαφορετικά  η λεγόμενη κεντροαριστερά θα είναι μια ρόδα που γυρίζει στον αέρα», αναφέρει. «Ύστερα υπάρχουν κρίσιμα αναπάντητα ερωτήματα στρατηγικής. Ορισμένοι λένε Ελιά και στην ουσία προτείνουν την αλήστου μνήμης τακτική του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κράξι. Δηλαδή την προνομιακή – αποκλειστική στην ουσία- συνεργασία με την κεντροδεξιά ή ακόμα και την εκλογική συσσωμάτωση σ’ αυτήν σε πολωτικές συνθήκες υπό μια “ευρωπαϊκή ομπρέλα”. Μοχλοί γι’ αυτή τη σταδιακή μετατόπιση είναι ο δίχως όρια κυβερνητισμός και η τυφλή σύγκρουση με τον Σύριζα».
 
Για τους εκσυγχρονιστές της περιόδου Σημίτη που εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο λέει ότι «είναι σαν το 1909 – ‘10 αντί για τη ριζοσπαστική βενιζελική τομή να μάζευαν υπογραφές οι νοσταλγοί του Τρικούπη για τη συνέχιση του αμφιλεγόμενου εκσυγχρονιστικού εγχειρήματός του».