«Οι άνθρωποι πάντα φαίνονται στα δύσκολα. Και τώρα που είναι παντού δύσκολα, κοίτα τι κάνουμε εμείς. Κοίτα τους τους ανθρώπους που στέκονται στην πρώτη γραμμή, πόσο πολλά είναι έτοιμοι να δώσουν. Κοίτα την κοπέλα στο σούπερ μάρκετ, τον νεαρό στα ράφια. Την κυρία στο φαρμακείο. Κοίτα τους, που δεν έχουν αφήσει μια στιγμή τη θέση τους. Κοίτα τα παιδιά που κάνουν ντελίβερι. Τους ανθρώπους που δουλεύουν στο δρόμο. Τους καλλιτέχνες που μας εμπνέουν, και τους δασκάλους που δεν θα αφήσουν ούτε ένα παιδί πίσω. Κοίτα αυτούς που τρέξανε να γίνουν εθελοντές, τις χιλιάδες που τρέξανε. Κοίτα και αυτούς που μας προστατεύουν, πολεμιστές που δεν υποχωρούν ποτέ. Κοίτα και τον διπλανό σου, αυτόν που φοβάται για τη δουλειά του, αλλά δεν φοβάται να κάνει το σωστό. Να μείνει σπίτι του. Ενωμένοι κάνουμε πάντα το καλύτερο. Και όταν τελειώσουν όλα αυτά, και θα τελειώσουν, ίσως να μη τα θυμόμαστε μόνο σαν μια κακή στιγμή, αλλά σαν τη μέρα που είπαμε “κοίτα πόσο καλοί μπορούμε να είμαστε”. Και τότε, ίσως όλοι να έχουν κάτι να μάθουν για εμάς, από εμάς, τους Έλληνες».

Το παραπάνω αποτελεί το κείμενο που συνοδεύει τις εικόνες του δίλεπτου βίντεο της Πολιτικής Προστασίας, που καταλήγει στο μήνυμα «Μένουμε Σπίτι. Βγαίνουμε Νικητές». Εάν δεν το είδατε, μπορείτε εδώ.

«Κοίτα τους… Κοίτα τους… Κοίτα τους». Δέκα φορές μας προτρέπει η συμπαθής φωνή του βίντεο της Πολιτικής Προστασίας να κοιτάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας. Ας τους κοιτάξουμε λοιπόν, ή καλύτερα, ας τους δούμε:

  • Βλέπουμε τους υγειονομικούς, γιατρούς και νοσηλευτές, να πασχίζουν εδώ και εβδομάδες να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση του δημόσιου συστήματος υγείας τη χώρα μας, με τα μεγάλα ΜΜΕ να μας έχουν φλομώσει από τα προβλήματα… των άλλων. Αιτήματα για παροχή των απαραίτητων μέσων προστασίας αντιμετωπίζονται από το υπουργείο ως fake news, αιτήματα για στελέχωση του προσωπικού που έχει 40.000 και πλέον ελλείψεις απαντώνται με υποσχέσεις για 2.000 για δυο χρόνια. Οι ήρωες με τις πράσινες και άσπρες μπλούζες αντιμετωπίζονται ως περιθωριακοί και εγκληματίες την ώρα που διεκδικούν για όλους μας. Αλήθεια, γιατί το βίντεο δεν έχει ούτε ένα πλάνο από δημόσια νοσοκομεία;
  • Βλέπουμε τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, τα «παιδιά» και την «κοπέλα», να γίνονται μπαλάκι στις αποφάσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, πότε για το άνοιγμα τις Κυριακές, πότε για την αύξηση του ωραρίου, πότε για δουλειά μέσα στις γιορτές. Αφημένοι στο έλεος των εργοδοτών και στα αδυσώπητα ωράρια, να καλούνται καθημερινά να αντιμετωπίσουν τη ζούγκλα του φόβου και της αγένειας των συμπολιτών τους, χωρίς καμία πρόβλεψη για επιπλέον ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, την ώρα που τα σούπερ μάρκετ κατάφεραν μέσα σε έναν μήνα να αυξήσουν τον τζίρο τους κατά τουλάχιστον 500 εκατ. ευρώ. Είναι οι ίδιοι που αύριο -εφόσον συνεχιστεί η κρίση- θα επιταχθούν κιόλας, ενώ το κράτος θα διασώζει τα αφεντικά της υπό την απειλή επισιτιστικής κρίσης.
  • Βλέπουμε τους ντελιβεράδες να τρέχουν πάνω-κάτω τους δρόμους, με το ρολόι στο χέρι και την ψυχή στο στόμα, χωρίς ούτε ένα πάγιο αίτημά τους να απαντάται ούτε σε αυτή την κρίση. Με ισχνές κυβερνητικές «οδηγίες» για ένα κράνος και μια επιγονατίδα από τον εργοδότη, του ίδιου που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να τους κλέβει ανενόχλητος τα ένσημα. Και να μετράνε κάθε τόσο νεκρούς και «εργατικά ατυχήματα». Βλέπουμε και τους οδηγούς φορτηγών που δίνουν αγώνα με τον χρόνο για να υπάρχουν τα απαραίτητα για όλους μας στις αγορές. Ούτε αυτοί αξίζουν καμία ανταμοιβή για το κοινωνικό τους έργο;
  • Βλέπουμε τους «ανθρώπους που δουλεύουν στον δρόμο», τους καθαριστές δηλαδή, τους σκουπιδιάρηδες -χωρίς ντροπές- που κάθε τόσο βρίσκονται όμηροι δημοτικών αρχών και υπουργών παρακαλώντας για τις ανανεώσεις των συμβάσεών τους, που σήμερα καλούνται να εργαστούν σε εξαιρετικά έκτακτες συνθήκες, όπου όλοι βρίσκονται στα σπίτια τους και καταναλώνουν, παράγοντας συνεχώς σκουπίδια. Χωρίς ανταπόδοση κι αυτοί.
  • Βλέπουμε «την κυρία» και τους συναδέλφους της στα φαρμακεία, σε μία «ανοιχτή» αγορά που έχει ήδη νομοθετηθεί ο θάνατος του εμποράκου και του φαρμακοποιού, να πασχίζουν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των πελατών τους, αντιμετωπίζοντας και αυτοί τον κανιβαλισμό για τις τιμές που δεν φρόντισαν να προστατέψουν οι υπουργικές αποφάσεις.
  • Βλέπουμε τους καλλιτέχνες «που μας εμπνέουν», τους μουσικούς, τους τραγουδιστές, του ηθοποιούς, τους καλλιτέχνες του δρόμου. Τους βλέπουμε να αναγκάζονται να ζητιανέψουν εδώ και εβδομάδες για μία σωτήρια πρόβλεψη συμπερίληψής τους στο επίδομα των 800 ευρώ, την ώρα που άπαντες οι πολιτικοί ταγοί χρησιμοποιούν σε κάθε δεύτερη περισπούδαστη ατάκα τους τον «πολιτισμό». Εδώ, όλοι μαζί ενώνουν τις δυνάμεις τους ζητώντας τα στοιχειώδη, κάνοντας φωνή τους τη φωνή των μάχιμων υγειονομικών. «Να σταματήσει η Κυβερνητική κοροϊδία, που από τη μια δίνει δις στους επιχειρηματίες και από την άλλη απαξιεί ακόμη και να απαντήσει στα Σωματεία μας, που ζητάνε την εξασφάλιση τροφής και στέγης για τους εργαζόμενους του κλάδου». Γι’ αυτό τους έχει ξεχάσει η κυβέρνηση;
  • Βλέπουμε τους δασκάλους που σε ένα δημόσιο σχολείο αφημένο στην τύχη του κατάφεραν μέσα σε λίγες ημέρες να θέσουν σε λειτουργία περισσότερες από 100.000 ψηφιακές τάξεις και να καθίσουν στα ηλεκτρονικά θρανία εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, την ώρα που από τηλεοράσεις και κοινωνικά δίκτυα τους υβρίζουν ως τεμπέληδες και ρεμπεσκέδες.
  • Βλέπουμε και τους εθελοντές, ανθρώπους ρομαντικούς και ευαίσθητους, που διαθέτουν τον εαυτό τους και τον χρόνο τους την ώρα που άλλοι απλώνουν τα χέρια για να αρπάξουν ότι προλάβουν και σε αυτή την «κρίση – ευκαιρία», με χιλιάδες επιχειρηματίες που αναστέλλουν τις συμβάσεις των εργαζομένων τους ενώ συνεχίζουν να εργάζονται. Βλέπουμε και τους «πολεμιστές» που μας προστατεύουν, που συχνά ξεχνούν και τον ρόλο τους και το ποιον καλούνται να προστατέψουν, και άλλους που ζουν με την αγωνία της ανανέωσης των συμβάσεών τους.

Αλλά βλέπουμε και πολλούς άλλους, που δεν τολμάει να τους κοιτάξει το βίντεο.

Τους ανθρώπους στις αποθήκες των σούπερ μάρκετ που δουλεύουν ασύλληπτα ωράρια. Τους ανθρώπους πίσω από τους πάγκους των καφέ, τους μάγειρες μέσα στις κουζίνες, στις λάτζες και τις σαλάτες, που εδώ και χρόνια τους κλέβουν τις υπερωρίες και τα ένσημα. Τους 5.500 πτυχιούχους που ακόμα παρακαλάνε για το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ. Τους εργαζόμενους στην Teleperformance και κάθε είδους τηλεφωνική εταιρεία που στοιβάζονται ακόμα και εν μέσω πανδημίας σε κουτιά, τους εργαζόμενους της Beat, αυτούς του εργοστασίου της BIC και τους άλλους της Cosmote e-value. Τους εκατοντάδες ανθρώπους που απολύθηκαν από την Swissport στο Ελευθέριος Βενιζέλος μέσω ενός sms, τους άλλους που απολύθηκαν από τον Ελλάκτωρ. Τους τεχνικούς της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ και των λοιπών δημοσίων υπηρεσιών. Τους εργάτες στα μεταλλεία της Eldorado και στα μεγάλα εργοτάξια που αναγκάζονται να συνεχίζουν να δουλεύουν με ισχνά έως καθόλου μέτρα προστασίας, τους ναυτεργάτες και τους οικοδόμους. Τους 1.000.000 εργολαβικούς εργαζόμενους που μένουν εκτός επιδόματος και τους πάνω από 70.000 που μέσα στον Μάρτιο και με αφορμή τον κορονοϊό βρέθηκαν στο δρόμο. Τους «μαντρωμένους» μετανάστες και τους πρόσφυγες με νομοθέτηση στα όρια της διεθνούς νομιμότητας.

Και αυτούς τους βλέπουμε. Και ας μην βρέθηκε χώρος για την παραμικρή αναφορά τους στο βίντεο της Πολιτικής Προστασίας.

Ένα πράγμα μόνο δεν βλέπουμε. Τι σχέση μπορεί να έχει η Πολιτική Προστασία με σποτάκια που -σε τελική ανάλυση- δεν κομίζουν κανένα απολύτως μήνυμα στο κοινό, και για ποιον λόγο θα πρέπει να δέχεται και συγχαρητήρια για το έργο ενός σκηνοθέτη, ενός μοντέρ και μιας δημιουργικής ομάδας, που ξεσηκώνει τις ιδέες της μεταξύ διαφημίσεων τραπεζών, εταιρειών κινητής τηλεφωνίας και προεκλογικών σποτ;

Πράγματι, αυτό στο οποίο συμφωνούν άπαντες σε αυτή την υγειονομική κρίση, διεθνείς φορείς, ειδικοί και κυβερνήσεις, είναι η ανάγκη για ενημέρωση. Η ενημέρωση των πολιτών για το τι συμβαίνει, τι μπορεί και τι πρέπει να συμβεί. Τι πρέπει να κάνουν οι πολίτες απέναντι στον κίνδυνο, τι πρέπει να γνωρίζουν και τι πρέπει να προσέχουν. Αυτό που η κυβέρνηση υποτίθεται πως χρηματοδοτεί με 11 εκατομμύρια ευρώ για τη «μάχη» κατά της πανδημίας, αυτό που ονομάζει «υπεύθυνη, έγκαιρη και έγκυρη» ενημέρωση.

Η δουλειά της Πολιτικής Προστασίας δεν μπορεί να είναι να φτιάχνει διαφημιστικά σποτ, πόσο δε να ωραιοποιεί την πραγματικότητα. Δουλειά της είναι να προστατεύει, να σχεδιάζει, να βεβαιώνεται πως όλα δουλεύουν καλά. Και να ενημερώνει τους πολίτες για το έργο της και τα απαραίτητα. Τα υπόλοιπα είναι καθαρή τηλεόραση, κι ας παίζουν τα σποτάκια στο διαδίκτυο.

Καλό θα είναι λοιπόν, η κυβέρνηση να περιμένει τις εκλογές για τέτοιου είδους εμπνεύσεις, και να τα χρηματοδοτήσει από ίδια κεφάλαια. Εκτός αν ο κ. Χαρδαλιάς θεωρεί την Πολιτική Προστασία «Δήμο του», και έχει σκοπό να συνεχίσει να χρησιμοποιεί δημόσιο χρήμα για να φτιάχνει συντριβάνια σε μία τόσο κρίσιμη για τους πολίτες συγκυρία.

Σε κάθε περίπτωση, μην τους κοιτάς. ΜΙΛΑ.